ภาคินขบกรามแน่น แล้วตรงเข้าไปกระชากแขนของสาวเจ้าให้มาฟังคำตอบใกล้ๆ “พี่จะจับไวน์มัดติดเก้าอี้ แล้วฆ่าไอ้ผู้ชายคนนั้นให้ดู”
“ไวน์เจ็บนะ” วรันยาร้องขึ้นพร้อมกับพยายามสะบัดแขนออก
“คิน! ปล่อยน้องนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้” กังศมารีบเข้าไปห้าม
ภาคินไม่สนใจคำพูดของผู้เป็นยาย หันไปคาดโทษสาวเจ้าต่อ “อย่าบังอาจคิดจะมองผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่ ไม่งั้นพี่จะเป็นฝันร้ายของเราไปตลอดชีวิต จำไว้!”
“ปล่อย!” วรันยาใช้มืออีกข้างทุบที่หน้าอกของอีกฝ่ายรัวๆ เพื่อให้เขายอมปล่อยมือของเธอ แต่เขากลับบีบแรงขึ้นกว่าเดิม
“คิน! ยายบอกให้ปล่อยน้อง” กังศมาเอ็ดหลานชายเสียงดัง หลังจากที่พยายามแกะมือของอีกฝ่ายช่วยวรันยา แต่ก็ไม่เป็นผล
“รับปากมาสิว่าจะไม่หันมองผู้ชายคนอื่น” ภาคินจ้องมองใบหน้างามที่เลอะไปด้วยคราบน้ำตานิ่ง
“ปล่อย...ฮึก...ฮือๆๆ” วรันยารู้สึกเจ็บที่แขนจนแทบจะทนไม่ไหว
“คินปล่อยน้องเดี๋ยวนี้” กังศมาทุบที่ต้นแขนของห
