5.อยากทำมากกว่านี้
1790 Words
“นี่เป็นไวน์องุ่นที่ถูกบ่มในห้องใต้ดินราวห้าสิบปี ให้ตายเถอะนึกราคาไม่ออกเลยนะคะ!”
โซเฟียกล่าวพร้อมกับเทไวน์ใส่แก้วให้จูเลียน่า
“นั่นสิ หากไม่ติดว่าไวน์นี่อร่อย ข้าอาจจะกลับแล้วก็ได้! เค้กสตอเบอรี่นี่ก็ด้วย!”
จูเลียน่าหลับตาลงก่อนจะสูดดมกลิ่นไวน์ที่หอมหวาน แล้วจัดการดื่มมันลงไป
หื้ม!..นุ่ม ละมุนลิ้น!!
การเต้นรำเปิดฟอล์อจบลงแล้ว มีบุรุษและสตรีมากมายเดินจับจูงกันไปเต้นรำ
“เจ้าไม่มีคนที่ชอบรึไงโซเฟีย เจ้าควรจะไปขอชายหนุ่มที่ถูกใจแล้วเต้นรำกับเขาซะ!”
โซเฟียถอนหายใจ
“ไม่มีใครถูกใจข้าสักคนเลยค่ะ ชายพวกนั้นล้วนแล้วแต่น่าขยะแขยงให้ข้านั่งเป็นเพื่อนท่านจูเลียซะยังดีกว่า!”
“น่าแปลกที่เจ้าดูสนใจไวน์แก้วนั้นมากกว่าข้า!!”
เสียงที่กล่าวออกมาเจือปนไปด้วยความไม่พอใจ เลียมนั่งลงข้างจูเลียน่าพร้อมทั้งแย่งแก้วไวน์ในมือของเธอไปดื่ม
โซเฟียยกมือขึ้นมาปิดปากอีกครั้ง เพราะความโกรธของท่านแกรนด์ดยุคลูเซียโน่ที่แผ่ออกมาราวกับว่าเขาจะฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นี่…
“ข้าคิดว่าข้าคุยกับท่านรู้เรื่องไปแล้ว และในวันนี้ท่านเป็นคู่ควงของเลดี้มาทิลด้าไม่ใช่รึไง มาหาข้าเช่นนี้เหมาะสมที่ไหนกัน!”
จูเลียน่ากล่าวพร้อมกับลุกขึ้น แต่เลียมยกมือขึ้นมาจับข้อมือของเธอเอาไว้
“เจ้าก็รู้ว่าที่ข้าทำลงไปเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเจ้า!!…จูเลียไม่เอาน่า..เลิกโกรธข้าสักทีเถอะ!”
“เสียใจด้วยข้ามิได้โกรธท่าน แกรนด์ดยุคลูเซียโน่ข้ามิได้รักท่านแล้ว ต่อจากนี้ท่านจะไปรักกับสตรีใดหรือแต่งงานกับใครมันก็เรื่องของท่าน ข้าไม่สนใจอะไรอีกแล้ว และท่านควรจะปล่อยมือข้า!!”
เธอสะบัดมือของเขาออกก่อนจะเดินไปด้านหลัง…เพื่อมาหาห้องน้ำ!!
ให้ตายเธอไม่น่าดื่มไวน์เยอะขนาดนั้นเลย แล้วชุดนี่ก็ท่าทางจะถอดยากด้วย ห้องน้ำอยู่ไหนกันนะ!!
“ประทับใจการปฏิเสธที่เด็ดขาดของเลดี้จังครับ…”
อีฟานกอดอกมองมาที่จูเลียน่า เขาส่งยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ให้เธอ..ทุกอย่างมันดีไปหมด ทั้งจังหวะที่เธอเจอเขาและสถานที่ที่ตอนนี้ไม่มีคนเดินผ่านสักคน
ถ้าไม่ติดกับว่าเธอกำลังอยากเข้าห้องน้ำ…เธออาจจะดึงเขาเข้ามาจูบสักครั้ง!
“จะเข้าห้องน้ำรึเปล่าครับ ข้าจะพาเลดี้ไปเอง”
“ขอบคุณค่ะ”
อีฟานพาเธอเดินอ้อมสวนออกมาซึ่งมันค่อนข้างจะไกลพอสมควร จนมาเจอตึกสีเหลือง เขาพาเธอเปิดประตูเข้าไปด้านใน
“ข้าจะรออยู่ด้านนอก เว้นแต่เลดี้จะมีอะไรให้ข้าเข้าไป..ช่วย”
จูเลียน่ายกยิ้ม
“หากข้าต้องการความช่วยเหลือ จะเรียกนะคะ…”
เธอรีบเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วก่อนจะจัดการธุระของเธอให้เสร็จสิ้น จูเลียน่าจัดชุดของเธอให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเดินออกมา
“ดูเหมือนท่านมีเรื่องอยากจะคุยกับข้า เป็นการส่วนตัว ถึงได้พาข้ามาไกลขนาดนี้”
จูเลียน่ากล่าวพร้อมกับนั่งลงที่โซฟา ตึกนี้ราวกับเป็นห้องโถงจัดเลี้ยงเก่า มีโซฟาและโต๊ะจำนวนมากตั้งอยู่ อีฟานนั่งลงข้างเธอ เขายกมือขึ้นไปจับเส้นผมที่นุ่มสลวยของเธอขึ้นมาจูบเบาๆ
“ท่านเชื่อเรื่องทฤษฎีเกี่ยวกับแรงดึงดูดรึเปล่าครับ สายตาของเราจะจับจ้องไปที่ใบหน้าคนที่เรากำลังสนใจ และพอสายตาประสานกันหัวใจก็จะเต้นแรง”
จูเลียน่ามองอีฟานเงียบๆ
“ข้าเป็นคนไม่ค่อยเชื่อเกี่ยวกับทฤษฎีต่างๆ เพราะข้าชอบปฏิบัติมากกว่า…”
นึกเอาไว้แล้วสตรีที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงจะต้องพิเศษกว่าสตรีอื่น และเลดี้จูเลียน่าก็คือสตรีผู้นั้น
“เลดี้จะลอง..ปฏิบัติกับข้าดูไหมครับ?”
เธอเลิกคิ้วขึ้นมามองหน้าของเขา
“คำกล่าวถึงโทมัส อีฟาน เขาคือบุรุษผู้งดงามที่ไร้ความสนใจต่อสตรี อยู่บนหอคอยเบื่อแล้วงั้นหรือคะถึงคิดจะลงมาหาข้า…”
อีฟานหัวเราะเบาๆ
“ข้ามิได้อยู่บนหอคอยแต่ยังไม่มีสตรีใดที่ทำให้ข้าสนใจต่างหาก…”
“…ข้ามิใช่สตรีที่จะยอมเป็นภรรยาที่ดีเรื่องนั้นเลิกคิดไปได้เลย และข้าไม่คิดแต่งงานกับใครทั้งนั้น ข้ารักความเป็นอิสระของข้าที่สุดแต่หากว่าเจ้าคาดหวังที่จะพบเจอเรื่องบนเตียงที่แสนประทับใจ นั่นคือสิ่งที่เจ้าจะได้รับจากข้า…”
“ข้ามิได้รีบร้อน คนธรรมดาเช่นข้ามิอาจเอื้อมจะคาดหวังว่าจะได้เป็นคนรักของเลดี้อยู่แล้วครับ…”
“เหตุใดถึงได้ด้อยค่าตัวเอง ข้ามิได้สนใจยศศักดิ์บ้าบออะไรนั่นเลย…”
เขายกมือขึ้นมากุมใบหน้าเธอเอาไว้
“ท่านงดงาม มากกว่าที่ดวงตาของข้าเห็น…”
“นี่คือบทละครของโรมิโอที่เอาไว้พูดกับจูเลี่ยนรึเปล่า?”
“อ่า..ถูกจับได้ซะแล้วสิ”
จูเลียน่ายกยิ้ม
“แย่ชะมัด! ข้าอุตส่าห์คาดหวังว่าเจ้าจะปฏิเสธ..”
“…จูบได้รึเปล่าครับ?”
“หากข้าบอกว่าไม่ได้…”
“นั่นค่อนข้างจะสะเทือนใจเลยล่ะครับ ข้าคาดหวังว่าอย่างน้อยที่สุดวันนี้จะได้จุมพิตที่หวานล้ำกับสตรีที่ข้าหลงใหล..”
“เหตุใดถึงคิดว่าข้าจะยอม? ..”
อีฟานยกมือขึ้นมาวนที่หัวใจของจูเลียน่าเบาๆ
“เพราะข้ามั่นใจว่าเลดี้กำลังสนใจข้า เช่นเดียวกันกับที่ข้ากำลังสนใจท่าน…”
จูเลียน่าหรี่ตามองอีฟาน ปฏิเสธแรงดึงดูดมหาศาลของเขาไม่ได้เลยแฮะ
อีฟานยกยิ้มเมื่อเธอไม่กล่าวปฏิเสธออกมา เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เธอ ใกล้จนจมูกของเราชนกัน
“หากว่าเลดี้ไม่กล่าวห้าม…”
จูเลียน่ายกมือขึ้นมากอดคอของอีฟาน ก่อนที่เธอจะหลับตาลงและขยับใบหน้าเขาไปหาเขา เธอแลบลิ้นออกมาเลียที่ริมฝีปากของเขาช้าๆ ไล่ไปตามไรฟันเพื่อให้เขาเปิดริมฝีปากออกเพื่อรับจุมพิตจากเธอ
อีฟานโอบเอวของเธอเอาไว้ เขาดึงให้เธอขยับขึ้นไปนั่งบนตัก อีฟานกอดเธอแน่นเพื่อให้ร่างกายของเราแนบชิดจนไร้ช่องว่าง
ลิ้นของเธอมันร้อนแรงราวกับกำลังหลอมละลายเขา อีฟานสัมผัสได้ถึงรสหวานของไวน์ในปากของจูเลีย จุมพิตที่ราวกับพายุอารมณ์ที่พัดโหมกระหน่ำเราทั้งสองคน ตอนนี้ในหัวของอีฟานมันขาวโพลนไปหมด เขาในตอนนี้มิอาจหยุดการกระทำนี้ลงได้และไม่คิดจะหยุดยั้ง
เธอกำลังบดเบียดเอวเข้ากับแก่นกายที่ตื่นตัวของเขา…หากเราไม่หยุดการกระทำนี้ลงเรื่องราวจะต้องเลยเถิดแน่นอน
แต่จูเลียน่าสนใจที่ไหนกันล่ะ..เธอหลงใหลอีฟานและเธอกำลังต้องการเขา!
“เอาจริงดิ จูเลีย!!”
เธอมิได้ตกใจเสียงที่เรียกชื่อด้านหลัง เพราะมันเดาไม่ยากเลยว่าเขาเป็นใคร!!
จูเลียน่าผละริมฝีปากออกจากอีฟานอย่างอ้อยอิ่งเชื่องช้าราวกับว่าเธอกำลังเสียดาย เราต่างก็สบตากันอย่างมันเขี้ยวเพราะส่วนล่างที่กำลังเสียดสีกัน
เธอและเขาต่างก็ต้องการทำมากกว่านี้…ทว่าตอนนี้ต้องไปจัดการกับคนที่เข้ามาขวางก่อน
“ท่านตามข้ามาทำไม!!”
“จูเลีย! กลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้!”
หน้าตาของเลียมในตอนนี้มันบอกว่าเขากำลังโมโหมากๆ โมโหจนสามารถฆ่าเธอได้อย่างง่ายดาย…
เธอไม่ได้กลัวเลียมเลยเพราะเขาไม่มีทางทำอะไรเธอแน่นอน แต่กับอีฟานเขาทำแน่!
จูเลียก้มลงไปกระซิบข้างหูอีฟาน
“อีกหนึ่งสัปดาห์ข้าจะไปหา ถึงตอนนั้นค่อยทำมากกว่านี้แล้วกัน…”
เธอหอมแก้มอีฟานเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาเลียม…เขากระชากข้อมือของเธอให้เดินไปกับเขา
อีฟานอยากจะลุกขึ้นรั้งจูเลียน่าเอาไว้ แต่เธอรีบส่ายหน้าเพื่อบอกให้เขาหยุด
อีฟานรู้ดีว่าที่เธอทำเช่นนี้เพราะต้องการปกป้องเขาจากแกรนด์ดยุค เขายกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากพร้อมกับยกยิ้ม
อย่างน้อยที่สุดเธอก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขา..จูบแรกของเขาเป็นสตรีที่งดงามมากจริงๆ
“ข้าไม่ไปที่คฤหาสน์ลูเซียโน่นะคะ มีอะไรก็คุยกันตรงนี้…”
เพราะเลียมลากเธอออกมาหน้าคฤหาสน์มาทิลด้า จูเลียน่าเดาว่าเขาคงจะพาเธอมาขึ้นรถม้าเพื่อไปที่ไหนสักแห่ง และการตัดสินใจขึ้นรถม้าไปกับเขามันไม่ใช่การตัดสินใจที่ดีแน่นอน…
“เหตุใดถึงทำเช่นนั้นกับนักแสดงชั้นต่ำ…”
“ข้าสามารถทำเช่นนั้นกับใครก็ได้ มันเป็นสิทธิ์ของข้า!”
“จูเลียเราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง เจ้าโกรธเคืองอะไรข้านักหนา..”
“หากข้าบอกว่าข้าชอบหน้าของท่านตอนที่กำลังเจ็บปวดเช่นนี้เพราะว่ามันสนุกดี ท่านจะว่ายังไงคะ?”
เลียมถอนหายใจ
“เอาเป็นว่าต่อไปนี้ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสตรีคนไหนอีกแล้ว เท่านี้พอใจรึยัง!”
จูเลียน่าส่ายหน้า
“ข้าบอกว่าข้าไม่รักท่านแล้ว เหตุใดท่านถึงยังไม่รู้เรื่องอีก!”
เขาเงียบก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเดินไปที่รถม้าอย่างรวดเร็ว
“นี่!! ท่านไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนี้กับข้า!”
“กับเขาเจ้ายังทำได้ แล้วกับข้าที่ทั้งหล่อกว่าและรวยกว่าเขาทำไมจะทำไม่ได้!!”
จูเลียน่ายกมือขึ้นมาเพื่อดันหน้าของเลียมที่กำลังก้มมาจูบเธอ!!
“เจ้าก็รู้ว่าการขัดขืนเช่นนี้มีแต่จะปลุกอารมณ์ของข้า! เอามือออกเถิดจูเลียข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขมากกว่าหมอนั่นแน่นอน…”
ไม่ได้!! ต้องหาทางหยุดเขา!!
“ท่านมันห่วย!! ข้าไม่อยากทำรักกับท่านเพราะลีลาของท่านมันห่วยแตก!!”
- Writer
