บทที่ 10
1082 Words
“เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยทำไมต้องลงโทษให้วิ่งรอบสนามด้วย” นักศึกษาใหม่ที่ถูกลงโทษไปด้วยต่างก็ไม่ค่อยพอใจ
“อย่าพูดเสียงดังสิเดี๋ยวก็เจออีกรอบหรอก”
“ออกัสแกทำบ้าอะไรวะ อยู่ดีๆ ก็ให้พวกเรามาวิ่งรอบสนามด้วย” รุ่นพี่ที่จัดรับน้องไม่รู้เรื่องอะไรแต่ก็ต้องทำเพราะหัวหน้ารับน้องสั่ง
“โอ้ยเหนื่อยจะตายอยู่แล้วอุตส่าห์ว่าจะเข้าเรียนแบบสวยๆ ดูสภาพฉันสิดูไม่ได้ตั้งแต่วันแรกเลย” เมญ่าบ่นตั้งแต่เริ่มวิ่งจนกลับมาถึงที่
"พวกแกเป็นยังไงบ้างวะ" ออมสินมาถึงตั้งนานแล้วเพราะเธอวิ่งคนเดียว เห็นเพื่อนเหนื่อยหอบมาเลยรีบเอาน้ำมาส่งให้
"เพราะเธอคนเดียวเลย"
"เกี่ยวอะไรกับฉัน"
"ก็เธออยากเสนอหน้าวิ่งคนเดียวทำไมล่ะ เลยต้องลำบากกันทั้งรุ่นเลยเห็นไหม"
"อย่าว่าให้ออมสินเลย"
"ไอเดียเธอก็อีกคน ถ้าออมสินไม่อยากได้หน้าเพื่อนก็คงไม่ถูกทำโทษไปด้วย"
"อะไรนะ เธอว่าฉันอยากได้หน้าเหรอ" ออมสินไม่ชอบความคิดนี้ของเมญ่าเลย
"อยากจะวิ่งอีกสักรอบไหม" รุ่นพี่เห็นว่าเด็กใหม่พูดกันเสียงดังเลยขู่ และคำขู่นั้นก็ได้ผล
เที่ยงวันนั้นที่โรงอาหารมหาวิทยาลัย..
"คนเยอะขนาดนี้เลยเหรอ"
"เยอะกว่าโรงเรียนเดิมเราอีก"
"ก็นี่มันระดับมหาวิทยาลัย รีบไปต่อแถวซื้ออาหารดีกว่า"
"พวกเธอซื้อมาให้ฉันด้วยแล้วกันฉันเหนื่อยมากเลย เดี๋ยวจะนั่งจองโต๊ะรอ" เมญ่ามองไปเห็นโต๊ะที่ว่างก็เลยเดินไปนั่งรอ พวกเพื่อนๆ เลยแบ่งหน้าที่กันสองคนไปซื้ออาหารอีกคนไปซื้อน้ำ
"พวกเธอซื้ออะไรมาให้ฉันเนี่ย"
"กินๆ ไปเถอะน่าวันนี้แค่วันแรกเรายังไม่รู้ว่าร้านไหนน่ากิน" เห็นว่าร้านนั้นคนต่อแถวน้อยเลยไปเข้าแถวด้วย แต่ดูท่าแล้วอาหารก็ไม่น่าอร่อยจริงๆ นั่นแหละ
"หน้าตาก็ไม่น่ากินแล้ว แถมรสชาติยังไม่น่ากินอีก" เมญ่าชิมไปคำหนึ่งก็วางช้อนแล้วเอื้อมมือไปหยิบน้ำมาดื่ม
"ถึงว่าป้าแกถึงขายไม่ค่อยดีเหมือนร้านอื่น" ออมสินก็รู้สึกว่ามันไม่อร่อยจริงๆ นั่นแหละ
"กินๆ ไปก่อนเถอะน่า เดี๋ยวไม่มีแรงรับน้องช่วงบ่ายนะ" ส่วนไอเดียและการ์ตูนสองคนนี้ฐานะไม่ค่อยดีเท่าเพื่อน มีเงินมาเรียนมหาวิทยาลัยระดับนี้กับเพื่อนก็ถือว่าดีเท่าไรแล้ว
หลังจากทานข้าวเสร็จทั้งสี่ก็ออกมาเข้าห้องน้ำ
"นึกว่าใครที่ไหน..คนที่ทำให้พวกเราซวยไปด้วยนี่เอง"
"ถ้าไม่เพราะกลุ่มนี้พวกเราคงไม่ต้องไปวิ่งรอบสนาม"
"เกิดมาไม่เคยทำผิดเลยหรือไง และอีกอย่างพวกฉันไม่ได้มาสายเป็นชั่วโมงสักหน่อย มาสายแค่ไม่กี่นาทีก็ถูกทำโทษ" ว่าจะทำเป็นไม่สนใจแล้วล่ะแต่ออมสินก็หมดความอดทน
"นั่นเพราะพวกเธอไม่มีระเบียบ เลยทำให้พวกฉันต้องเดือดร้อนไปด้วย"
"เชอรี่เราอย่ามาเสียเวลากับอะไรพวกนี้เลยดีกว่า เดี๋ยวก็เข้าหอประชุมช้าเพราะคนที่นิสัยไม่ดี"
"ชื่อเชอรี่เหรอ นึกว่าชื่อสตอ...เบอรี่"
"นี่เธอ รู้ไหมว่าเชอรี่เพื่อนฉันเป็นใคร" พริ้มก็คือเพื่อนรักของเชอรี่
"ขนาดพวกเธอยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใครแล้วฉันจะรู้ไหม"
"ออมสินไม่เอาน่าเดี๋ยวก็มีเรื่องกัน"
"เราแค่จะมาเข้าห้องน้ำแล้วใครหาเรื่องก่อนล่ะ"
"เธอจะสร้างเรื่องอีกแล้วเหรอออมสิน งานนี้ฉันไม่ยุ่งด้วยนะ" เมญ่ารีบเดินออกจากห้องน้ำไปก่อนเลย ที่ไม่อยากปะทะกับกลุ่มนี้เพราะได้ยินเพื่อนของนางถามว่ารู้ไหมว่าเธอคนนี้เป็นใคร แสดงว่าต้องเป็นลูกสาวคนที่มีชื่อเสียงแน่
"เมญ่าก็พูดถูกเราไปกันเถอะ"
"จะรีบไปไหนเรายังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลยนะ" ออมสินเห็นเพื่อนออกไปก็เลยต้องรีบตามออกไป
"เชิญกลุ่มเมื่อเช้านี้ออกมาข้างนอก" ออกัสไม่รู้ว่าผู้หญิงกลุ่มนี้ไปทำอะไรให้ผู้บริหารไม่พอใจ
"งานจะเข้าเราอีกไหมเนี่ย"
"รุ่นพี่บอกให้ออกมาก็ออกมาสิ" เอกราชรองหัวหน้าเห็นว่าสาวๆ ทั้งสี่คนไม่ยอมลุกเลยตะโกนออกไป
"พวกเธอทั้งสี่แสดงโชว์มาคนละหนึ่งโชว์"
"โชว์อะไรก็ได้เหรอคะ"
"ใช่ ใครโชว์แล้วก็กลับไปนั่งที่"
"โชว์คู่ได้ไหมคะรุ่นพี่" ออมสินไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่ไอเดียกับการ์ตูนนี่สิเป็นคนไม่ค่อยกล้าแสดงออก เลยหาวิธีช่วยเพื่อน
"เธอช่างกล้าต่อรองกับรุ่นพี่นะ"
"ไม่เป็นไรหรอกเอก พวกเธอจับคู่กันแล้วก็โชว์"
"ถ้างั้นเมญ่ากับออมสินโชว์ก่อนนะคะ"
ออมสินคิดว่าเมญ่าจะไม่เลือกตัวเองเป็นคู่ เพราะทั้งสองถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนกัน แต่ก็แข่งกันมาโดยตลอด ที่ออมสินไม่รู้ว่าทำไมเมญ่าถึงเลือกเธอ เพราะออมสินเป็นคนกล้าแสดงออกถ้าเลือกสองคนนั่นมีหวังไม่รอดแน่
"ฉันว่าจะคู่ไอเดีย" เธอต้องเลือกคนใดคนหนึ่งในเพื่อนสองคน
"เธอจะให้ฉันคู่กับยัยการ์ตูนงั้นเหรอ"
"ถ้างั้นเธอคู่ไอเดียฉันจะคู่การ์ตูน"
"พวกฉันสองคนคู่ใครก็ได้"
"จับคู่กันได้หรือยัง!"
"ได้แล้วค่ะ" เมญ่าเลยเลือกไอเดียถ้าให้เลือกการ์ตูนคงไม่ไหว
แปะแปะแปะ เพื่อนๆ ที่นั่งดูการแสดงอยู่ต่างก็ปรบมือให้ ถึงแม้ว่าการแสดงนั้นจะกร่อยมาก
"เข้าไปนั่งที่อีกคู่หนึ่งแสดงต่อได้"
ออมสินและการ์ตูนเดินออกมายืนข้างๆ กันก่อนที่จะ..
"ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา มันจะถูกไม้เสียบ มันจะถูกไม้เสียบ เสียบตูดซ้ายเสียบตูดขวา โอ๊ยร้อนจริงๆ โอ๊ยยยร้อนจริงๆ"
พรวด~~ คนที่กำลังดื่มน้ำและสายตาจ้องดูกล้องวงจรปิดผ่านจอโน๊ตบุ๊คอยู่ถึงกับสำลักน้ำพรวดออกมา
- Writer
