บทส่งท้าย
แน่นนอนว่า เรือนหลังนั้นไม่ได้มีบุรุษสองคนคอยคลอเคลียหยวนรุ่ยฟง พวกเขาให้อิสระต่อนาง และยังเอ่ยว่า นับแต่นี้จะไม่มีสตรีอื่นมาพัวพันในชีวิตของแม่ทัพหม่า และองค์ชายเจ็ด
“ข้าจะมีเสี่ยวฟงคนเดียว”
หม่าอี้เซียนชิงเอ่ยขึ้นก่อน
“นับแต่คืนที่เราดื่มแนบเนื้อผสานใจ ข้าก็ไม่เคยมองสตรีคนใด และคิดเอาใจออกหากฟ่งฟงเลย”
คนที่กล่าวต่อก็คือถังเหวินจ้าน
“พวกท่านทั้งสองคนไฉนต้องยึดติดต่อข้า สตรีทั่วทั้งใต้หล้ามีมากมาย ข้ามิใช่คนดี แต่เดิมยังมีโทษร้ายแรง ยามนี้ก็ไม่ได้บริสุทธิ์ พอให้ผู้ชายอย่างท่านทั้งสองคนมาแย่งชิงกัน”
“ฮ่าๆ ๆ เสี่ยวฟง เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้ากับอ๋องจ้าน มิได้อยากทำศึกเปิดสงครามชิงตัวเจ้า พวกเราตกลงกันได้ และเป็นวิธีที่สันติ” หม่าอี้เซียนบอกนาง และเรื่องนี้ก็เป็นความจริง ทั้งคู่ไม่มีการลงไม้ลงมือ ทั้งยังดูเหมือนพี่น้องที่คบหากันมานานเสียด้วยซ้ำ ซึ่งเรื่องนี้ได้สร้างความแปลก
