เล่ห์รักพ่อเลี้ยงจอมซึน

เล่ห์รักพ่อเลี้ยงจอมซึน | 4

“เอาจริงๆกูพอรู้จักที่ทำงานอยู่นะ อยู่ที่ว่ามึงจะไปทำหรือเปล่าเพราะที่นี่เขาเปิดรับพนักงานอยู่” อั้มพูดขึ้นเพราะเมื่อไม่นานมานี้ เธอได้ไปเที่ยวมาและเห็นว่าที่นั่นรับสมัครพนักงานแถมสวัสดิการดีอีก

“ที่ไหน” ตะวันไม่รอช้าที่จะถามเพราะที่ไหนที่พอมีหวังเธอก็อยากจะทำ

“ไร่กลิ่นดิน มีอาหารให้ครบสามมื้อและมีที่พักให้ฟรีไม่ว่ามึงทำหน้าที่อะไรในไร่” ตะวันตาลุกวาวเมื่อได้ยินสรรพคุณของไร่กลิ่นดินที่อั้มเพื่อนสนิทพูดออกมา

“แต่ไร่กลิ่นกินห่างจากที่นี่เกือบสี่สิบกิโลเลยนะ” ตะวันตอบกลับไปทันที ไม่มีใครไม่รู้จักที่นี่หรอก ไร่กลิ่นดิน ไร่ที่ติดอันดับที่หนึ่งของเชียงใหม่

“เพราะที่นั่นมีที่พักฟรีกูเลยแนะนำ มันไกลแต่ทุกอย่างดีหมดนะอีตะวัน” อั้มพูดขึ้นอีกครั้ง เธอรู้ว่าเพื่อนของเธอไม่ใช่คนเลือกงานและยิ่งตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้วก็คงเลือกไม่ได้

“ถ้ากูไปสมัครงานที่ไร่กลิ่น กูคงต้องย้ายไปอยู่ที่ไร่ของเขา”

“ก็ใช่แต่ถ้ามึงจะกลับมาอยู่คอนโดก็คงไม่มีใครว่าอะไรแต่มึงจะลำบากเรื่องเดินทาง” เพราะตะวันไม่มีรถ ไปไหนก็อาศัยเดินทางด้วยรถโดยสาร

“ถ้ากูไปทำงานที่ไร่แล้วอยู่ที่นั่น มันก็เหมือนกูผ่อนคอนโดฟรีๆเลยนะเพราะไม่ได้อยู่” ตะวันพูดขึ้นอีกครั้งเพราะระยะทางเกือบสี่สิบกิโล เธอไม่ไปแล้วกลับหรอก

“มันก็แล้วแต่มึงจะคิดอะ แต่ที่กูแนะนำที่นี่เพราะสวัสดิการดีจริงๆ ใครๆก็อยากทำงานที่ไร่กลิ่นดินเพราะพ่อเลี้ยงใจดี ดูแลทุกคนอย่างกับครอบครัว”

“กูจะเก็บไปคิดดู แล้วเขามีตำแหน่งอะไรบ้าง” ตะวันถามขึ้นอีกครั้ง

อั้มที่เสิร์จข้อมูลการรับสมัครพนักงานของไร่กลิ่นดินไว้แล้วก็หันหน้าจอโน๊ตบุ๊คให้ตะวันดู

“ฝ่ายเอกสารของคาเฟ่ก็น่าสนใจอยู่นะ แต่ฝ่ายเอกสารของไวน์ก็ดูน่าสนใจพอๆกัน” ตะวันพูดขึ้นเพราะดูจากคุณสมบัติของการรับสมัครแล้ว เธอก็ค่อนข้างมีหวังเพราะเธอก็ทำฝ่ายเอกสารมาก่อน

“กูว่ามึงคงสนใจไวน์มากกว่าเพราะอะไรที่ขึ้นชื่อว่าแอลกอฮอล์มึงคงไม่มีพลาด” อั้มที่รู้ทันเพื่อนสนิทอย่างตะวันก็พูดขึ้นเพราะเพื่อนของเธอชอบดื่มแอลกอฮอล์ขนาดไหนเธอรู้ดี

“แต่ยังไงกูก็คงกลับไปคิดก่อนเพราะมันค่อนข้างไกลและกูก็ไม่อยากปล่อยคอนโดไว้ว่างๆ” ตะวันพูดขึ้นอีกครั้งเพราะการไปทำงานที่ไร่กลิ่นดิน ถ้าหากตะวันไม่ได้ไปกลับ ตะวันจะต้องพักที่ไร่และการพักที่ไร่จะทำให้คอนโดเธอว่าง มันก็เท่ากับว่าเธอทำงานเพื่อผ่อนคอนโดฟรีๆ

“มึงทำที่นี่ไปก่อนแล้วค่อยออกก็ได้ ระหว่างทำก็หางานอื่นไปเรื่อยๆเพราะเท่าที่เห็นก็มีแค่ไร่กลิ่นดินนั่นแหละที่รับสมัครอยู่ตอนนี้”

“ก็คงงั้น อาจจะทำที่นี่ไปก่อน ถ้ามีในเมืองเปิดรับสมัครกูค่อยมาสมัคร” ตะวันพูดขึ้นเพราะตอนนี้เธอเหมือนจะได้คำตอบแล้ว

คำตอบที่ว่าควรไปสมัครงานที่ไร่กลิ่นดินแล้วหลังจากนั่นก็หางานใหม่ที่มันไม่ห่างคอนโดมากนัก ดีกว่าอยู่เฉยๆแล้วหางานแบบไม่ทำอะไรเลย

วันต่อมา

ไร่กลิ่นดิน

นับว่าเป็นครั้งแรกเลยด้วยซ้ำที่ตะวันมาที่ไร่กลิ่นดิน ถึงจะไม่ได้เป็นคนเชียงใหม่มาแต่กำเนิดแต่เธอก็โตที่เชียงใหม่จนแทบจะกลายเป็นคนเชียงใหม่ไปแล้ว ตะวันเดินตรงเข้ามาสิ่งแรกที่เห็นคือคาเฟ่ขนาดใหญ่ สวยสมคำล่ำลือ จนตะวันอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป ตะวันจัดการสั่งบลูฮาวายโซดาเพราะวันนี้อากาศค่อนข้างร้อน ต้องการอะไรซ่าๆกระแทกคอ

“ขอโทษนะคะพอดีจะมาสมัครงาน ต้องไปที่ไหนหรอคะ” หลังจากสั่งน้ำเสร็จ ตะวันก็ไม่ลืมที่จะถามขึ้นเพราะที่นี่ใหญ่อลังการ การเดิรนไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้าคงไม่ดี

“ถ้าจะสมัครงานต้องคุยกับพ่อเลี้ยงโดยตรงเลยค่ะ รบกวนคุณรอที่นี่ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะบอกพ่อเลี้ยงให้” ตะวันพยักหน้ารับเป็นคำตอบพร้อมกับนั่งรอตามที่พนักงานในคาเฟ่บอกกับเธอ

ระหว่างรอก็สาดส่องสายตาไปทั่วๆคาเฟ่ด้านใน ที่นี่สวยมาก ถูกตกแต่งอย่างดีเรียกว่าเป็นไฮไลต์สำคัญของเมืองเชียงใหม่ก็ว่าได้ อีกทั้งลูกค้ายังมากมายทั้งๆที่เป็นวันทำงาน

“ตอนนี้พ่อเลี้ยงอยู่ที่คอกม้า เชิญคุณเดินไปได้เลย” พนักงานบอกขึ้นอีกครั้ง ส่วนตะวันก็ได้แต่พยักหน้าแบบ งงๆ เธอรู้ว่าคอกม้าอยู่ตรงไหนถ้าดูจากแผนที่ในมือแต่เธอจะรู้ได้ยังไงว่าใครคนไหนคือพ่อเลี้ยงของไร่กลิ่นดิน

แต่ขึ้นชื่อว่าพ่อเลี้ยงก็คงจะมีอายุและดูภูมิฐานหน่อยๆ มันก็คงจะเดาได้ไม่ยาก

แน่นอนว่าระหว่างทางที่ตะวันเดินมา เธอก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายตามสองข้างทางเพราะตอนนี้มันคล้ายกลับว่าเธอมาเที่ยว

“อ๊ะ…ขอโทษนะคะ พอดีหนูเดินไม่ระวัง” ตะวันพูดขึ้นทันทีพร้อมกับพยุงผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอเผลอเดินชนจนอีกคนเกือบจะล้ม

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษเหมือนกันนะคะพอดีน้าก็มัวมองนู่นนี่จนไม่ทันระวัง” อีกคนพูดขึ้นเพราะเธอเอาแต่สำรวจไร่จนไม่ได้มองว่ามีใครเดินมา

“คุณน้าเจ็บตรงไหนไหมคะ บอกหนูได้เลยนะคะ มานั่งก่อนดีกว่าค่ะพึ่งล้มมา” ตะวันพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับพาคุณน้าที่เธอเดินชนมานั่งใต้ร่มไม้

“ไม่จ้ะ น้าไม่เจ็บว่าแต่หนูมาเที่ยวหรอ” คุณน้าคนเดิมพูดขึ้นพร้อมมองตะวันอย่างนึกเอ็นดู เด็กอะไรไม่รู้หน้าตาก็ดีอีกทั้งมารยาทก็ดีอีก ถ้าเป็นคนอื่นเห็นคนแก่แบบเธอเดินชนคงโวยวายและไม่มีน้ำใจช่วย ยิ่งถ้าเห็นเธอแต่งตัวธรรมดา โทรมๆ ไม่ต่างจากคนงานในไร่แบบนี้

“หนูมาสมัครงานค่ะ ตอนนี้กำลังจะเดินไปคอกม้าเพราะพนักงานที่คาเฟ่บอกว่าพ่อเลี้ยงอยู่ที่นั่น” ตะวันตอบกลับไปตามตรง

ถึงคนตรงหน้าจะแต่งตัวธรรมดาเป็นคนงานในไร่แต่ไม่ปฏิเสธเลยว่าความสวยที่แสดงออกมามันทำให้ตะวันยกต้องตกตะลึง ถึงจะไม่ได้แต่งตัวแต่ดูก็รู้ว่าอีกคนไม่ได้แก่มากและอายุคงไม่เยอะ

“ให้น้าพาไปหรือเปล่า น้าเป็นคนงานที่นี่นะ” คุณน้าหรือเมษาอดีตแม่เลี้ยงของไร่พูดขึ้นและไม่รู้นึกอะไรถึงได้บอกกับตะวันว่าตัวเองเป็นแค่คนงาน

“ถ้าไม่รบกวน หนูก็อยากให้คุณน้าพาไปนะคะเพราะหนูเดินคนเดียวเหงามาก” ตะวันตอบกลับไปเพราะการมีคนในไร่เดินไปด้วยแบบนี้มันอุ่นใจกว่า อีกอย่างเธอจะไม่ได้ต้องสุ่มเดาว่าคนไหนคือพ่อเลี้ยง

“ได้เลยจ้ะ งั้นหนูตามน้ามาทางนี้” เมษาเดินนำพาตะวันตรงมายังพ่อเลี้ยงของไร่กลิ่นดินที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกชายคนโตของเธอ

ถึงตอนนี้จะยังไม่ได้มีการจัดงานอะไรแบบเป็นทางการว่าไร่กลิ่นดินได้เปลี่ยนคนดูแลเป็นทายาทคนโตแล้ว แต่คนในไร่รับรู้และพากันเรียกนายน้อยคนโตว่าพ่อเลี้ยง

“มะ…มีอะไรหรือเปล่าครับ” ทรอสพ่อเลี้ยงของไร่กลิ่นดินที่กำลังจะเอ่ยปากเรียกคนเป็นแม่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นว่าคุณแม่ของเขาส่ายหน้าเป็นการห้ามปราม

“พอดีแม่หนูคนนี้จะมาสมัครงาน น้าเลยพามาค่ะพ่อเลี้ยง” พูดจบคุณแม่ของทรอสก็หลบให้ตะวันเดินเข้ามา ทรอสที่เห็นใบหน้าสวยของตะวันก็แทบจะชะงักเพราะเขาจำได้แม่นว่าเธอคือผู้หญิงในคืนนั้น คืนที่เขาต้องเสียเหยื่อดีๆอย่างตัวของเธอไป

“คุณน้าทำไมไม่บอกหนูคะว่าพ่อเลี้ยงหล่อขนาดนี้ หนูคิดว่าจะมีอายุหน่อยๆ” ตะวันพูดขึ้นทันทีโดยไม่สนใจว่าทรอสที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะได้ยินหรือเปล่าเพราะความหล่อของเขาทำหัวใจเธอแทบจะหวั่นไหวและคำพูดของตะวันมันก็ทำให้ทรอสรู้ได้ทันทีว่าเธอจำเขาไม่ได้

“พอดีพ่อเลี้ยงพึ่งรับหน้าที่ต่อจากคุณพ่อใหม่ๆเลยค่ะ” ตะวันพยักหน้ารัวๆเป็นคำตอบ

“งั้นหนูขอทักทายพ่อเลี้ยงหน่อยนะคะคุณน้า” เมษาเองที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณแม่ของพ่อเลี้ยงก็ถอยห่างออกมา ปล่อยให้แม่หนูคนน่ารักทักทายลูกชายของตัวเองและดูเหมือนว่าแม่หนูคนนี้จะถูกใจลูกชายคนโตของเธอเข้าแล้ว

“สวัสดีค่ะ ฉันมาสมัครงาน”

“หน้าที่อะไร”

“หน้าที่คนดูแลหัวใจพ่อเลี้ยงได้หรือเปล่าคะ”

❤️

ตะวันของเราก็ไม่แผ่ว !