สองคนช่วยกันเดินเก็บกิ่งไม้ไปทั่วบริเวณใกล้ๆ กลับมายังคงเห็นซวี้หานนั่งนิ่งข้างทางเข้าถ้ำไม่มีแม้อาการใดๆ อย่างที่เสี่ยวชิงชวนพูดจริงๆแต่หากสังเกตให้ดีจะพบว่าหูของขยับไปมาตลอดเวลานี่เขาตั้งใจฟังอยู่ตลอดเวลาแม้ไม่เห็นภาพแต่ฟังเสียงการเคลื่อนไหวก็พอจะกะระยะที่ไป๋จินหลงเดินเข้าไปภายในถ้ำได้หากมีเสียงผิดปกติเกิดขึ้นเขาจะหาวิธีเข้าไปให้ได้ในทันที
กองฟืนถูกจุดขึ้นพร้อมกับเนื้อแห้งกับแป้งแผ่นอบที่ถูกนำออกมาอุ่นให้ร้อน เสี่ยวชิงชวนเคี้ยวเนื้อที่แข็งกระด้างพร้อมกับชวนอีกสองคนให้รับทานด้วยกัน
“พี่เฮ่ยฉี พี่ซวี้หาน เนื้อแห้งนี้แม้จะแข็งนักแต่ก็พอทานรองท้องแก้หิวได้ พวกท่านรับไปสิ”
“พวกเจ้าสองคนกินเถอะ ข้าไม่หิว”
เฮ่ยฉีรับมามองส่วนของซวี้หานที่เจ้าตัวไม่สนใจจะรับไป
“ท่านไม่ทานด้วยกันหรือ แม้ที่นี่จะมีสัตว์ป่ามากมายแต่นายท่านอยู่ด้านในคงไม่มีใครคิดจะเสียเวลาออกไปจับพวกมัน ยังไงก็ดีกว่าหิวนะ”
ซวี
