6.การแก้แค้นของเลียม

1632 Words
โนแลนด์วางถาดอาหารไว้ที่ข้างเตียงของท่านแกรนด์ดยุค เขาพึ่งเคยเห็นท่านแกรนด์ดยุคเสียความมั่นใจขนาดนี้เป็นครั้งแรก… “ทานอะไรสักหน่อยเถอะครับ..” หลังจากที่ท่านกลับมาจากงานบรรลุนิติภาวะของเลดี้มาทิลด้า ท่านแกรนด์ดยุคก็ไม่กินข้าวไม่ดื่มเหล้า ไม่ทำงาน…ไม่ทำอะไรเลยมาเป็นเวลาสองวันแล้ว ท่านได้แต่นอนอยู่เฉยๆ บนเตียงด้วยใบหน้าที่เจ็บปวดและเสียความมั่นใจ “โนแลนด์ไปพาคู่ขาเก่าของข้ามาสักสองคนสิ!! ข้าอยากจะพิสูจน์คำพูดของจูเลีย!! นางบอกว่าลีลาของข้ามันห่วยแตกให้ตายเถอะ!! ด้วยขนาดของมัน นี่คือสิ่งที่ข้ามั่นใจมาตลอด!! นางกล่าวออกมาเช่นนั้นได้ยังไงกัน!!” ที่แท้..อาการวิตกกังวลของเจ้านายเขา ก็เพราะคำพูดของเลดี้สเวนนั่นเอง… “กับสตรีมากมายที่ข้าทำรักด้วย ทุกนางต่างก็มาร้องขออ้อนวอนให้ข้าร่วมรักกับพวกนางอีก!! หรือเป็นเพราะว่าเงิน? เจ้าได้แอบให้เงินพวกนางรึเปล่า?!!” โนแลนด์ยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่กำลังซึมออกมาที่หน้าผาก “…ก็มีบ้างครับ กับสตรีบางคนที่ท่านแกรนด์ดยุคฉีกชุดของพวกนางจนขาด ข้าก็ได้ให้เงินบางส่วนเป็นค่าชุดไป…” “แสดงว่าที่พวกนางเข้าหาข้าไม่ใช่เพราะข้าทำดี แต่เพราะเงินงั้นเรอะ!! ให้ตาย ข้าไม่เคยเสียความมั่นใจอะไรขนาดนี้มากก่อน แล้วมันจะใหญ่โตไปเพื่ออะไรหากว่าลีลาไม่ได้เรื่อง!!!” “เดี๋ยวข้าจะตามเลดี้ลิเลียนมานะครับ…” “ไม่..สตรีผู้นั้นรักข้าไม่ว่าข้าทำยังไงนางก็ต้องตอบว่าข้าทำดีอยู่แล้ว!” “….ข้าจะลองหาสตรีนางอื่นที่ท่านแกรนด์ดยุคไม่เคยรู้จักมาก่อน น่าจะได้คำตอบที่ถูกใจนะครับ” “รีบไปซะ!” เลียมยกถ้วยซุปขึ้นมากิน… นี่มันเสียหน้า เสียศักดิ์ศรีและเสียความมั่นใจ!! จูเลีย!! ข้าจะจับตัวเจ้ามาแล้วขังเจ้าเอาไว้ในห้องให้รู้ซึ้งถึงลีลาท่าทางที่ดีเยี่ยมของข้า!! เป็นเจ้าที่จะต้องเป็นฝ่ายมาร้องขอและอ้อนวอนให้ข้าทำรักกับเจ้า!! …… “อีกสองอาทิตย์ก็จะถึงงานบรรลุนิติภาวะของลูกแล้ว อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?” จูเลียน่ายกยิ้มให้ท่านพ่อ ก่อนจะตักเค้กขึ้นมากิน “เหตุใดตลอดเวลาที่ผ่านมา ท่านพ่อถึงไม่เคยบังคับให้ลูกเข้าสังคมล่ะคะ?” มาร์ควิสเฮนรี่ยกยิ้ม เขาเลื่อนจานเค้กสตอเบอรี่ไปให้จูเลียน่า “จูเลี่ยน พ่อมีความคิดที่แตกต่างจากชนชั้นสูงคนอื่น ลูกไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับคนที่ลูกไม่ได้รัก เพราะพ่อไม่ได้ต้องการอำนาจอะไรเพิ่มไปจากนี้แล้ว จงใช้ชีวิตที่ลูกคิดว่านั่นคือความสุข ยังไงผู้สืบทอดสเวนก็คือลูก เพราะฉะนั้นลูกเขยของพ่อต้องแต่งเข้าบ้านเราอยู่แล้ว….” นี่มัน…ดีจริงๆ ไม่บ่อยที่จะเจอพ่อที่แสนดีในนิยาย เฮนรี่สมควรจะได้รับรางวัลพ่อดีเด่นไปเลย “ขอบคุณค่ะ แต่ลูกยังไม่คิดแต่งงาน” “ยังไม่เจอหนุ่มที่ทำให้หัวใจเต้นแรงรึไง?” จูเลียน่าหัวเราะ “เจอแล้วค่ะ แต่ไม่ได้อยากแต่งงานกับเขา…” “เจมส์เป็นยังไงบ้าง พ่อส่งเขาไปอบรมเพื่อเลื่อนยศเป็นเซอร์ เขาอาจจะไม่ได้อยู่รับใช้ลูกสักระยะ..” “ค่ะ เจมส์ก็ดี น่ารักเหมือนลูกแกะตัวน้อย” เฮนรี่หัวเราะพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ “เช่นนั้นลูกสาวพ่อก็คงจะเป็นกระต่าย?” “หนูเป็นหมาป่าต่างหาก!!” เสียงหัวเราะของสองพ่อลูกตระกูลสเวนดังออกมาจากคฤหาสน์ โจเซฟอดจะยิ้มตามเจ้านายไม่ได้ “ข้าไม่ค่อยมีเพื่อน งานบรรลุนิติภาวะอยากจะเชิญแค่เลดี้แร็กกี้มาก็พอ..” “เรื่องนั้นเป็นไปได้ยาก เพราะงานวันนั้นพระคาดินันจะเป็นคนมาทำพิธี นั่นคือวันประกาศเกียรติยศของลูกนะจูเลี่ยนพ่ออยากให้ชนชั้นสูงทุกคนมาร่วม…” “ได้ค่ะ แต่ลูกขอให้ท่านพ่อจัดงานเลี้ยงให้อัศวินของพวกเราด้วย ลูกคิดว่าการแบ่งชนชั้นมันค่อนข้างจะน่ารำคาญอยู่บ้าง ในเมื่อพวกเขาเข้าไปในงานไม่ได้ลูกก็อยากจะจัดงานเลี้ยงให้พวกเขาด้านนอก…” เฮนรี่ยกมือขึ้นมาลูบผมของลูกสาวเบาๆ “จูเลี่ยนของพ่อโตขึ้นมากแล้วสินะ ลูกเติบโตขึ้นมาอย่างงดงามเช่นแม่ของเจ้า” “ลูกดีใจนะคะ ที่ท่านพ่อเข้าใจหนูทุกอย่าง ขอบคุณที่ท่านพ่อคอยซัพพอร์ตลูก” “เพราะว่าพ่อมีลูกคนเดียว และลูกสาวของพ่อก็งดงามมากที่สุด” “ขออภัยนะครับ ลืมแจ้งไปว่าทางพระราชวังส่งจดหมายเชิญของงานล่าสัตว์มาแล้ว เป็นเดือนหน้าครับ” เฮนรี่ยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มอย่างใช้ความคิด “จัดการสำรวจพื้นที่พร้อมกับวางกำลังรักษาความปลอดภัยรอบๆ ด้วย” ท่าทางท่านพ่อที่ดูจะเครียดมากกว่าปกติทำให้จูเลียน่าอดกังวลไม่ได้ “จะมีปัญหางั้นหรือคะ?” ตามเนื้อเรื่องในนิยายมันไม่มีงานอะไรทั้งสิ้น เพราะจูเลียใช้ชีวิตไปกับการวิ่งตามเลียม… เพราะฉะนั้นงานล่าสัตว์หรืองานเลี้ยงอะไรไม่เคยถูกกล่าวถึงทั้งสิ้น “องค์รัชทายาทไอแซคพึ่งได้รับการแต่งตั้งไม่นาน อีกทั้งองค์จักรพรรดิก็ล้มป่วย เราระวังไว้หน่อยก็ไม่เสียหาย…” “เช่นนั้นทางราชวงศ์ก็ไม่ควรจะจัดงานล่าสัตว์” “ไม่ได้ เพราะนี่คืองานที่จะประกาศศักดาขององค์รัชทายาทและราชวงศ์ หากไม่จัดงานนี้ขึ้นมา ชนชั้นสูงก็จะไม่พอใจ” ชนชั้นสูงนี่เอาใจยากจังแฮะ! “เช่นนั้นลูกจะลงแข่งด้วย ในนามของสเวน” “ตามใจเจ้าเถอะ อย่าหักโหมมากก็แล้วกัน วันนี้ลูกไม่ออกไหนงั้นหรือ?” จูเลียน่าหันไปมองรีส “วันนี้จะมีงานเลี้ยงของตระกลูโอลิเวอร์ค่ะ เป็นงานเลี้ยงหน้ากากยามค่ำคืน…” “ฟังดูน่าสนุก หวังว่าจูเลี่ยนของพ่อจะได้พบรักกับโรมิโอที่งานเลี้ยงหน้ากากนี้นะ” “หากว่าไวน์ที่นั่นอร่อย ลูกอาจจะอยู่นานหน่อย…” รีสพาเธอขึ้นมาด้านบนเพื่อจัดการเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงหน้ากาก เธอถือหน้ากากขนนกในมือขึ้นมาพลิกมันดู “ข้าไม่เข้าใจว่าจะสวมมันทำไม ในเมื่อสีผมของข้าก็บอกอยู่แล้วว่าข้าเป็นใคร…” รีสยกยิ้มพร้อมกับหยิบขวดแก้วขนาดเล็กขึ้นมา “ก็เพราะอย่างนั้น ทางโอลิเวอร์ถึงส่งนี่มาด้วยยังไงล่ะคะ มันคือน้ำยาเปลี่ยนสีผมที่ขายดีที่สุดในร้านค้าของตระกูลโอลีเวอร์” พอรีสเทน้ำยาลงบนผมของจูเลียน่า เส้นผมสีแดงของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท “เวทมนตร์งั้นเหรอ?” “ไม่ใช่ค่ะคุณหนู เป็นน้ำมันที่ทำจากยางของไม้ ท่านก็รู้ว่าราชอาณาจักรกันน่าร์ห้ามใช้เวทมนตร์เด็ดขาด!!” เรื่องนี้เธอพอจะอ่านเจออยู่บ้าง มีคำกล่าวว่าราชวงศ์แกสทอนถูกสาปให้มีผู้สืบทอดเพียงพระองค์เดียวเท่านั้นจักรพรรดิองค์ปัจจุบันก็ไม่มีพี่น้อง และองครัชทายาทไอแซคก็ไม่มีพี่น้องเช่นกัน มีชนชั้นสูงจำนวนหนึ่งต้องการจะล้มล้างราชวงศ์แกสทอน จึงใช้คำสาปพวกนี้เล่นงานราชวงศ์ องค์จักรพรรดิจึงสั่งฆ่าผู้ที่ใช่เวทมนตร์ทั้งหมด แม่มด หมอผี ไม่เว้นแม้แต่นักบุญหรือนักเวทย์ และประกาศห้ามมิให้ผู้ใดใช้เวทมนตร์ ทำให้ราชอาณาจักรกันน่าห์ไม่มีผู้ใช้เวทมนตร์หลงเหลืออยู่เลย จูเลียน่าถอนหายใจ พร้อมกับมองรูปลักษณ์ที่แปลกตาของเธอในกระจก หากสวมหน้ากากนี้เข้าไป ตัวเธอเองก็แทบจะจำตัวเองไม่ได้เช่นกัน! แบบนี้ ค่อยสนุกสมกับเป็นงานปาร์ตี้หน้ากากหน่อย “นี่คือลูกอมเปลี่ยนเสียงค่ะ อมมันตอนลงจากรถม้านะคะ ขอให้คุณหนูมีค่ำคืนที่งดงาม…” “รีสหากว่าคืนนี้ข้าไม่กลับมาที่คฤหาสน์ แสดงว่าข้ากำลังมีค่ำคืนที่งดงามอยู่ ฝากบอกท่านพ่อด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง” รีสยกยิ้ม คุณหนูของเธอยังคงงดงาม วันนี้อยู่ในชุดเปิดไหล่รัดรูปสีน้ำเงิน เธอจงใจสวมเครื่องประดับให้คุณหนูน้อยลงเพื่อจะได้ไม่สะดุดตาจนเกินไป… คฤหาสน์โอลิเวอร์ที่แสนจะกว้างใหญ่และงดงาม เลียมมาถึงก่อนใคร เขาคิดแผนมาเป็นร้อยรอบ!! ที่จะเอาคืนจูเลีย วันนี้เขานั่งรถม้าที่ไม่ติดตราของตระกูลใดๆ ผมที่เคยเป็นสีแดงเข้มตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน เขาเปลี่ยนทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าที่วันนี้เขาจงใจแต่งตัวเรียบๆ เปลี่ยนแม้กระทั่งกลิ่นน้ำหอมที่เคยใช้ และแล้วรถม้าของสเวนก็มาจอดด้านหลังรถม้าที่เขานั่งอยู่ ถือว่าเธอยังฉลาดที่ลงรถม้าก่อนถึงทางเข้า แต่นั่งรถม้าประทับตราของตระกูลมาเช่นนั้นถือว่าเธอพลาดแล้ววันนี้!! ผมสีดำงั้นหรือ? เลียมพยายามจดจำทุกอย่างของสตรีที่ลงมาจากรถม้า เพราะวันนี้ทุกคนจะต้องปลอมตัวกันจนไม่เหลือคราบของตัวเอง จูเลียก็เช่นกัน!! เลียมแสยะยิ้มก่อนที่เขาจะลงจากรถม้าและเดินตามจูเลียเข้าไปในงาน สนุกแน่นอน!! ดูซิว่าวันนี้เธอยังจะกล้าบอกว่าเขาลีลาห่วยแตกอีกไหม!!
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD