บทที่ 2
625 Words
"ถ้างั้นฉันว่าเราไปนั่งโต๊ะนั้นกันดีกว่า"
"โต๊ะนั้นมันไกลไป" ออมสินพูดหยุดการ์ตูนและไอเดียที่กำลังจะเดินไปนั่งโต๊ะมุมด้านในไว้ก่อน
"ออมสินอย่าบอกนะว่าเธอจะเล่นบ้าๆ เหมือนที่ยัยเมญ่าท้ามา"
"ฉันก็ว่ามันก็น่าสนุกดีนะ แต่เรามาตกลงกันหน่อย" ว่าแล้วออมสินก็เดินนำหน้าเพื่อนไปนั่งลงโต๊ะที่คิดว่าใกล้คนกลุ่มนั้นมากที่สุด
"แกจะตกลงอะไรอีกล่ะ"
"เรื่องนี้มีแค่ฉันกับยัยเมญ่าสองคน" พูดถึงเรื่องเอาชนะกันแล้วออมสินจะเป็นรองเมญ่าเสมอ
"ก็ได้ อย่าลืมนะว่าฉันชนะเธอเกือบทุกครั้งเลย"
จะลืมได้ยังไงล่ะเสียเงินไปเท่าไรแล้ว เพราะของที่ทั้งสองเอามาพนันกันต่ำๆ ก็หลักแสนได้เลย เพราะครอบครัวของทั้งสองมีฐานะไม่ต่างกัน แต่กว่าจะขอเงินแม่มาซื้อของที่แพ้พนันเพื่อนได้แต่ละครั้งหูชาไปหลายวันเลย
"ครั้งนี้เอาเป็นอะไรดีล่ะ"
"ฉันให้เธอเลือกเลยว่าของพนันจะเอาอะไรดี"
"กระเป๋าฉันก็ได้แล้วรองเท้าฉันก็ได้แล้ว ยังเหลืออะไรอีกนะที่ฉันอยากจะได้"
"ฉันว่าพวกเธออย่าเล่นอะไรแผลงๆ แบบนี้ดีกว่า คนพวกนั้นไม่ใช่ธรรมดาเลยนะ"
ได้ยินไอเดียพูดเรื่องคนพวกนั้นไม่ธรรมดาเมญ่าถึงนึกอะไรได้ "หวังว่าเธอคงไม่ใช้เส้นสายพี่สาวเพื่อเอาชนะฉันหรอกนะ"
"แกก็รู้ว่าฉันกับพี่สาวไม่ถูกกัน จะไปเอาเส้นสายที่ไหนล่ะ" ตั้งแต่จำความได้พี่สาวไม่เคยชอบเธอเลยมั้ง คงเพราะเธอเป็นลูกสาวที่เกิดจากภรรยาใหม่ของพ่อ เจอหน้ากันทีไรมีปากเสียงกันทุกที
"ก็จากพี่เขยเธอไง"
"ถ้าพี่เขยรู้มีหวังฉันหัวขาด พวกแกเงียบๆ ไว้แล้วกัน โชคดีที่วันนี้พี่เขยฉันไม่มา" ถึงแม้ว่าเธอกับพี่สาวจะไม่ลงรอยกัน แต่พี่เขยก็ดีหน่อยที่เป็นผู้ใหญ่มากพอ
"ถ้างั้นก็มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ฉันอยากจะได้"
"อะไร"
"ทริปเที่ยวเกาะ ถ้าใครแพ้คนนั้นต้องเป็นเจ้ามือทุกอย่างทั้งค่าพักและค่าอยู่ค่ากิน"
"โอเคตกลงรู้เรื่อง"
"ถ้าแบบนี้เราสองคนสนับสนุนเลย" เพื่อนอีกสองคนเห็นด้วย เพราะแบบนี้ไม่ว่าใครจะชนะหรือแพ้พวกเธอก็จะได้เที่ยวฟรี
"ใครจะเป็นคนเริ่มก่อนล่ะ"
"ใครดีใครได้สิวะ" ว่าแล้วออมสินก็ดันตัวลุกขึ้นก่อนเลย..
ขณะที่มาเฟียทั้งสี่คนกำลังนั่งดื่มอยู่ก็ได้มีสาวสวยนางหนึ่งเดินเข้ามาแล้วทิ้งก้นลงนั่งที่ตักของหนึ่งในสี่แบบอาจหาญ
ลูกน้องที่ยืนรายล้อมอยู่แถวนั้นต่างกำลังจะเข้ามา แต่นิ้วแกร่งของผู้เป็นนายได้ชูขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่า..ไม่ต้องเขาจัดการเองได้
"คุณเชื่อเรื่องความรักไหมคะ" สาวสวยที่นั่งอยู่บนตักตวัดมือเรียวโอบรัดต้นคอของชายที่เพิ่งเคยเจอกันเป็นครั้งแรก
"เชื่อ" ดวงตาคมละจากลูกน้องและกลุ่มเพื่อน เพื่อมองใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ใกล้แค่ลมหายใจเข้าออก
"คุณลองบอกรักฉันหน่อยสิคะ"
"ผมรักคุณ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างเชื่อฟัง
"เย้..ฉันชนะแล้ว" ทันใดนั้นหญิงสาวร่างระหงก็พยายามลุกขึ้น เพราะเธอได้สิ่งที่ต้องการจากผู้ชายคนนี้แล้ว แต่เขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ..
- Writer
