“จ้ะ” สาวเวียดนามตอบเสียงกระซิบ ก้มหน้าสะเทิ้นสะท้านชายตรงหน้า ที่มีทีท่าเฉยๆ
“ฉันไปด้วยสิ ยาคอบอยู่หรือเปล่าล่ะ” ชายหน่มผุดลุกขึ้นยืน เขาฉวยถาดหลุมเดินตามนิรดาไป
“นู้นไงคะ ลุงยาคอบ” สาวตัวเล็กชี้มือไปยังมุมด้านหนึ่งของโรงอาหาร ยาคอบนั่งอยู่กับกลุ่มคนงาน กำลังคุยกันแบบออกรสออกชาติ
“ฉันไปรอเขาที่ออฟฟิตดีกว่า”
มาโคไหวไหล่ เดินไปล้างถาดหลุมใกล้นิรดา แล้วก็เดินตามหล่อนไปห่างๆ
หัวหน้าคนงานส่ายใบหน้า อมยิ้มกับท่าทางเจ้านายที่กำลังกลายร่างเป็นสมภาร ที่จ้องจะงาบไก่วัดตัวอ้วน
นิรดาพยายามกำจัดสายตาตัวเองอยู่แค่หน้าคอมพิวเตอร์กับเอกสารในมือ ผู้ชายคนนั่งดูแมกกาซีนคร่าเวลาระหว่างรอให้ยาคอบมาปรากฏตัว ท่าทางแสนสบายนั่นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ มันคงเป็นเพราะเธอความรู้สึกช้า...ตอนนี้เลยเพิ่งสังเกตเห็นว่าคนตรงหน้า หน้าตาดีมาก!!
ฝรั่งผู้ชายที่เคยผ่านตา มักจะขาวและจัดอยู่ในหมวดคนหน้าตาดี แต่ชายผู้นี้ ผิวเข้
