“ท่านอาจารย์ หากท่านยังอยู่ไม่ว่าไปที่แห่งใดพวกเราก็ยังสามารถสร้างอารามขึ้นมาใหม่ได้ ใยต้องยึดติดกับที่นี่”
“นั่นสิศิษย์พี่วิถีของการบำเพ็ญที่พวกเรายึดมั่นก็คือการละเว้นและปล่อยวางมิใช่หรือ”
“นั่นก็…”
ระหว่างที่กำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อนั้น เสียงของเด็กสองคนก็แว่วมาแต่ไกล จิ่วเหมยฮวาลุกขึ้นออกไปดูเด็กสองคนที่รีบเร่งเดินมาตามระเบียงทางเดิน
“พวกเจ้าส่งเสียงอะไรกัน”
เด็กทั้งสองคนหยุดยืนหน้าห้องก่อนจะทำความเคารพทั้งสามคนตามลำดับแล้ว ซานหยางก็เงยหน้ามองจิ่วเหมยฮวาก่อนที่จะบอกสิ่งที่ได้เห็นด้านนอกตัวอาราม
“ท่านอาจารย์ ศิษย์กับอาจารย์อาโม่ออกจากการฝึกสมาธิได้เดินออกไปด้านหน้าอารามเพื่อจะออกกำลังกาย พวกเราได้เห็นหมอกขอรับ แต่ช่วงนี้เป็นช่วงที่ไม่มีหมอกนะขอรับ”
“หมอกรึ”
“ขอรับ หมอกหนามากมองไม่เห็นอย่างอื่นเลย ทั้งต้นไม้ หุบเขาที่อยู่ถัดไป ไม่เชื่อพวกท่านออกไปดูสิแปลกมากขอรับ”
“พวกเรา
