“ยุ่งน่า!” ชายหนุ่มพูดปัด เสยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มแทน
“ลุงยาคอบ คนงานคนไหนขัดใจพี่มาโคคะ?”
อาการแสนงอนที่เกิดขึ้นน้อยครั้ง แต่ลูน่าจับสังเกตได้
หัวหน้าคนงานกระตุกยิ้ม “ไม่รู้สิ!!” ยาคอบตอบปฏิเสธทั้งที่รู้เต็มหัวใจ “แยมเบอรี่ไหมมาโค สาวๆ ในออฟฟิตทำมาให้ชิม” ยาคอบเลื่อนกระปุกแยมที่ดันเผลอหยิบติดมือมาให้เจ้านาย
มาโคตวัดตามอง เหมือนกระปุกแยมตรงหน้าคือสิ่งมหัศจรรย์
“ว้าว!! สีน่ากินจัง ขอขนมปังด้วยสิลุง” ลูน่าเป็นคนที่คว้าแยมกระปุกนั้นขึ้นมาชิมเสียเอง เสียงกรี๊ดกร๊าดของหล่อน ทำให้นิรดาหันมามอง เธอเสก้มหน้าหลบ เมื่อบังเอิญสบสายตากับคนตัวใหญ่แบบบังเอิญ
จุดแดงๆ ข้างแก้มเกิดขึ้น เพราะดันไพร่ไปนึกถึง ลำตัวเปลือยเปล่าของมาโค ที่แนบอยู่กับความเปลือยเปล่าของตนเอง
“เอามาชิมบ้างสิ?” มาโคอารมณ์ดีขึ้น เขาขอกระปุกแยมที่น้องสาวถือไว้
“น่ากินใช่ไหมล่ะ รสดีด้วยเข้มข้น น่าจะอร่อยกว่าที่วางขายในโชว์รูมอี
