ร่างบางสั่นสะท้านใต้ร่างใหญ่สะท้อนขึ้นลงตามแรงขยับตัว ต่างคนต่างผลัดเปลี่ยนกันมอบความสุขสมให้แก่กันความเจ็บปวดหายไปจนสิ้นเหลือแต่ความหวานซาบซ่านไม่มีเบื่อ ลี่หยางกอดร่างบางไม่ยอมปล่อยร่างเปลือยเปล่าของหว่านหนิงหลับใหลภายใต้ผ้าห่มพื้นเดียวกับเขา ชันกายนอนตะแคงมองใบหน้างดงามด้วยความหลงใหลไม่อาจละสายตา คงเป็นสวรรค์ที่ส่งนางมาหาเขา อยากจะจุมพิตไม่มีเบื่อเกรงว่าจะทำให้คนนอนนอนไม่เต็มตื่นเสียเปล่า ไว้ให้นางพักผ่อนเสียเต็มทีค่อบปลุกมาอุ่นเตียงอีกที่ตอนค่อนรุ่งตอนนี้แค่นอนมองใบหน้างดงามก็พอ
ท้องฟ้าสดใสในยามเช้าหว่านหนิงสะดุ้งตื่นเพราะ ถูกปลุกด้วยริมฝีปากอุ่นที่จูบอ่อนโยน เผลอเปลือกตามอง ลี่หยางในชุดเตรียมพร้อมจะไปถวายฮ่องเต้ แต่กลับแวะมาปลุกหว่านหนิงเสียก่อน
"เจ้านอนเสียนานหน่อยยังไม่ต้องรีบลุก"
"ท่านห้า มันสายแล้วฉุดมือลี่หยางให้ลุกจากแท่นนอนคว้าเสื้อคลุมสีฟ้าใสมาบรรจงสวมให้ ลี่หยางใช้แขนสองข้
