มันมีบางอย่าแวบเข้ามาในความคิด ชายหนุ่มแสร้งดันตัวลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจไปมาด้วยความเกียจคร้าน “ฉันไปดีกว่า มาหลบที่นี่นานแล้ว” เสียงเปรยเบาๆ ก่อนคนตัวใหญ่จะเดินออกไป พร้อมกับเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ที่ดังขึ้น
นิรดาทำงานต่อ เธอลืมซองเงินสดเสียสนิท จนเมื่อยาคอบกลับมาก็ถึงเวลาเลิกงานพอดี...หัวหน้าคนงานจัดแจงปิดล็อคประตู นิรดามานึกได้ ก็ตอนที่ตัวเองถึงห้องพักแล้ว...
“ช่างเถอะน่า คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นมั้ง” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง นอนหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน จนรุ่งเช้า
หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวมาทำงาน เธอยัดขนมปังใส่ปากเป็นอาหารเช้าง่ายๆ ที่พอจะหาได้ ไม่ต้องเปลืองสตางค์นิรดาถอนใจด้วยความโล่งอก ประตูออฟฟิตปิดสนิท ไม่มีรอยงัดแงะ ตอนที่เธอมาถึง สาวตัวเล็กเลยงัดหนังสือภาษาฝรั่งเศสมาอ่านคร่าเวลารอ...
ยาคอบมาถึงในเวลาแปดโมงตรง พร้อมกับใครอีกคนที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย
‘มาทำไมแต่เช้า?’
คนงานตัวเล็ก อายุน้อยสุดหากเ
