บทนำ
1358 Words
"เมษา" เสียงแหลมเล็กของใครบางคนเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสนิทตัวเองขึ้นทำให้หญิงวัยกลางคนเจ้าของชื่อที่กำลังเดินเข้าไปยังภายในงานเลี้ยงของนักธุรกิจใหญ่ชะงักหันไปมองตามเสียง ก่อนที่ใบหน้าราบเรียบจะค่อย ๆ เผยรอยยิ้มบาง ๆ ออกมา เมษาเดินตรงเข้าไปหาเฟียร์ที่ยืนอยู่ทันทีพลางพูดคุยทักทายกันด้วยความสนิทสนมเนื่องจากเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย
"มาด้วยเหรอ" เมษาถาม
"ก็ใช่น่ะสิ เจ้าของงานเป็นพาร์ตเนอร์กับเซนเกี่ยวกับธุรกิจส่งออก" เฟียร์ตอบ ซึ่งเซนก็คือสามีของเธอ ที่ทั้งสามรู้จักกันเป็นอย่างดี
"อ๋อ แล้วเซนไปไหน"
"แวะทักทายเจ้าของงานอยู่กับโซ่นั่นแหละ"
"โซ่มาด้วยเหรอ" เมษามองหน้าถามเพื่อน
"อืม เซนอยากให้มาสร้างคอนเน็กชันเอาไว้"
"อ่า" เมษาพยักหน้ารับรู้
"แล้วเธอล่ะ มากับพี่เดรคเหรอ"
"เปล่า"
"อ้าว มาคนเดียว?"
"ไม่ใช่ ฉันมากับมีนา"
"กรี๊ดดด หนูมีนามาด้วยเหรอ แล้วอยู่ไหน..."
"นั่นไง" ว่าแล้ว เมษาก็ชี้ไปยังบริเวณจุดอาหารบุฟเฟต์ที่มีร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนทานอาหารด้วยท่าทีเรียบร้อยชวนมอง
"ฮ่า ๆ น่ารักจัง" เฟียร์หัวเราะเอ่ย ขณะที่มีนาเองก็รู้สึกได้ว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่ เจ้าของใบหน้าใสจึงค่อย ๆ หันไปมองตามความรู้สึก แล้วก็ต้องชะงักแสดงท่าทีเขินอายออกมาเมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่สองคนกำลังมองมายังตัวเอง มือเล็กค่อย ๆ วางจานอาหารลงพลางเดินยิ้มตรงไปยังคนเป็นแม่ด้วยความสดใส
"สวัสดีค่ะน้าเฟียร์" เสียงหวานเอ่ยทักทายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"สวัสดีจ้าลูก ทำไมรีบเดินมาล่ะ อิ่มแล้วเหรอ"
"แหะ ๆ ก็...อิ่มนิดหนึ่งแล้วค่ะ"
"ฮ่า ๆ น่ารักจัง" พูดจบ เฟียร์ก็เดินเข้าไปสวมกอดลูกสาวเพื่อนด้วยความรักใคร่เอ็นดูอย่างทุกครั้งที่มักจะชอบทำ มีนาเองก็กอดตอบหญิงวัยกลางคนไปด้วยรอยยิ้มสดใส โดยบุคลิกของมีนาแตกต่างจากคนเป็นแม่อย่างสิ้นเชิง เนื่องจากเมษาจะเป็นคนค่อนข้างเงียบ ๆ พูดน้อย หน้านิ่ง แต่ใจเย็น ซึ่งมีนาจะเป็นแนวยิ้มง่าย มีความสดใสอยู่ในตัว สิ่งเดียวที่เหมือนคนเป็นแม่ก็คือ ความพูดน้อย มีนาจะพูดเยอะกับแค่คนที่สนิทด้วยเท่านั้น ส่วนความใจร้อนหรือหงุดหงิดง่าย คนตัวเล็กไม่มีเลย และนิสัยใจร้อนหงุดหงิดง่ายนั้นก็คือนิสัยของเดรค พ่อของหญิงสาวนั่นเอง
"น้าเฟียร์มาคนเดียวเหรอคะ" เจ้าของดวงตากลมสวยวัยยี่สิบเอ่ยถามเพื่อนสนิทแม่ตาใส
"เปล่าลูก น้ามากับ..." ยังไม่ทันที่เฟียร์จะพูดจบ
"แม่ครับ" เสียงทุ้มคุ้นเคยของใครบางคนแทรกขึ้นทำให้มีนาค่อย ๆ ผละจากอ้อมกอดเฟียร์หันไปมองตามเสียง แล้วคนตัวเล็กก็ต้องนิ่งไป
"น้ามากับพี่โซ่แล้วก็อาเซนน่ะลูก" สิ้นเสียงเฟียร์ตอบกลับ มีนาก็ได้สบสายตากับชายร่างสูงที่เข้ามาใหม่ทันที
"เรามาด้วยเหรอ" โซ่ยิ้มถามลูกสาวเพื่อนสนิทแม่ด้วยความเอ็นดูแววตายังคงเต็มไปด้วยความสุภาพอบอุ่นตามประสาของเขาที่ถอดแบบพ่อตัวเองมาเกือบทั้งหมด พลางไม่ลืมที่จะก้มหน้าทักทายเมษาที่ยืนอยู่ด้วยด้วยความนอบน้อม
"ค่ะ" มีนายิ้มตอบกลับรุ่นพี่ตัวสูงกลับ ในขณะที่ภายในใจเต้นระรัวไปกับการไม่คิดว่าจะได้เจอกับโซ่...พี่ชายที่เธอแอบรู้สึกดีอยู่
"แล้วพ่อล่ะลูก" เฟียร์หันถามยังลูกชายวัยยี่สิบสองของตัวเอง
"กำลังคุยเรื่องงานอยู่ครับ" เจ้าของใบหน้าหล่อตอบ เฟียร์จึงพยักหน้ารับรู้ทำท่าจะหันไปคุยกับเมษาและมีนาที่ยืนอยู่ต่อ ทว่า...
"แม่ครับ" อยู่ ๆ โซ่ก็เอ่ยเรียกคนเป็นแม่ขึ้น ทำให้เฟียร์ชะงักหันไปมอง
"ครับ?" เรียวปากเล็กถามด้วยคำพูดที่มักจะขานรับชายหนุ่ม
"ตอนนี้แม่ว่างอยู่ไหมครับ"
"หื้อ? ก็ว่างอยู่นะ โซ่มีอะไรหรือเปล่า"
"ครับ พอดี...ผมมีคนที่อยากจะพามาเจอแม่หน่อยน่ะครับ"
"ใครกัน?" เฟียร์ถาม ซึ่งโซ่ก็เงียบไม่ตอบเอาแต่ส่งยิ้มบาง ๆ ให้แม่ตัวเองไป ก่อนที่ดวงตาคมจะเหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาภายในงาน
"รอผมอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนเป็นแม่ พร้อมกับรีบสาวเท้าเดินตรงไปยังหญิงสาวคนหนึ่งที่เดินเข้ามา เจ้าของใบหน้าหล่อพูดคุยอยู่กับเธอคนนั้นอยู่หลายนาทีก่อนจะพาเดินตรงกลับมาหาเฟียร์ที่ยืนอยู่ เมษากับมีนาก็มองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่เงียบ ๆ กระทั่ง...
"แม่ครับ นี่รดา แฟนผมครับ" ทันทีที่โซ่เดินพาหญิงสาวสวยในชุดเดรสดูดีเข้ามาเอ่ยแนะนำ มีนาที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกจุกแน่นอกขึ้นมาในทันทีกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะไม่คิดว่าจะมาเจอโซ่เปิดตัวแฟนกับเฟียร์ต่อหน้าแบบนี้ โดยมีนาและทุกคนเองก็พอจะรับรู้อยู่บ้างว่าโซ่มีคนรักอยู่แล้ว เพียงแต่เขาไม่เคยพามาเปิดตัวแบบนี้เลย เหมือนทั้งสองคบกันอยู่เงียบ ๆ มีนาจึงได้แต่ยืนพยายามเก็บอารมณ์ความจุกแน่นภายในของตัวเองเอาไว้ เมษากับเฟียร์เองก็ลอบมองไปยังคนตัวเล็กอยู่เป็นระยะ เพราะเคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน ทำให้รุ่นพ่อรุ่นแม่พอจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของมีนาที่มีต่อโซ่ได้ หรือแม้กระทั่งตัวโซ่เอง...เขาก็รู้
เขาเองก็ไม่ได้อยากที่จะมาเปิดตัวต่อหน้ามีนาแบบนี้ แต่เพราะวันนี้เขาตั้งใจเอาไว้อยู่แล้วว่าจะเปิดตัวรดากับครอบครัวตัวเองให้ได้ เขาเลยจำต้องทำไปตามที่ตัวเองต้องการ
"อะ...เอ่อ...สวัสดีจ้ะ" เสียงเฟียร์เอ่ยทักทายรดาขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
"สะ...สวัสดีค่ะ" หญิงสาวสวยก็ทักทายตอบกลับด้วยท่าทีตะกุกตะกักอยู่ไม่น้อย ราวกับคนที่ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน
"เอ่อ...เดี๋ยวมีนาขอตัวก่อนนะคะ" ร่างบางที่ยืนอยู่พูดขึ้น
"จะไปไหน" เมษาหันถามคนเป็นลูก
"เข้าห้องน้ำค่ะ เดี๋ยวมีนามานะคะ" พูดจบ สองเท้าเล็กก็สาวเท้าเดินออกไปทันทีโดยมีสายตาของทุกคน ไม่เว้นแม้แต่โซ่ที่มองตามแผ่นหลังบางของรุ่นน้องตัวเล็กไป เขาเองก็รู้สึกไม่ดีอยู่ไม่น้อย ทว่า...เขาก็อยากที่จะเปิดตัวคนรักกับแม่ของตัวเองแล้วเช่นกัน
"รดาก็อยากเข้าห้องน้ำพอดี โซ่พารดาไปหน่อยได้ไหม" เสียงรดาพูดขึ้น ทำให้โซ่ที่ได้ยินหันกลับไปสนใจแฟนสาว
"อืม" เจ้าของใบหน้าหล่อพยักหน้าตอบกลับ ก่อนที่ทั้งสองจะหันไปทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสองที่ยืนอยู่พร้อมกับพากันเดินตรงออกไปทันที โดยมีเฟียร์ที่มองตามพวกเขาไป
"มีนาจะโอเคไหมเนี่ย" เฟียร์ถามด้วยความเป็นห่วง ขณะที่เมษาก็ไม่แสดงท่าทีใด ๆ ออกมา พูดแค่เพียงว่า...
"ไม่โอเคก็ต้องโอเค"
"เฮ้! นั่นลูกสาวเธอนะ!"
"แล้วยังไง เธอจะให้โซ่เลิกกับแฟนเพื่อรักษาความรู้สึกของมีนาเหรอ?"
"..." เฟียร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็เงียบ
"ชอบได้ก็ต้องเลิกชอบได้ ถ้าเขา...ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของเรา"
"ให้ตายเถอะ มีแม่แบบเธอนี่มัน...ใจร้ายดีจริง ๆ "
"ฉันไม่ได้ใจร้าย แต่ฉันอยากให้มีนาเข้มแข็ง คำปลอบโยนจะช่วยอะไร ถ้าสุดท้ายเราก็ต้องเจ็บเองคนเดียวอยู่ดี"
"เฮ้อ...ก็จริง สุดท้ายแล้ว คนที่รักษาแผลใจเราได้ ก็มีแค่ตัวเราเองเท่านั้น..."
- Writer
