วันต่อมา...ประเทศอังกฤษ (หอพักนอก ใกล้ๆ กับมหาลัยฯ.)
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูหนักๆ ทำให้วรันยาขยับลุกจากเตียง แล้วเดินไปเปิดประตู เพราะคิดว่าเป็นคาร่าที่ออกไปซื้อของกินเมื่อชั่วโมงก่อน กลับมา!
คลิก!
ทันทีที่เปิดประตูออก ภาคินก็รีบดันประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“มะ...มาทำไม” วรันยาเอ่ยถามทั้งน้ำตา
“น้องไวน์!” ภาคินจ้องมองใบงามอย่างรู้สึกเจ็บปวด เมื่อเห็นดวงตาของสาวเจ้าบวมเป่ง จึงพยายามจะคว้าเอวบางเข้ามากอด แต่เธอก็ขยับหนีด้วยท่าทีรังเกียจ
“มาทำไม!” เธอถามซ้ำประโยคเดิม พร้อมกับจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เกลียดชัง
“ก็เราไม่ยอมรับสายของพี่” ภาคินบอกเสียงอ่อน รู้สึกโกรธตัวเองที่ไปบ้าจี้เลี้ยงต้อยตามขุนพัน เพราะคิดว่าสามารถควบคุมทุกอย่างได้ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าสิ่งทำไปมันส่งผลต่อคนที่รักและตัวเองยังไงบ้าง
“กลับไปเถอะค่ะ ไวน์ไม่มีอะไรจะคุยกับพี่คิน” วรันยาบอกพร้อมกับชี้ไปที่ประตูห้อง
