เพิ่งรู้ว่ารัก

Episode : 2 ผัวหนูรวยค่ะ

หมับบบบ!!!!

ผมจับแขนของยัยตัวดีที่กำลังจะเดินออกไปก่อนดึงแรงๆจนตัวเธอมาชนกับช่วงหน้าท้องของผม ไอ้สัส บอกเลยตัวหอมฉิบหาย แต่ก็ต้องสลัดความคิดถึงเพราะไอ้คนตัวเล็กข้างหน้านี่แม่งดิ้นแรงๆ จนผมไปชนกับชั้นวางของจนมันหล่นลงมาก่อนเจ้าของร้านจะวิ่งเข้ามาผมเลยปรายตามองเจ้าของร้านเลยทำให้เขาพูดติดๆขัดๆ

"อะเออ ของป้าเสียหายยังไงหนูต้องรับผิดชอบนะลูก"

"คิดเลยครับว่าเท่าไหร่ เดี๋ยวผมรับผิดชอบเอง"

ผมพูดพร้อมกับรั้งเอวของคนที่ตัวเล็กกว่าผมเข้ามาหาตัวแน่นขึ้นกว่าเดิมเธอก็ยังดิ้นอยู่ แม่งตัวยังสูงไม่ถึงหน้าอกผมเลยมั้ง ตอนเด็กๆยายคนตรงหน้านี่รู้จักนมบ้างหรือเปล่าก่อน แต่บอกเลยตัวยายนี่แม่งแน่นทุกจุดจริงๆ

"นี่นาย ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะเว้ย"

ฉันดิ้นพร้อมกับบอกคนตัวสูงที่กอดฉันไว้แน่นแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว แล้วมันบ้าหรือไงหรือมันทำเป็นประจำกันแน่วะกอดคนอื่นเขาไปทั่วแบบนี้อะก่อนจะได้ยินเสียงคนตัวสูงพูดออกมา

"เธอนี่เป็นผู้หญิงแต่พูดไม่เพราะเลยนะ"

"มันหนักหัวนายหรือไงปล่อย"

ผมมองป้าที่ยืนอยู่เหมือนจะทำอะไรไม่ถูกเลยรั้งร่างคนตัวเล็กให้เดินออกมาตรงที่กว้างๆ

"นี่ปล่อยฉันสิวะ อย่าให้ฉันหลุดออกไปนะ"

เธอพูดพร้อมกับจ้องหน้าผม หึ แม่งยิ่งไม่พอใจยิ่งยั่วอารมณ์ผมไปอีกบอกเลย ชอบนักไอ้คนท้าทายเนี่ยโรคจิตอยู่ด้วยผมอะ

"ทำไม จะทำอะไรฉันได้ห๊ะ ตัวก็เล็กผลักก็ปลิวแล้วมั้ง ทั้งร่างกายมีแต่ขากับหน้าอกเธอนี่แหละที่ใหญ่ นอกนั้นนี่นะ"

ฉันที่กำลังดิ้นแต่พอได้ยินคำพูดของคนไอ้บ้านี่เท่านั้นแหละ โอโหมันว่าขาฉันใหญ่หน้าอกฉันอีกอืออ ฉันมองหน้าคนตัวสูงด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจพร้อมกับบอกคนตัวสูงไปอีกรอบด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม

"นี่ปล่อยโอ๊ย! ไม่ปล่อยใช่มั้ย"

"เออดิ จะทำไมห๊ะ ตัวก็สั้นจะทำอะไรฉันได้ หึหึ"

เขาพูดพร้อมกับหัวเราะ รู้จักอิญ่าน้อยไปมั้ง หึ อดทนไม่ไหวแล้วนะทำอะไรไม่ได้เหรอยังงี้มันต้องเจอ

กึกกก!!!!!!

ฉันกัดเข้าที่หน้าอกเขาผ่านเสื้อช็อปที่ทับอยู่กับเสื้อยืดด้านในของเขา แต่มันก็แรงจนทำให้ไอ้คนที่กอดอยู่เจ็บไม่มากก็น้อยแหละวะ เพราะกัดไปแบบเต็มแรงโมโหของฉันตอนนี้ก่อนจะได้ยินเสียงเขาในเวลาต่อมา

"โอ๊ยยยย นี่เธอ ปล่อยฉันนะเว้ยยัยหมาบ้า โอ๊ยย ไม่ปล่อยใช่ไหมห๊ะ"

ผมบอกยัยตัวแสบที่ใช้ปากกัดเขาที่หน้าอกของผมแล้วแม่งกัดแบบเต็มแรงเลยมั้ง ก่อนผมจะใช้มือผลักหัวคนตรงหน้าออกแต่ยัยนี่ก็ยังไม่ปล่อย นึกว่าทำได้คนเดียวหรือไงวะไม่รู้จักผมนดีอีกละ

กึกกกกก!!!!!

ผมก้มหน้าลงไปที่ซอกคอเธอก่อนจะกัดเข้าที่ลำคอขาวๆของยัยตัวแสบตรงหน้าแรงๆ ก่อนที่มือของคนตัวเล็กจะทุบที่หลังผมจนสุดท้ายยอมปล่อยปากที่กัดหน้าอกผมอยู่

"โอ๊ย นี่นายปล่อยนะ"

ผมปล่อยก่อนจะส่งปลายลิ้นไปวนอยู่ตรงรอยที่กัด จนคนตัวเล็กหดคอหนีและจะเงยหน้าขึ้นมามองผมที่กอดเธออยู่พร้อมกับสายตาที่เธอส่งมา ถ้าฆ่าผมได้รับรองผมคงไม่ได้เกิดอีกอะก่อนจะยิ้มที่มุมปากและพูดกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"หึ ฉันไม่ยอมเธอหรอก กัดมาก็กัดกลับเอาดิ"

ฉันมองคนข้างหน้าด้วยสายตาอาฆาตก่อนจะได้ยินเสียงซุบซิบจากคนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกลมาก เพราะมันก็ห่างกันไม่มากถึงร้านจะใหญ่ก็เถอะ

"นี่มึง นั่นพี่วาโยนี่หว่าพี่ว๊ากเพื่อนสนิทพี่ปริ้นซ์อะกลุ่มเดียวกันนี่หว่า"

"เออดิ แต่ผู้หญิงใครวะ สวยนะมึงปีหนึ่งเหรอวะไม่เคยเห็นหน้า"

"นั่นดิ สรุปพี่เขาคบกันเหรอวะ"

"ทำแบบนี้เมียแล้วปะวะ สร้างรอยที่คอขนาดนั้นอะ ก่อนหน้านี้พี่เขาก็โสดนะมึง+*&$$##@@^**!#&"

ถึงมันจะไกลแต่มันก็ได้ยินบางคนถึงกลับยกมือถือขึ้นมาจะถ่ายรูป ก็ไม่แปลกหรอกเพราะกลุ่มเฮียทั้งกลุ่มแม่งก็เซเลปมออยู่แล้ว ฉันเลยหันมามองหน้าของไอ้คนตัวสูงที่ยังไม่ยอมปล่อยมือทั้งสองข้างที่กอดเอวฉันอยู่และพูดกับเขาด้วยเสียงที่เบาลงเพราะไม่อยากให้ใครได้ยินแค่นี้ก็เสียหายไปเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

"ปล่อยคนมองใหญ่ละ อยากเป็นข่าวหรือไง แต่ฉันไม่อยากเป็นข่าวกับนายปวดหัว"

"หึ เอ้า!! ยืนทำอะไรกันจะซื้อของไม่ใช่เหรอ แล้วรูปที่ถ่ายใครเอาไปเผยแพร่ ฉันตามไปจัดการแน่ไม่สนว่าจะเป็นผู้หญิงหรือชายแยกย้ายเร็ว!!!!"

คนตัวสูงที่กอดฉันอยู่ตะโกนใส่พวกที่กำลังซุบซิบจนสลายหายตัวไปหมดแล้วพร้อมกับเขาที่หันหน้ามาพูดกับฉันพร้อมกับดึงแขนฉันให้เดินตามเขาไป

"ส่วนเธอ มานี่"

"นี่จะไปไหน ปล่อย"

คนตัวสูงลากฉันมาที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน พร้อมกับยืนช้อนข้างหลังก่อนจะวางมือกับเคาน์ฺเตอร์ ตอนนี้ฉันก็เลยอยู่ในวงแขนของเขาก่อนที่ป้าเขาอยู่ตรงเคาน์เตอร์จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบา มันเบาจนแทบจะไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ

"เออออ อย่าหาว่าป้าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ มีปัญหาป้าว่าเคลียร์ที่บ้านไหมลูก คนอื่นเห็นจะมองเราทั้งคู่ไม่ดี"

ป้าร้านขายของพูดจบก่อนจะยิ้มให้ฉันเพราะไม่กล้าสบตากับไอ้คนตัวสูงที่อยู่ข้างหลังฉัน ฉันพอได้ยินแค่นั้นแหละตาแทบจะหลุดออกมาเลยจะบอกว่าป้าเขาเข้าผิดแต่

"เออมะ"

"เมียผมมันงี่เง่าอะครับป้า เคลียร์ที่บ้านก็ยังไม่จบ แล้วสรุปค่าเสียหายเท่าไหร่ครับป้า"

ฉันจะตอบป้าว่ามันไม่ใช่ป้าเข้าใจผิดแต่ไอ้คนข้างหลังกลับบอกว่าฉันเป็นเมีย เมียเหรอหึ้ยแค่คิดก็ขนลุกละปะวะ เป็นเมียกับไอ้บ้านี่ฉันต้องใส่เสื้อเกราะแหละดูอาการละ

"ถอยออกไป ฉันจะไปแล้ว"

"นี่ยืนนิ่งๆ ไม่งั้นฉันจูบเธอโชว์ป้าแน่เอาปะละ"

เขาก้มหน้าลงมากระซิบที่หนูฉัน หึ ไอ้บ้านี่มันพูดจริงทำจริงแน่ แล้วเป็นบ้าอะไรต้องมาวุ่นวายกับฉันวะแม่งแค่เดินมันนิดเดียวใครเขาจะมีตาหลังมองเห็นก่อน แล้วถ้ามีแล้วมันไม่แปลกฉันก็จะไปเพิ่มตาอยู่หรอก

"เออในตะกร้าของหนูผู้หญิงด้วยใช่ไหมลูก ป้าคิดรวมกันเลยนะ"

ป้าเจ้าของร้านที่กำลังเริ่มคิดเงินก็หันมาถามฉันและเขา พร้อมกับถามของในตะกร้าที่ฉันวางไว้บนเคาน์เตอร์

"เออไม่ค่ะ แยกจ่ายค่ะ"

"คิดรวมเลยครับป้า ทั้งหมดนั่นแหละ ใส่ถุงรวมกันไปเลยครับ"

"จ้ะแป๊บหนึ่งนะลูก"

คนตัวสูงผละตัวออกก่อนจะมายืนข้างๆพร้อมกับใช้มือดึงเอวฉันเข้าไปหาตัวเขายุ่งวุ่นวายกับร่างกายฉันทำไมนักหนาวะเกิดมาก็ไม่เคยมีใครโดนตัวเยอะเท่ากับไอ้ผู้ชายข้างๆนี่เลย แล้วแม่งไม่กอดตัวเองเข้าไปวะ มายุ่งกับคนอื่นเขาไปทั่ว

"นี่ปล่อย"

ฉันใช้มือที่ว่างอยู่ไปดึงแขนเขาให้ออกไปเพราะตอนนี้รู้สึกเสียเปรียบไอ้บ้านี่ไปมากแล้ว

"นี่ อยู่นิ่งๆดิ๊ หรือต้องการห๊ะ!! พูดภาษาคนครั้งเดียวไม่รู้เรื่องหรือไง เข้าเรียนมั้งไหมวิชาภาษาไทยอะ นิ่งๆ!!"

"หึ้ย ไอ้บ้า เวรเอ๊ย"

ฉันเลยไม่สนใจไอ้คนตัวสูงอีกต่อไป พร้อมกับยืนดูป้าคิดเงินของที่ซื้อมากับของที่เสียหายก่อนจะเริ่มใส่ถุงพลาสติกให้แต่จู่ๆ ไอ้คนข้างๆก็พูดกับป้าขึ้นมาอีก

"ป้าครับ"

"ห๊ะ มีอะไรลูกแป๊บเดียวลูกป้ากำลังใส่ถุงให้จะเสร็จแล้ว"

"ป้ามีถุงยางปะครับ"

ขวับบบบบ!!!!

หลังจากเขาพูดจบฉันก็หันมองหน้าเขาทันทีอย่างเร็ว แล้วจะซื้อทำไมไม่ไปซื้อเวลาอื่นวะ ไหนจะป้าที่มองมาที่พวกฉันแบบยิ้มกรุ้มกริ่มอีก ฉันอยากจะหายตัวให้แม่งให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ต่อไปนี้เข้าร้านนี้ไม่ได้แล้วหนึ่ง ไม่ใช่เพราะอะไรนะอาย ก่อนป้าจะยิ้มและชี้ไปที่ของและพูดกับคนตัวสูงที่อยู่ด้านหลังฉัน

"อ่อ มีลูกมีนั่นไงอยู่ตรงชั้นหน้าพ่อหนุ่มนั่นแหละ"

ฉันมองไปก็เห็นว่ามันอยู่ตรงฝั่งมือขวาเขาอะแหละ แล้วถามเสียงดังเพื่อต้องการอะไรก่อนมองไปก็เห็นแล้วมั้ยวะ ก่อนที่เขาจะหยิบมันมา 4-5 กล่องมาวางบนเคาน์เตอร์หยิบเยอะขนาดนี้แม่งไม่เหมาไปเลยละ

"หึหึ ซื้อซะเยอะเลยนะพ่อหนุ่ม"

"ครับ สงสัยวันนี้ผมต้องง้อเมียทั้งคืน จนกว่าเมียจะหายโกรธนั่นแหละ"

"นี่ ใครเป็นเมียนาย ปล่อย"

"นี่ที่รักทะเลาะทีไรบอกเลิกตลอดเลยนะ ป้าดูซิครับ"

"หึหึ หนุ่มสาวก็แบบนี้แหละหนู ทะเลาะกันบ่อยๆ แต่งงานไปลูกหัวปีท้ายปีแน่ป้ารับรอง"

คือตอนนี้ฉันหน้าแดงจนลมจะออกหูอยู่แล้ว เนี่ยระเบิดตัวเองได้ปะวะไอ้บ้านี่จะทำให้ฉันอายไปถึงไหนวะ

"ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ"

"890 ลูก"

ป้าบอกก่อนที่คนตัวสูงจะเปิดกระเป๋าคาดอกของแบรนด์ดังออกก่อนจะส่งกระเป๋าเงินใบเล็กมาตรงหน้าฉันพร้อมกับฉันที่ทำหน้างงๆและถามเขาออกไป

"อะไร"

"เปิดกระเป๋าเอาเงินให้ป้าเขาดิ ถามอะไรไม่คิดอีกละ"

"นี่!!! สองครั้งแล้วนะเว้ย"

"ใจเย็นๆกันลูก ค่อยๆคุยกัน"

ฉันมองคนตัวสูงที่ตอนนี้มันยักคิ้วกวนๆส่งมาให้พร้อมกับบอกคนตัวสูงให้หยิบเอง เอาจริงๆแค่เปิดแล้วหยิบเงินให้ป้าเองมันยุ่งยากตรงไหนก่อนวะ หัวจะปวดเอานะแก มือไม่มีแล้วมั้ง

"นายก็ปล่อยมือจากเอวฉันแล้วหยิบเองดิ"

"ไม่!! ถ้าปล่อยเธอก็วิ่งหนีดิ อย่าคิดว่ารู้ไม่ทัน"

ฉันมองค้อนก่อนจะเปิดกระเป๋าตัวเองจะเอามาจ่ายจะได้จบๆไปแล้วก็ไม่ต้องมาเถียงกับไอ้คนบ้าๆอย่างเขาด้วย

ฟรึ่บบ!!!!!!

คนตัวสูงมากระชากกระเป๋าเงินที่ฉันกำลังจะเปิดออกก่อนจะไปยัดใส่ไว้ในกระเป๋าคาดอกของเขา

"หูตึงไง หรือไม่มีหูเหมือนโดเรม่อน ฉันบอกให้เปิดกระเป๋าฉันแล้วหยิบเงินให้ป้า"

"นี่!! สั่งๆฉันไม่ใช่รุ่นน้องนายเว้ย"

"เออ!! ไม่ใช่รุ่นน้องหรอกแต่เป็นเมีย เร็วๆดิ๊ จะยืนช่วยป้าเขาคิดเงินอยู่ตรงนี้ทั้งวันหรือไง"

"ใครเมียนาย สมองเลอะเลือนเหรอ"

"เธอนั่นแหละ สมองเสื่อมเหรอลืมผัวตัวเองอะ"

ฉันยืนมือกระชากกระเป๋าของคนตัวสูงมาก่อนจะเปิดมันออกแล้วหยิบแบงก์พันส่งให้ป้าสองใบใจจริงๆแม่งอยากจะเอาให้ป้าไปทั้งหมดนั่นแหละหมั่นไส้

"ไม่ต้องทอนนะคะป้าผัวหนูเขารวย"

ฉันพูดกับป้าพร้อมกับยิ้มเบาๆก่อนจะหันมาหยักคิ้วให้คนตรงหน้าคิดว่ามันทำได้คนเดียวหรือไง หึ ฉันเขากลับมองหน้าฉันนิ่งๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันมีความรู้สึกบ้างไหมก่อน ฉันคุยอยู่กับมนุษย์หรือเปล่าวะเนี่ย

"หึ ไปเสร็จแล้วก็ไป"

พูดจบคนตัวสูงก็หยิบถุงของที่มันใหญ่มากๆสองถุง ก่อนจะใช้มืออีกข้างมาดึงมือฉันให้เดินตามเขาไปก่อนที่จะมีคนแถวนั้นตามมองมาด้วยความสงสัยแล้วก็อยากรู้แหละมั้ง เพราะถ้าเป็นฉันก็คงจะมองเหมือนกันนั่นแหละแต่ตอนนี้ฉันงงว่าเขาจะพาฉันไปไหนอีกก่อน ฉันเลยยื้อแขนตัวเองไว้ก่อนถามเขาออกไป

"นี่นายจะพาฉันไปไหน ปล่อย"

"เออ เดินมาเฉยๆเถอะ จะโวยวายทำไมนักหนาวะ เดินตามมาจะตายหรือไงห๊ะ!!!"

"นี่ อย่าเสียงกับฉันนะ ปล่อย"

เขาลากฉันมาลานจอดรถวิศวกรรมทำไมวะ จนมาหยุดอยู่ที่รถเขาหื้มรถเขาแพงพอตัวเลยนะอย่างว่าแหละเป็นนักแข่งรถถ้าธรรมดาก็เป็นไปไม่ได้มั้งปิดปีกนี่ก็คือบินได้แล้วมั้ง เพราะเงินเดิมพันในแต่ละครั้งแม่งเยอะมากๆ แล้วเขาก็ยังเป็นคนจัดงานอีก

"นี่ ยืนนิ่งๆ ถ้าคิดหนีฉันจับเธอได้ฉันจับเธอกดบนรถแน่!!!"

ผมหันมาบอกกับยายตัวแสบแม่งตัวก็แค่เนี่ยไม่รู้ไปเอวเรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะ ก่อนจะเห็นเธอพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้

"หื้ม เออปล่อยแขนได้ละ"

"หึหึ ให้มันเชื่องแบบนี้มั่ง"

นี่ใช้คำว่าเชื่องกับฉันเหรอวะเนี่ยไม่ใช่น้องหมาหรือสัตว์โลกที่น่ารักนะ เขาปล่อยมือก่อนจะเปิดประตูรถและเห็นเหมือนหาอะไรสักอย่างก่อนจะปิดประตูรถมาแล้วมองมาที่ฉันนิ่งๆ ฉันเลยถอนหายใจแล้วถามเขาออกไป แม่งนิ่งขนาดนี้ไม่ใช่ด่าฉันในใจหรอกนะ

"มองทำไม!"

"เดินมานี่ดิ๊!!"

"ทำไมฉันต้องเดินไปหานายด้วย นายก็มีขาเดินมาเองดิ หรือขาขาดเมื่อกี้ก็ยังเห็นมีอยู่นะ"

"ทำไมชอบทำให้หัวเสียวะ เดินเข้ามาจะตาย"

หมับบบบ!!!!

คนตัวสูงออกแรงดึงเเขนให้มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาเป็นอะไรอีกวะก่อนจะใช้มือปัดผมยาวที่ปิดคอฉันอยู่ให้ไปข้างหลังฉันเลยโวยวายขึ้นมาและถามเขาออกไปอย่างรวดเร็ว

"นี่จะทำอะไร!!!"

"ยืนเฉยๆ!! อยู่นิ่งๆ!! ไม่งั้นเตรียมถูกฉันจับเธอกดบนรถได้เลย อย่าต้องให้พูดอีกรอบนะ"

คำก็จับกดสองคำก็จับกดกลุ่มอิเฮียปริ้นซ์นี่คงจะมีพี่องศาคนเดียวมั้งที่สมประกอบ นอกนั้นแม่งหื่นทุกคนเลยดูอาการละคนตัวเลื่อนมือมาจำที่ลำคอก่อนจะดึงฉันเข้าไปหาก่อนจะก้มหน้าลงมานิดหนึ่ง

"นี่นายปล่อย!!"

"อยู่นิ่งๆ จะแปะพลาสเตอร์ให้ที่รอย หรือจะเดินไปให้เพื่อนเธอเห็นแบบนี้ อืม ฉันว่าไม่ต้องแปะแม่งละ"

ผมพูดพร้อมกับมองหน้าคนตัวเล็กข้างหน้าคิดไปคิดมาถ้าผู้ชายคนอื่นเห็นก็ดีจะได้ไม่มีใครมายุ่ง

"ตลกละ เอาพลาสเตอร์มา เดี๋ยวแปะเอง"

"จะแปะให้อยู่เฉยๆ ดิ้นอีกทีฉันจะให้เธอเดินไปแบบนี้แหละ"

"เออเร็วๆ เพื่อนรอบ"