6.การแก้แค้นของเลียม
1632 Words
โนแลนด์วางถาดอาหารไว้ที่ข้างเตียงของท่านแกรนด์ดยุค เขาพึ่งเคยเห็นท่านแกรนด์ดยุคเสียความมั่นใจขนาดนี้เป็นครั้งแรก…
“ทานอะไรสักหน่อยเถอะครับ..”
หลังจากที่ท่านกลับมาจากงานบรรลุนิติภาวะของเลดี้มาทิลด้า ท่านแกรนด์ดยุคก็ไม่กินข้าวไม่ดื่มเหล้า ไม่ทำงาน…ไม่ทำอะไรเลยมาเป็นเวลาสองวันแล้ว
ท่านได้แต่นอนอยู่เฉยๆ บนเตียงด้วยใบหน้าที่เจ็บปวดและเสียความมั่นใจ
“โนแลนด์ไปพาคู่ขาเก่าของข้ามาสักสองคนสิ!! ข้าอยากจะพิสูจน์คำพูดของจูเลีย!! นางบอกว่าลีลาของข้ามันห่วยแตกให้ตายเถอะ!! ด้วยขนาดของมัน นี่คือสิ่งที่ข้ามั่นใจมาตลอด!! นางกล่าวออกมาเช่นนั้นได้ยังไงกัน!!”
ที่แท้..อาการวิตกกังวลของเจ้านายเขา ก็เพราะคำพูดของเลดี้สเวนนั่นเอง…
“กับสตรีมากมายที่ข้าทำรักด้วย ทุกนางต่างก็มาร้องขออ้อนวอนให้ข้าร่วมรักกับพวกนางอีก!! หรือเป็นเพราะว่าเงิน? เจ้าได้แอบให้เงินพวกนางรึเปล่า?!!”
โนแลนด์ยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่กำลังซึมออกมาที่หน้าผาก
“…ก็มีบ้างครับ กับสตรีบางคนที่ท่านแกรนด์ดยุคฉีกชุดของพวกนางจนขาด ข้าก็ได้ให้เงินบางส่วนเป็นค่าชุดไป…”
“แสดงว่าที่พวกนางเข้าหาข้าไม่ใช่เพราะข้าทำดี แต่เพราะเงินงั้นเรอะ!! ให้ตาย ข้าไม่เคยเสียความมั่นใจอะไรขนาดนี้มากก่อน แล้วมันจะใหญ่โตไปเพื่ออะไรหากว่าลีลาไม่ได้เรื่อง!!!”
“เดี๋ยวข้าจะตามเลดี้ลิเลียนมานะครับ…”
“ไม่..สตรีผู้นั้นรักข้าไม่ว่าข้าทำยังไงนางก็ต้องตอบว่าข้าทำดีอยู่แล้ว!”
“….ข้าจะลองหาสตรีนางอื่นที่ท่านแกรนด์ดยุคไม่เคยรู้จักมาก่อน น่าจะได้คำตอบที่ถูกใจนะครับ”
“รีบไปซะ!”
เลียมยกถ้วยซุปขึ้นมากิน…
นี่มันเสียหน้า เสียศักดิ์ศรีและเสียความมั่นใจ!!
จูเลีย!! ข้าจะจับตัวเจ้ามาแล้วขังเจ้าเอาไว้ในห้องให้รู้ซึ้งถึงลีลาท่าทางที่ดีเยี่ยมของข้า!! เป็นเจ้าที่จะต้องเป็นฝ่ายมาร้องขอและอ้อนวอนให้ข้าทำรักกับเจ้า!!
……
“อีกสองอาทิตย์ก็จะถึงงานบรรลุนิติภาวะของลูกแล้ว อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”
จูเลียน่ายกยิ้มให้ท่านพ่อ ก่อนจะตักเค้กขึ้นมากิน
“เหตุใดตลอดเวลาที่ผ่านมา ท่านพ่อถึงไม่เคยบังคับให้ลูกเข้าสังคมล่ะคะ?”
มาร์ควิสเฮนรี่ยกยิ้ม เขาเลื่อนจานเค้กสตอเบอรี่ไปให้จูเลียน่า
“จูเลี่ยน พ่อมีความคิดที่แตกต่างจากชนชั้นสูงคนอื่น ลูกไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับคนที่ลูกไม่ได้รัก เพราะพ่อไม่ได้ต้องการอำนาจอะไรเพิ่มไปจากนี้แล้ว จงใช้ชีวิตที่ลูกคิดว่านั่นคือความสุข ยังไงผู้สืบทอดสเวนก็คือลูก เพราะฉะนั้นลูกเขยของพ่อต้องแต่งเข้าบ้านเราอยู่แล้ว….”
นี่มัน…ดีจริงๆ ไม่บ่อยที่จะเจอพ่อที่แสนดีในนิยาย
เฮนรี่สมควรจะได้รับรางวัลพ่อดีเด่นไปเลย
“ขอบคุณค่ะ แต่ลูกยังไม่คิดแต่งงาน”
“ยังไม่เจอหนุ่มที่ทำให้หัวใจเต้นแรงรึไง?”
จูเลียน่าหัวเราะ
“เจอแล้วค่ะ แต่ไม่ได้อยากแต่งงานกับเขา…”
“เจมส์เป็นยังไงบ้าง พ่อส่งเขาไปอบรมเพื่อเลื่อนยศเป็นเซอร์ เขาอาจจะไม่ได้อยู่รับใช้ลูกสักระยะ..”
“ค่ะ เจมส์ก็ดี น่ารักเหมือนลูกแกะตัวน้อย”
เฮนรี่หัวเราะพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
“เช่นนั้นลูกสาวพ่อก็คงจะเป็นกระต่าย?”
“หนูเป็นหมาป่าต่างหาก!!”
เสียงหัวเราะของสองพ่อลูกตระกูลสเวนดังออกมาจากคฤหาสน์ โจเซฟอดจะยิ้มตามเจ้านายไม่ได้
“ข้าไม่ค่อยมีเพื่อน งานบรรลุนิติภาวะอยากจะเชิญแค่เลดี้แร็กกี้มาก็พอ..”
“เรื่องนั้นเป็นไปได้ยาก เพราะงานวันนั้นพระคาดินันจะเป็นคนมาทำพิธี นั่นคือวันประกาศเกียรติยศของลูกนะจูเลี่ยนพ่ออยากให้ชนชั้นสูงทุกคนมาร่วม…”
“ได้ค่ะ แต่ลูกขอให้ท่านพ่อจัดงานเลี้ยงให้อัศวินของพวกเราด้วย ลูกคิดว่าการแบ่งชนชั้นมันค่อนข้างจะน่ารำคาญอยู่บ้าง ในเมื่อพวกเขาเข้าไปในงานไม่ได้ลูกก็อยากจะจัดงานเลี้ยงให้พวกเขาด้านนอก…”
เฮนรี่ยกมือขึ้นมาลูบผมของลูกสาวเบาๆ
“จูเลี่ยนของพ่อโตขึ้นมากแล้วสินะ ลูกเติบโตขึ้นมาอย่างงดงามเช่นแม่ของเจ้า”
“ลูกดีใจนะคะ ที่ท่านพ่อเข้าใจหนูทุกอย่าง ขอบคุณที่ท่านพ่อคอยซัพพอร์ตลูก”
“เพราะว่าพ่อมีลูกคนเดียว และลูกสาวของพ่อก็งดงามมากที่สุด”
“ขออภัยนะครับ ลืมแจ้งไปว่าทางพระราชวังส่งจดหมายเชิญของงานล่าสัตว์มาแล้ว เป็นเดือนหน้าครับ”
เฮนรี่ยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มอย่างใช้ความคิด
“จัดการสำรวจพื้นที่พร้อมกับวางกำลังรักษาความปลอดภัยรอบๆ ด้วย”
ท่าทางท่านพ่อที่ดูจะเครียดมากกว่าปกติทำให้จูเลียน่าอดกังวลไม่ได้
“จะมีปัญหางั้นหรือคะ?”
ตามเนื้อเรื่องในนิยายมันไม่มีงานอะไรทั้งสิ้น เพราะจูเลียใช้ชีวิตไปกับการวิ่งตามเลียม…
เพราะฉะนั้นงานล่าสัตว์หรืองานเลี้ยงอะไรไม่เคยถูกกล่าวถึงทั้งสิ้น
“องค์รัชทายาทไอแซคพึ่งได้รับการแต่งตั้งไม่นาน อีกทั้งองค์จักรพรรดิก็ล้มป่วย เราระวังไว้หน่อยก็ไม่เสียหาย…”
“เช่นนั้นทางราชวงศ์ก็ไม่ควรจะจัดงานล่าสัตว์”
“ไม่ได้ เพราะนี่คืองานที่จะประกาศศักดาขององค์รัชทายาทและราชวงศ์ หากไม่จัดงานนี้ขึ้นมา ชนชั้นสูงก็จะไม่พอใจ”
ชนชั้นสูงนี่เอาใจยากจังแฮะ!
“เช่นนั้นลูกจะลงแข่งด้วย ในนามของสเวน”
“ตามใจเจ้าเถอะ อย่าหักโหมมากก็แล้วกัน วันนี้ลูกไม่ออกไหนงั้นหรือ?”
จูเลียน่าหันไปมองรีส
“วันนี้จะมีงานเลี้ยงของตระกลูโอลิเวอร์ค่ะ เป็นงานเลี้ยงหน้ากากยามค่ำคืน…”
“ฟังดูน่าสนุก หวังว่าจูเลี่ยนของพ่อจะได้พบรักกับโรมิโอที่งานเลี้ยงหน้ากากนี้นะ”
“หากว่าไวน์ที่นั่นอร่อย ลูกอาจจะอยู่นานหน่อย…”
รีสพาเธอขึ้นมาด้านบนเพื่อจัดการเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงหน้ากาก เธอถือหน้ากากขนนกในมือขึ้นมาพลิกมันดู
“ข้าไม่เข้าใจว่าจะสวมมันทำไม ในเมื่อสีผมของข้าก็บอกอยู่แล้วว่าข้าเป็นใคร…”
รีสยกยิ้มพร้อมกับหยิบขวดแก้วขนาดเล็กขึ้นมา
“ก็เพราะอย่างนั้น ทางโอลิเวอร์ถึงส่งนี่มาด้วยยังไงล่ะคะ มันคือน้ำยาเปลี่ยนสีผมที่ขายดีที่สุดในร้านค้าของตระกูลโอลีเวอร์”
พอรีสเทน้ำยาลงบนผมของจูเลียน่า เส้นผมสีแดงของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท
“เวทมนตร์งั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่ค่ะคุณหนู เป็นน้ำมันที่ทำจากยางของไม้ ท่านก็รู้ว่าราชอาณาจักรกันน่าร์ห้ามใช้เวทมนตร์เด็ดขาด!!”
เรื่องนี้เธอพอจะอ่านเจออยู่บ้าง มีคำกล่าวว่าราชวงศ์แกสทอนถูกสาปให้มีผู้สืบทอดเพียงพระองค์เดียวเท่านั้นจักรพรรดิองค์ปัจจุบันก็ไม่มีพี่น้อง และองครัชทายาทไอแซคก็ไม่มีพี่น้องเช่นกัน
มีชนชั้นสูงจำนวนหนึ่งต้องการจะล้มล้างราชวงศ์แกสทอน จึงใช้คำสาปพวกนี้เล่นงานราชวงศ์
องค์จักรพรรดิจึงสั่งฆ่าผู้ที่ใช่เวทมนตร์ทั้งหมด แม่มด หมอผี ไม่เว้นแม้แต่นักบุญหรือนักเวทย์ และประกาศห้ามมิให้ผู้ใดใช้เวทมนตร์ ทำให้ราชอาณาจักรกันน่าห์ไม่มีผู้ใช้เวทมนตร์หลงเหลืออยู่เลย
จูเลียน่าถอนหายใจ พร้อมกับมองรูปลักษณ์ที่แปลกตาของเธอในกระจก หากสวมหน้ากากนี้เข้าไป ตัวเธอเองก็แทบจะจำตัวเองไม่ได้เช่นกัน!
แบบนี้ ค่อยสนุกสมกับเป็นงานปาร์ตี้หน้ากากหน่อย
“นี่คือลูกอมเปลี่ยนเสียงค่ะ อมมันตอนลงจากรถม้านะคะ ขอให้คุณหนูมีค่ำคืนที่งดงาม…”
“รีสหากว่าคืนนี้ข้าไม่กลับมาที่คฤหาสน์ แสดงว่าข้ากำลังมีค่ำคืนที่งดงามอยู่ ฝากบอกท่านพ่อด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง”
รีสยกยิ้ม คุณหนูของเธอยังคงงดงาม วันนี้อยู่ในชุดเปิดไหล่รัดรูปสีน้ำเงิน เธอจงใจสวมเครื่องประดับให้คุณหนูน้อยลงเพื่อจะได้ไม่สะดุดตาจนเกินไป…
คฤหาสน์โอลิเวอร์ที่แสนจะกว้างใหญ่และงดงาม
เลียมมาถึงก่อนใคร เขาคิดแผนมาเป็นร้อยรอบ!! ที่จะเอาคืนจูเลีย
วันนี้เขานั่งรถม้าที่ไม่ติดตราของตระกูลใดๆ ผมที่เคยเป็นสีแดงเข้มตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน เขาเปลี่ยนทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าที่วันนี้เขาจงใจแต่งตัวเรียบๆ เปลี่ยนแม้กระทั่งกลิ่นน้ำหอมที่เคยใช้
และแล้วรถม้าของสเวนก็มาจอดด้านหลังรถม้าที่เขานั่งอยู่ ถือว่าเธอยังฉลาดที่ลงรถม้าก่อนถึงทางเข้า แต่นั่งรถม้าประทับตราของตระกูลมาเช่นนั้นถือว่าเธอพลาดแล้ววันนี้!!
ผมสีดำงั้นหรือ? เลียมพยายามจดจำทุกอย่างของสตรีที่ลงมาจากรถม้า เพราะวันนี้ทุกคนจะต้องปลอมตัวกันจนไม่เหลือคราบของตัวเอง จูเลียก็เช่นกัน!!
เลียมแสยะยิ้มก่อนที่เขาจะลงจากรถม้าและเดินตามจูเลียเข้าไปในงาน
สนุกแน่นอน!! ดูซิว่าวันนี้เธอยังจะกล้าบอกว่าเขาลีลาห่วยแตกอีกไหม!!
- Writer
