หยวนรุ่ยฟงกลับมาที่เรือนของตน แต่มีเรื่องให้นางต้องครุ่นคิดหนัก บุรุษผู้นี้ไม่ยอมพูดจา และเขาคงพยายามหาทางให้นางสับสน สิ่งที่นางคะเนในใจคือ เขารู้ว่านางป่วยด้วยโรคประหลาดไม่อาจจดจำใบหน้าผู้คนได้
ส่วนเด็กๆ ทั้งสองคน ยามนี้ได้อิงเสียดูแล และตั้งแต่กลับมาหญิงสาวก็อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมอาหารมื้อค่ำ ซึ่งต้องยอมรับว่า น่าอึดอัดสักหน่อยที่ทั้งเรือนมีเพียงนางกับเขา
“ท่านจะไม่เอ่ยสิ่งใดหรอกหรือ อีกอย่างข้าห่วงเด็กทั้งสองคน”
นางถาม และอีกฝ่ายคงเบื่อจะเล่นสงครามประสาทแล้ว
“เอ่อ คุณหนูห้า...ไม่ใช่สิ ฮูหยิน”
น้ำเสียง ทั้งการใช้คำพูดดังกล่าว ทำให้หยวนรุ่ยฟงรู้ได้ในทันทีว่าเขาก็คือหม่าอี้เซียน และภาพฝันที่หลอกหลอนมานานก็เกิดขึ้น นางอยู่ในเรือนนี้ กับแม่ทัพหนุ่ม!
“มีสิ่งใดติดค้างกันอีกหรือ ท่านถึงดั้งด้นมาหาข้าถึงที่นี่”
ชายหนุ่มเงียบ ความเงียบของเขาช่างน่ากลัวโดยแท้
“ฮูหยินมาอยู่ในท
