บทที่ 6
679 Words
เธอไม่คิดหรอกว่าเขาจะออกไปด้วยเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเขา แต่ยังไงเธอก็ต้องรีบไปจากตรงนี้ให้ไวที่สุด
"เดี๋ยวกูมานะ" ชายหนุ่มมองตามผู้หญิงที่ลุกออกจากตักแบบทุลักทุเลเพราะตอนแรกเขาไม่ยอมปล่อยเธอออก
"เสี่ยคะ" เมญ่ามองตามหลังเสี่ยเวหาไป เธอจะแพ้ยัยออมสินจริงเหรอ ไม่ได้นะงานนี้ต้องชนะเท่านั้น
"อุ๊ย" ออมสินกำลังจะเดินออกไปด้านหลังตรงที่เธอเคยแอบเข้ามาเที่ยวอยู่บ่อยๆ แต่จังหวะนั้นร่างเธอก็ถูกแรงกระชากจากใครไม่รู้พาเดินมาอีกทางหนึ่ง
"ไปไหนกันแล้ว" เมญ่าก็เห็นอยู่ว่าออมสินพาเสี่ยเดินมาด้านหลัง พอออกจากประตูมาก็มองหาไม่เห็นแล้ว
"ห้องใครคะ" มาเที่ยวที่นี่ก็บ่อยตั้งแต่สมัยที่พี่สกายเจ้าของสถานบันเทิงแห่งนี้ยังมีชีวิตอยู่ จนเปลี่ยนมือมาเป็นของพี่สาวและพี่เขย เธอไม่รู้เลยว่ามีห้องอยู่มุมนี้ด้วย ทำไมมันถึงดูลับลมคมในจัง
"จะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเราจะทำความรู้จักกันที่นี่ ออกไปข้างนอกก็เสียเวลาเปล่าๆ"
"อุ้ยเสี่ยขาอย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ" อย่าบอกนะว่าเราจะเสียเปรียบไอ้เสี่ยบ้ากามคนนี้ โอ๊ยยัยเมญ่าแกเล่นอะไรแผลงๆ ลงไปเนี่ย
"เราเองไม่ใช่เหรอที่อยากทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้"
"แต่เราเพิ่งรู้จักกันนะคะมันเร็วเกินไปไหม"
"หือ.." เสียงทุ้มต่ำถูกเปล่งออกมาจากลำคอเบาๆ เพราะมันไม่มีคำว่าเร็วไปสำหรับเจ้าเวหา
"ออมสินขอเวลาหน่อยสิคะ" มือเรียวเอื้อมไปขยับเนคไทให้เข้าที่เพราะเมื่อครู่เขาขยับมันออก
"ต้องการกี่นาที"
อะไรวะให้เป็นนาทีเองเหรอ ..ทีแรกว่าจะขอเวลาสักวันสองวันอะไรแบบนี้ กว่าจะถึงตอนนั้นเธอก็คงเป็นผู้ชนะไปแล้ว "อุ้ยเสี่ยขา" ตอนที่เธอกำลังคิดอยู่ใบหน้าอีกฝ่ายโน้มต่ำลงมาใกล้จนเกือบจะสัมผัสถึงริมฝีปากของเธออยู่แล้ว
"ถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรนะ ฉันจะออกไปข้างนอกก่อน" ชายหนุ่มพูดพลางหันหลังให้
มือเรียวเอื้อมไปจับแขนเสื้อโดยที่ไม่ได้สัมผัสถึงเนื้อหนังของเขาเลย ..เป็นอีกครั้งที่เธอไม่ได้ใช้แรงแต่สามารถทำให้เขาหันมาหาเธอได้ เพราะผู้หญิงคนนี้น่าสนใจมาก นัยน์ตาของเธอเหมือนเขาคุ้นเคย
หรือเราจะบอกความจริงดีว่าเรากำลังพนันกับเพื่อนจีบเขาอยู่ แบบนั้นไม่ได้สิออมสิน ถ้าเขาไม่พอใจขึ้นมาแล้วฆ่าหมกศพเธอไว้ในห้องนี้จะมีใครรู้ไหมเนี่ย
"เรายังไม่เคยเหรอ"
"คะ?"
"หรือว่าเธอกลัวฉันจะไม่มีเกราะป้องกัน"
"?" เขากำลังพูดบ้าอะไรอยู่เนี่ย
"ถ้าเธอเป็นห่วงเรื่องนั้นไม่ต้องกลัว" ชายหนุ่มเดินอ้อมไปที่โต๊ะทำงานก่อนจะเปิดลิ้นชักแล้วหยิบกล่องที่วางอยู่ในนั้นออกมา
ชิบหายแล้วแกจะฆ่าฉันหรือยัยเมญ่า แกรู้ไหมว่าไอ้มาเฟียคนนี้มันเอาจริง นี่ขนาดในห้องทำงานมันยังเตรียมพร้อมขนาดนี้เลย
"ถ้ากลัวว่ากล่องนี้ไม่พอใช้ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวให้คนออกไปซื้อมาเพิ่มอีก"
"มะ มะ ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ" ชิ่งตอนนี้ยังทันไหมเนี่ย ออมสินเริ่มมองหาทางออกแล้ว "วะ วันนี้วันเกิดเสี่ยไม่ใช่เหรอคะ ถึงเวลาเป่าเทียนแล้วมั้งคะ"
"ฉันไม่นิยมเป่าเค้กวันเกิด แต่นิยมเป่าอย่างอื่นมากกว่า" สายตาเจ้าเล่ห์มองสำรวจเรือนร่างระหงที่อยู่ใต้ชุดเดรสเกาะอกโชว์แผ่นหลังขาวเนียนสีสะดุดตาก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้..
- Writer
