32-2 เงาปีศาจ และการร่ำไห้กลางสายฝน

1595 Words

ขุนนางทั้งหกเข้าไปยืนรวมกันด้านในเป็นห้องโถงที่ขนาดไม่ใหญ่มากนักมีโต๊ะและเก้าอี้เพียงแปดตัววางเรียงทั้งสองข้าง พวกเขาทำความเคารพให้กับอดีตราชครูที่ผมและเคราขาวโพลน สวมชุดขาวทั้งชุดเป็นแบบที่เรียบง่ายเนื้อผ้าธรรมดาเช่นผู้มีความรู้ทั่วไปสวมใส่ มวยผมแล้วปักด้วยปิ่นหยกเรียบๆ นั่งหันหน้ามองพวกเขาที่ทยอยเดินเข้ามาด้วยแววตาของคนแก่ใจดียามมองดูลูกหลานมาเยี่ยมเยี่ยน “ท่านราชครูเซี่ย ข้ากวนหลีจือและขุนนางทั้งห้าท่าน มีเรื่องเดือดร้อนของชาวบ้านที่แก้ไม่ตกจึงมาขอรบกวนท่านในวันนี้” “โฮ่โฮ่ๆ ไม่ต้องเกรงใจ เรียกข้าว่าผู้เฒ่าเซี่ยก็ได้ ข้ามิได้มียศมีตำแหน่งแล้วเป็นเพียงตาแก่รอวันตายก็เท่านั้น” “นายท่านเซี่ยยังแข็งแรง อย่าได้พูดเช่นนั้น” “ไม่เป็นไรๆ นั่งสิไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น นั่งลงแล้วก็ค่อยๆพูดคุยกัน นานแล้วที่เรือนนี้ไม่ได้รับแขก ที่นี่อยู่ห่างไกลเกินไปจึงไร้ผู้มาที่จวนของข้า” “วันนี้พวกเราแบกหน้าม

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD