2 คิดได้แค่นี้
1169 Words
ด้านโซ่
@ห้องพัก
ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรนั่งอ่านเอกสารในมืออยู่ภายในห้องพักที่เคยเป็นห้องประจำของพ่อเขาในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย โดยในตอนนี้ห้องนี้ได้ตกเป็นของโซ่ต่อจากเซนหลังจากที่ชายหนุ่มได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่เป็นมหาวิทยาลัยของย่าแท้ ๆ ของเขา ซึ่งหลายคนก็มักจะมีความเกรงขามโซ่อยู่ไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเขาคือหลานชายเพียงคนเดียวของเจ้าของมหาวิทยาลัย
ก๊อก ๆ
เสียงประตูห้องถูกเคาะดังขึ้นทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อชะงักหันไปมอง ก่อนจะเห็นร่างสูงคุ้นเคยของเพื่อนสนิทสองคนของเขาเดินเข้ามา
"ข้างนอกร้อนฉิบ" เน็ท พึมพำเอ่ยด้วยใบหน้าแสดงออกมาถึงความหงุดหงิดกับความร้อนจากอากาศด้านนอก ขณะที่ทีมก็นั่งลงบนโซฟาข้างเพื่อนอย่างไม่ได้สนใจอะไร
"ร้อนแล้วชวนกูออกไปทำไม"
"ก็กูคิดว่าน้องลี่จะยังอยู่นี่หว่า" เน็ทตอบพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความหาหญิงสาวที่เขากำลังตามจีบอยู่ ทีมที่เห็นก็ได้แต่ส่ายหน้าออกมา ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองยังป้ายชื่อโต๊ะหรูที่ถูกเขียนไว้ว่า 'ศรัณย์ จิวะธานนท์' โดยมันก็คือชื่อจริงและนามสกุลดังของโซ่นั่นเอง ทว่าวันนี้เจ้าของชื่อและโต๊ะกลับดูเงียบกว่าปกติจนทีมอดไม่ได้ที่จะหันไปสะกิดยังเน็ทที่นั่งอยู่ด้านข้าง เน็ทที่รู้สึกตัวก็หันมองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยสีหน้างุนงง
"ทำไมวันนี้มันดูแปลก ๆ " ทีมถาม แม้ภายนอกโซ่จะดูนิ่งอยู่แล้ว แต่วันนี้...มันกลับนิ่งไปกว่าทุกครั้ง
"เครียดกับเอกสารเปล่า" เน็ทเอ่ยพลางลอบมองไปยังท่าทีของเพื่อนตัวสูงที่นั่งอยู่ พวกเขาเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจ สาขาวิชาการวางแผนการเงินและการลงทุน ปี 4 กำลังจะจบ เหลือเก็บหน่วยกิตอีกเพียงไม่กี่ตัว ซึ่งช่วงหลัง ๆ มา โซ่ก็มักจะหมกตัวอยู่ในห้องพักนี้เพื่อดูแลเอกสารต่าง ๆ เกี่ยวกับความรับผิดชอบในเรื่องของมหาวิทยาลัย ทำให้เน็ทพยายามคิดว่าโซ่อาจจะกำลังเครียดกับภาระหน้าที่ของตัวเอง
"กูว่าไม่น่าใช่" ทีมตอบกลับ เพราะปกติแล้ว โซ่จะไม่ค่อยเครียดกับการดูแลจัดการอะไรพวกนี้ เขาเป็นคนค่อนข้างหัวไวและใจเย็น แถมยังเป็นคนที่มีวิธีการรับมือกับปัญหาทุกอย่างได้เป็นอย่างดี
พรึบ
เสียงมือหนาผละจากเอกสารที่อยู่ตรงหน้าเลื่อนเข้าไปหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวขึ้นมาดู ก่อนจะแสดงสีหน้าเรียบนิ่งถอนหายใจออกมา
"เป็นอะไรวะ" ทีมที่เห็น อดที่จะถามออกไปไม่ได้ โซ่ที่ได้ยินก็ชะงักวางโทรศัพท์ลง
"ไม่มีอะไร" แม้ปากจะตอบกลับมาแบบนั้น แต่สีหน้าของชายหนุ่มก็ยังคงแสดงออกมาถึงความคิดไม่ตกบางอย่าง
"มีอะไรก็พูด จะเก็บไว้คนเดียวทำไมวะ" ทีมถาม ทำให้โซ่ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเอ่ย
"ทะเลาะกับรดา"
"อีกแล้ว? ...เรื่องอะไรอีก" ทีมถาม โดยเรื่องความสัมพันธ์ของโซ่กับรดา ทั้งเน็ทกับทีมก็รู้เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างดี ทั้งสองรู้แม้กระทั่งเรื่องความรู้สึกของมีนาอีกด้วย
"เมื่อวาน กูพารดาไปเปิดตัวกับแม่"
"แล้วยังไง" เน็ทที่เงียบอยู่เอ่ย
"รดาไม่พอใจ โกรธที่กูไม่บอกก่อน จนตอนนี้ก็ยังไม่รับสาย ส่งข้อความไปก็ไม่อ่านไม่ตอบ" ทันทีที่โซ่พูดจบ ทีมที่ได้ยินก็ถอนหายใจออกมา
"อะไรของรดาวะ กูไม่เข้าใจเลยจริง ๆ คบกับมึงมาจะสองปีแล้ว ทำไมถึงยังไม่อยากไปเปิดตัวกับที่บ้านมึงอีก"
"รดาบอกว่ายังไม่พร้อม"
"สองปีกว่าได้แล้วนะเว้ย ยังไม่พร้อมอะไรอีก..."
"...ตัวเองก็เรียนจบแล้ว ให้แต่งเลยก็ยังได้ ยังไงบ้านมึงก็พร้อมซัปพอร์ตอยู่แล้ว จะมาไม่พร้อมอะไร" ทีมเอ่ยด้วยความไม่เข้าใจในความคิดของแฟนเพื่อน ทั้งที่ทั้งสองคบกันมาไม่ใช่เวลาน้อย ๆ แถมรดาเองก็เรียนจบไปได้กว่าสองปีแล้วเช่นกัน รดาโตกว่าพวกเขาสองปี หรือเรียกง่าย ๆ ว่าเป็นรุ่นพี่พวกเขานั่นแหละ เธอเป็นพี่สายรหัสของโซ่ ทั้งสองใกล้ชิดจนเกิดเป็นความรักทำให้ตกลงคบหากันในที่สุด แต่สิ่งที่แปลกก็คือ รดาไม่อยากให้ใครรู้ เธอต้องการคบกับโซ่เงียบ ๆ ไม่อยากหวือหวา โดยให้เหตุผลว่า กลัวว่าคนรู้เยอะแล้วจะวุ่นวาย เธอไม่ชอบเวลาถูกแซว โซ่เองก็ทำความเข้าใจ ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองเติบโตอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งหลัง ๆ มา รดาเริ่มมีท่าทีแปลก ๆ มักจะโกรธโซ่ในเรื่องไม่เป็นเรื่อง หรือบางทีก็หายเงียบไปดื้อ ๆ โซ่เองก็พยายามใช้ความอดทนที่จะเข้าใจหญิงสาว เนื่องจากทั้งสองไม่ได้พบเจอกันบ่อยเหมือนตอนแรก ๆ ที่ยังเรียนอยู่ด้วยกัน
"ช่างเถอะ ช่วงนี้รดาอาจจะเหนื่อย" ริมฝีปากหนาเอ่ยด้วยความใจเย็นไม่คิดโทษความงี่เง่าหรืออะไรของคนรัก เพราะช่วงนี้รดาต้องเข้าไปช่วยที่บ้านดูแลธุรกิจ หญิงสาวจึงอาจจะมีช่วงอารมณ์อ่อนไหวไปบ้าง
"เออ เอาที่มึงสบายใจ" ทีมส่ายหน้าบอกออกไปแล้วไม่พูดอะไรต่อ ด้านเน็ทเองก็ไม่พูดเช่นกัน ชายหนุ่มเอาแต่นั่งจ้องมองยังหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองด้วยความรอคอยอะไรบางอย่าง กระทั่ง...
"เชี้ย! สวรรค์เริ่มเห็นใจกูแล้ว!" เสียงเน็ทเอ่ยขึ้นทำให้โซ่กับทีมหันมอง
"อะไรของมึง" ทีมถาม
"พวกน้องลี่อะดิ ลงเสรีตัวเดียวกับพวกเราเว้ย ไอ้เหี้ยเอ้ย ในที่สุด...ฟ้าก็เริ่มเข้าข้างกู" เน็ทตอบ
"ลงทั้งสามคนเลย?"
"เออ"
"น้องมีนาด้วย?" ทีมยังคงถามพลางลอบมองไปยังโซ่ที่นั่งอยู่ เน็ทที่เห็นท่าทีพวกนั้นก็ไม่รอช้าที่จะเอ่ย
"เออดิ ก็ลงกันหมด..."
"...กูว่าถ้ามึงเหนื่อยกับรดามาก..." ไม่รอให้เน็ทได้พูดจบ โซ่ที่นั่งอยู่ก็หันมองหน้าเพื่อนสนิทตัวเองนิ่ง
"กูยอมเหนื่อยกับรดา ถ้าจะต้องไปเริ่มใหม่กับใคร อีกอย่าง..."
"...กูก็คิดกับมีนาแค่น้อง ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น กูคิดกับน้อง...ได้แค่นี้" สิ้นเสียงโซ่เอ่ย เน็ทกับทีมก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ ก่อนที่โซ่จะหันกลับไปสนใจยังเอกสารที่อยู่ตรงหน้าต่อด้วยสีหน้าท่าทีปกติไม่คิดหวั่นไหวต่อสิ่งที่เพื่อนทั้งสองพยายามโน้มน้าวเลยแม้แต่น้อย
- Writer
