บทที่ 11
2097 Words
แปะแปะแปะ "ฮ่าาา" ทั้งเพื่อนๆ และรุ่นพี่ที่ทำการรับน้องอยู่ต่างก็ฮากลิ้งตอนที่ออมสินเต้นท่าไก่ย่างถูกเผา ถึงแม้เธอจะทำท่าตามแบบฉบับ แต่เธอก็ทำได้น่ารักมาก ยิ่งตอนร้องโอ๊ยยยยมันยิ่งน่ารักน่าเอ็นดู
"ขอเข้าไปนั่งนะคะรุ่นพี่"
ออกัสเป็นอีกคนที่มองเธอตาไม่กระพริบเลย
"รุ่นพี่คะ" ถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตเธอไม่กล้าถือวิสาสะเข้าไป เดี๋ยวหาเรื่องทำโทษเธอกับกลุ่มเพื่อนอีก
"อะ อะไรนะ" สิ่งที่มองเห็นชัดในตัวเธอคือความสวยและหุ่นที่ดีมาก แต่ไม่คิดว่าคนสวยๆ แบบนี้จะทำอะไรบ้าๆ ออกมาได้ เพราะท่าดัดแปลงของเธอนี่แหละมันทำให้ผู้ชายหลายคนหันมาสนใจเธอได้ "เสร็จแล้วก็เข้าไปนั่งสิ"
"ไปเร็วการ์ตูน" ออมสินเอื้อมไปจูงมือเพื่อนแล้วก็รีบเดินอ้อมไปด้านหลัง เพราะที่นั่งของพวกเธออยู่ตรงนั้น
"พรุ่งนี้จะมีกิจกรรมรับน้องช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายก็จะปล่อยให้ทุกคนไปดูห้องเรียน วันจันทร์เข้าเรียนตามปกติ แต่อย่าลืมกิจกรรมตามหาพี่รหัสให้ได้ภายในหนึ่งสัปดาห์ด้วยล่ะ"
"เราจะทำยังไงดี ดูแต่ละคำใบ้สิยากๆ ทั้งนั้นเลย" ทุกคนจับฉลากคำใบ้ของพี่รหัสแต่ละคนมาแล้ว
"ถึงหนึ่งอาทิตย์ถ้าเราหาไม่เจอเดี๋ยวพี่เขาก็คงเฉลยเองนั่นแหละ"
"เธอจะนั่งแท็กซี่กลับเหมือนตอนมาเหรอ"
"ฉันโทรให้รถที่บ้านมารับแล้ว รอแท็กซี่ไม่ไหวหรอกปวดเมื่อยตัวจะตายอยู่แล้วเนี่ย" เมื่อคืนก็นอนแค่นิดเดียว ตื่นมาทั้งเดินและวิ่งรอบสนาม แถมทำกิจกรรมอะไรอีกตั้งหลายอย่าง ยังมีชีวิตรอดถึงตอนเย็นก็ดีเท่าไรแล้ว
"ออมสินเธอจะไปไหน" ยืนคุยกับเพื่อนอยู่ดีๆ ออมสินก็จะเดินไปอีกซอยหนึ่ง
"ฉันนัดคนรถให้ไปรับซอยนั้น"
"เธอนี่ก็แปลกมีแต่คนเขาอยากอวดความรวยแต่เธอดัน.." ขณะเดียวกันนั้นรถของเมญ่าก็ขับผ่านไปโดยที่ไม่ได้จอดคุยหรือชวนเพื่อนกลับด้วยเลย
"ถ้างั้นเราไปขึ้นรถเมล์กันป้ายนู้นดีกว่า" การ์ตูนชวนไอเดียไปขึ้นป้ายก่อนที่จะถึงมหาวิทยาลัย เพราะถ้ารอขึ้นตรงนี้เพื่อนแย่งขึ้นเยอะแน่
"ไปสิ" บ้านของทั้งสองอยู่ไม่ไกลโรงเรียนเดิมเลยขึ้นรถเมล์สายเดียวกันได้ ส่วนเมญ่าถึงแม้จะไม่ผ่านทางนั้นแต่ก็เกือบถึงถ้าให้เพื่อนติดรถมาด้วยก็คงได้ ทางด้านออมสินบ้านอยู่คนละทางกับโรงเรียนเดิมเลย ถ้าไปส่งเพื่อนก่อนเธอต้องตีรถกลับอีก แถมรถย่านนั้นก็ติดดูไม่ได้เลยแหละ
"ทำไมคุณหนูไม่ให้ผมรับหน้ามหาลัยเลยล่ะครับ"
"แถวนั้นรถโดยสารเยอะ อย่าไปกีดขวางการจราจรเลย"
"อ๋อแบบนี้เอง วันหลังให้ผมเข้าไปรับด้านในก็ได้นะครับ"
"ไม่ได้นะลุง" ถ้าเป็นแบบนั้นยิ่งแล้วไปใหญ่ ดูรถที่พ่อซื้อให้สำหรับรับส่งเธอสิราคาตั้งกี่ล้านเนี่ย
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะกลับมาถึงบ้าน เพราะเป็นช่วงเวลาเร่งด่วนที่คนทำงานและนักเรียนนักศึกษาทยอยกลับบ้านกัน
"เรียนวันแรกเป็นยังไงบ้างลูก รุ่นพี่มีกิจกรรมรับน้องโหดไหม"
"ก็แค่นิดหน่อยเองค่ะแม่"
"น่าจะให้พ่อพาไปฝากท่านเจ้าคุณ"
"ไปฝากทำไมคะเกรงใจพวกท่าน"
"พ่อเคยไปออกรอบกับท่านมาแล้ว ทั้งสองสนิทกันหนูจะเกรงใจอะไรล่ะ"
คุยกับแม่อยู่พักหนึ่งออมสินก็ขอตัวขึ้นมา หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็ทิ้งตัวลงนอนแบบหมดเรี่ยวแรง แม่บ้านมาตามลงไปทานข้าวเธอก็ไม่ไป..จนถึงเช้าของอีกวัน
"โชคดีนะวันนี้แค่ครึ่งเช้าเอง หวังว่าคงไม่เจอหนักเหมือนเมื่อวานนี้นะ ตายแล้วกี่โมงแล้วเนี่ย ถ้าไปสายมีหวังประวัติศาสตร์ได้ซ้ำรอยแน่" ออมสินรีบลุกไปเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว
"เรียนวันแรกเป็นยังไงบ้าง" เห็นลูกสาวลงมาคนเป็นพ่อที่นั่งดื่มกาแฟอยู่อยากจะชวนคุย แต่ลูกสาวไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำก็รีบออกไปที่รถแล้ว
"พ่อถามก็ไม่ตอบรีบขนาดนั้นเชียว" แม่เดินตามไปหวังจะตำหนิลูกสาวแต่ก็ไม่ทันแล้ว วันนี้เธอต้องให้รถที่บ้านไปส่งเท่านั้น ถ้าโทรเรียกแท็กซี่มีหวังสายอีกแน่กว่าแท็กซี่จะมารับ
[มหาวิทยาลัยเจ้าคุณศักดินา]
"หึหึ"
"มึงขำอะไรวะไอ้ออ"
"ออกัส"
"เออออกัสมึงขำอะไร" เอกราชที่ถามเพื่อนมองไปเห็นรุ่นน้องที่ถูกลงโทษเมื่อวานก็รู้แล้วว่าเพื่อนขำอะไร "อย่าบอกนะว่ามึงสนใจรุ่นน้องคนนี้"
"พูดบ้าอะไร เตรียมกิจกรรมหรือยังล่ะเห็นไหมรุ่นน้องกำลังทยอยกันเข้ามาแล้ว"
"รุ่นพี่คนนี้น่ารักจังเลย เธอว่าไหมเชอรี่" พริ้มมองไปเห็นรุ่นพี่ตอนยิ้มพอดี
"ไม่มีใครน่ารักเท่ากับพี่ชายของฉันอีกแล้ว"
"จ้าพี่ชายต่างสายเลือด ว่าแต่เรามาเรียนวันที่สองแล้วทำไมไม่เห็น"
"พี่เวย์เขาเป็นผู้บริหารจะลงมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ"
"แล้วทำไมเธอไม่ขึ้นไปหาพี่เขาเลยล่ะ"
"จะเอาเวลาไหนไปหา"
"กิจกรรมวันนี้เราจะเล่นเก้าอี้ดนตรีกัน"
"ห๊าอะไรนะ กิจกรรมเด็กมากเลย"
"หรือว่าอยากเล่นกิจกรรมที่มันโหดกว่านี้ พี่จัดให้ได้นะน้อง"
"ปะ เปล่าค่ะ"
"พูดอะไรของพวกเธอเดี๋ยวก็งานเข้าอีกหรอก" เมญ่าหันไปตำหนิคนที่พูดเมื่อครู่
"ทุกคนช่วยกันมาจัดเก้าอี้ให้เป็นวงกลม" รุ่นพี่สั่งรุ่นน้องให้เป็นคนมาจัดเอง ..ทั้งผู้หญิงและผู้ชายเลยต้องรีบลุกมาจัดเก้าอี้ช่วยกัน
พอเพลงเริ่มทุกคนที่ร่วมกิจกรรมนี้ก็เดินเป็นวงกลมพร้อมกับปรบมือ และบางคนก็มีลีลาไปตามจังหวะเสียงดนตรี
"ว้ายยย" ตอนที่ทุกคนแย่งเก้าอี้กันนั่งก็มีเสียงจากผู้หญิงบ้าง
"ใครที่แพ้รอบนี้มายืนด้านหน้า"
"ยืน?" คิดว่าถ้าแพ้แล้วแค่คัดออกนี่ต้องไปยืนด้านหน้าอีกเหรอ "พวกพี่จะทำอะไรคะ" ไอเดียที่แพ้รอบแรกตกใจเพราะรุ่นพี่หยิบปากกาเมจิกมาคนละแท่ง
"ใครที่แพ้ก็จะถูกวาดใบหน้า"
"อะไรนะ??" หลายคนต่างก็ตกใจแล้วคิดว่างานจะหมูๆ เจองานหินอีกซะแล้ว
"ฮ่าาา" เมญ่าขำไอเดียที่ถูกวาดเป็นวงกลมตรงดวงตา
"เปิดเพลง" รอบที่สองต่างก็เล็งเก้าอี้แล้ว เพราะจะแพ้ไม่ได้
แต่เปิดเพลงไม่นานรุ่นพี่ก็ปิด
"กรี๊ดดด" หลายคนแย่งชิงเก้าอี้กันบางคนก็ล้มลงไป รอบนี้ถูกคัดออกเยอะมากตามเก้าอี้ที่เหลืออยู่ในวงกลมนั้น
"ฮื้ออ ฉันไม่อยากถูกวาดเลยทำยังไงดีใบหน้าต้องแพ้เป็นสิวแน่เลย" ถึงแม้เมญ่าจะได้เก้าอี้รอบนี้แต่รอบต่อไปมีหวังเจอแน่
"รอบนี้มีแค่ห้าคนเท่านั้นที่จะผ่านไปได้ เพลงมา!"
จากที่กำลังสนุกๆ กันอยู่เพราะเสียงเพลงตอนนี้กลับกลายเป็นการแย่งชิงเก้าอี้
"ว้ายยย" หลังจากเพลงปิดลง เมญ่าก็รีบผลักการ์ตูนออกจากเก้าอี้ที่กำลังจะนั่ง ออมสินเห็นเลยกระชากแขนของเมญ่าออก ที่จริงออมสินจะได้เก้าอี้ตัวนั้นแล้วแต่เธอปล่อยให้การ์ตูนเอาไป พอการ์ตูนจะนั่งลงเมญ่าก็ผลักการ์ตูนออก
"ออมสินเธอทำบ้าอะไรฉันกำลังจะได้เก้าอี้แล้วเชียว"
"ไม่เห็นหรือไงว่าการ์ตูนนั่งก่อน"
"มันเป็นการแย่งชิงเก้าอี้เธอไม่รู้หรือไง"
"อย่าทะเลาะกันใครที่ไม่ได้เก้าอี้ออกมาตรงนี้"
รอบนี้หลายคนเลยที่ไม่ได้เก้าอี้ เลยออกมายืนเรียงหน้ากระดาน
"คนนี้กูมอบให้มึง" เอกราชกระซิบบอกออกัสก่อนจะวางปากกาให้เพื่อน
ออมสินหลับตาแล้วก็ยื่นใบหน้าไปให้รุ่นพี่ลงโทษที่แย่งชิงเก้าอี้มาไม่ได้ ใบหน้าของเธอถูกวาดแค่ขีดข้างละสามขีดเหมือนหนวดแมว
"สองมาตรฐานนี่หว่า" เมญ่าที่หน้าเละมองดูออมสินก่อนจะรีบไปห้องน้ำ
"คือว่าเพื่อนของออมสินแพ้ปากกาเมจิกค่ะเลยต้องรีบไปล้างออก" เธอแก้ต่างให้เพื่อนเพราะรุ่นพี่มองตามไป
จนถึงช่วงสุดท้ายของการรับน้อง..รุ่นพี่ก็กล่าวอะไรอีกมากมายเพื่อสานสัมพันธ์กับรุ่นน้อง ก่อนจะปล่อยให้ทุกคนไปทานข้าวและช่วงบ่ายก็ให้เข้าไปดูห้องเรียน
"ฉันไม่ทานข้าวร้านป้าคนนั้นแล้วนะ"
"ถ้าเธออยากทานร้านไหนก็ไปต่อแถวซื้อเองสิ"
"หน้าที่ฉันคือนั่งจองโต๊ะไง" กลุ่มพวกเธอรักกันมากมีอะไรยอมกันได้ก็ยอมกันมาตลอด แต่ส่วนมากเพื่อนจะยอมเมญ่ามากกว่า
"ถ้างั้นเราไปต่อแถวร้านนั้นดีไหมเห็นคนเยอะสงสัยจะอร่อยแน่เลย"
"ไม่หรอกไปซื้อร้านป้าเหมือนเดิม"
"เดี๋ยวคุณเธอก็โวยวายอีกหรอก"
"อยากทานร้านไหนก็มาต่อแถวซื้อเองสิ" ออมสินเดินไปซื้อของร้านป้าคนเมื่อวาน "อาหารของป้าน่าจะเพิ่มรสชาติอีกหน่อยนะคะ" มาถึงเธอก็แนะนำเผื่อป้าจะขายดีกว่านี้
"แบบนี้ดีแล้วจะได้ไม่อันตรายต่อร่างกายมาก"
"อะไรนะคะป้า" นี่แสดงว่าป้าแม่ค้าคนนี้ตั้งใจลดเครื่องปรุงลงเหรอ
"ไม่มีอะไรหรอกจ้าถ้าไม่ชอบ รสชาติที่ป้าปรุงก็ไปซื้อร้านอื่นได้นะ"
"อะไรยังซื้อร้านเดิมอยู่อีกเหรอ" อาหารวางลงบนโต๊ะเมญ่าก็รู้แล้วว่าคงเป็นร้านเดิม
"ที่ป้าแกไม่ใส่เครื่องปรุงเยอะเพราะมันเป็นอันตรายต่อร่างกายของคนเรา" ถึงแม้ว่าจะไม่พูดออกมามากแต่ออมสินก็พอเข้าใจแล้ว เพราะที่บ้านของเธอก็ลดรสชาติเค็มหวานลง ที่ลดรสชาติพวกนี้ลงเพราะพ่อเป็นความดันโลหิตสูง
ช่วงเลิกเรียนของวันนั้น..
"เย้พรุ่งนี้เป็นวันหยุดแล้ว"
"ถ้างั้นคืนพรุ่งนี้เราเจอกันที่เดิมนะ"
"อะไรนะยังจะไปเที่ยวอีกเหรอ"
"อย่าลืมสิว่าพวกเรายังไม่รู้แพ้รู้ชนะเลย"
"ฉันนึกว่าเธอยกเลิกไปแล้ว"
"จะยกเลิกได้ยังไงล่ะ วันหยุดยาวนี้ต้องมีเจ้ามือเลี้ยงทิปเที่ยวเกาะ และเจ้ามือคนนั้นต้องเป็นเธอเท่านั้น" พูดจบเมญ่าก็เดินไปที่รถของตัวเอง
"ยัยนี่เริ่มไม่น่ารักไปทุกวันแล้วนะ" ไอเดียได้แต่ส่ายหน้า
"อย่านินทาเพื่อนลับหลังสิ พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้วเดี๋ยววันนี้ฉันไปส่งพวกเธอที่บ้านนะ"
"ไม่ต้องลำบากหรอกบ้านเธอกับบ้านเราไม่ได้ไปทางเดียวกันสักหน่อย"
"ไม่เป็นไร เมื่อวานนี้ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปส่งเพราะฉันเหนื่อยมากเลย" ออมสินเลยชวนเพื่อนเดินมาขึ้นรถซอยที่เธอนัดคนขับรถให้มารับ
"พี่คะ" เชอรี่ทำทีว่าเพิ่งเดินมาลานจอดรถ แต่ที่ไหนได้ดักรออยู่แถวนี้นานแล้ว
"อ้าวว่าไงเรา"
"ถ้าไม่บังเอิญเจอกันที่ลานจอดรถเชอรี่ก็คงไม่เห็นหน้าพี่เวย์เลย"
"ตั้งใจเรียนล่ะ"
"คืนพรุ่งนี้พี่จะเข้าคลับไหมคะ"
"ถามทำไม"
"เชอรี่กับเพื่อนนัดกันว่าจะไปเที่ยว"
"เพิ่งบอกให้ตั้งใจเรียนอยู่หยกๆ"
"ไปเที่ยวเย็นวันเสาร์ค่ะ วันอาทิตย์ก็พักผ่อนเต็มที่แล้วค่ะ"
"พี่ไม่แน่ใจว่าจะได้เข้าไหม"
"พี่ต้องเข้าไปให้ได้นะคะ แล้วเจอกันคืนวันเสาร์ค่ะ"
"เด็กคนนี้พี่ยังไม่ได้รับปากเลยนะ" ชายหนุ่มมองตามสาวน้อยที่เขามองว่าเป็นน้องสาวมาโดยตลอด เพราะทั้งสองเป็นเพื่อนบ้านกันเลยรู้จักกันมาตั้งแต่เกิด
- Writer
