โหยตัณหา

ความทรงจำอันเลวร้าย

บทที่ 9 ความทรงจำอันเลวร้าย

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวของคุณประมาณนะ ชื่อคุณปฐมาวดี” วรวุธเดินมาให้ข้อมูลกับลูกน้อง เมื่อลูกสาวเจ้าของบ้านเดินไปแล้ว

“แล้วเจ้าภาพล่ะคะ ใช่คนนั้นหรือเปล่า” ขนิษฐาที่ได้จับคู่กับสุภัครพีเอ่ยถามหัวหน้า ส่งสายตาไปทางชายหนุ่มไฮสเป็กที่เพิ่งเดินเข้ามาในงาน

“ใช่ คุณปฐพีลูกชายของคุณประมาณ เจ้าของวันเกิดวันนี้ เตรียมตัวให้ดีนะ พี่ไปดูความเรียบร้อยก่อน”

“เสร็จแล้วครีม เอาไปเสิร์ฟหน่อย” บาร์เทนเดอร์เทเหล้าใส่แก้วที่เตรียมไว้ ตกแต่งแก้วเสร็จก็เรียกหญิงสาวที่ถูกสั่งงานเอาไว้ตั้งแต่แรกให้ทำหน้าที่

สุภัครพียกถาดที่มีแก้วเหล้าวางไว้ เดินไปทางที่เห็นลูกสาวเจ้าของบ้านเดินไป “ขออนุญาตค่ะ” เอ่ยอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังมหึมา แต่ภายในโถงใหญ่ก็มีแต่โต๊ะรับแขกกับความว่างเปล่า เหลียวซ้ายแลขวาไม่รู้จะไปทางไหนต่อดี จึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น หวังให้มีใครสักคนผ่านมาเห็น

“ใครน่ะ” เสียงทุ้มที่ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวหันไปมองทางบันไดที่แยกเป็นสองทาง เขาคนนั้นกำลังยืนอยู่ทางขวา จ้องเธอเขม็ง แวบหนึ่งที่สบตากันเธอรู้สึกคุ้นหน้าเขาพิกล

“เหล้าที่คุณผู้หญิงสั่งเอาไว้ค่ะ” ตอบเสร็จก็หลบสายตาลงต่ำ

“วางเอาไว้บนโต๊ะนั่นแหละ แล้วก็ไปเอาเหล้ามาให้ฉันใหม่อีกแก้ว” ปฐพีบอกกับพนักงานของทางโรงแรมที่บิดามีหุ้นส่วนอยู่ด้วย

“ค่ะ” หญิงสาวทำตามที่เขาสั่ง วางค็อกเทลลงบนโต๊ะรับแขกแล้วเดินออกไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเหล้า เธอวางมันลงบนโต๊ะรับแขก ข้างหน้าชายหนุ่มที่เป็นคนสั่ง เสร็จแล้วก็ก้มศีรษะเดินถอยออกไป

“จะไปไหน” ปฐพีจิบเหล้าในแก้วเมื่อถามออกไปแล้ว “ยืนรอจนกว่าฉันจะบอกให้ไป”

“อะไรกัน เครื่องดื่มของแอลมาแล้วทำไมไม่เรียกล่ะ” หญิงสาวที่เดินลงมาตามบันไดทางด้านซ้ายโวยวาย เธออยู่ในชุดราตรีเลื่อมสีแดงแบบรัดรูป อวดเนินอกที่มีอยู่พอประมาณเกือบครึ่งเต้า

“ทำไมต้องให้เรียก เป็นคนสั่งมาเองไม่ใช่เหรอ”

“พี่พี แอลเป็นน้องสาวพี่พีนะ ไม่ใช่ขี้ข้าที่บริษัท”

ความทรงจำในวัยเด็กส่วนหนึ่งค่อย ๆ ผุดขึ้นมาในสมองของสุภัครพี เมื่อได้ยินสองพี่น้องคุยกัน คนหนึ่งชื่อพี คนหนึ่งชื่อแอล ชื่อนี้เหมือนกับชื่อของ...

‘ไปแล้วไม่ต้องซมซานกลับมาอีกนะ แล้วก็ไม่ต้องไปบอกคนอื่นล่ะว่าเรามีแม่คนเดียวกัน ฉันอาย’

‘แอล’

‘ทำไมล่ะพี่พี แอลพูดผิดตรงไหน ก็หล่อนเป็นเหลือบเป็นไรคอยกวนใจพวกเรามาตลอดจริง ๆ นี่’

‘เขาก็จะไปอยู่แล้ว จะไปพูดอีกทำไมล่ะ ถ้ายังพูดมาก เขาไม่ยอมไปขึ้นมา แกจะรับผิดชอบไหม’

‘แม่ก็ไม่อยู่แล้ว หล่อนคงไม่หน้าด้านขนาดนั้นหรอก จริงไหมระพี’

‘น้องแอลกับน้องพีไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกจ้ะ ไม่ให้พี่อยู่พี่ก็ไม่อยู่หรอก ขอให้น้องทั้งสองคนมีความสุขมาก ๆ นะ ดูแลตัวเองให้ดี ๆ ด้วยล่ะ พี่ไปก่อนนะ’

แม้จะจำได้รางเลือนและไม่รู้สึกถึงความผูกพันเป็นพิเศษ แต่เธอก็รู้แล้วว่าสองคนนี้คือน้องต่างบิดาของแม่ ใจของเธอเต้นรัว

“นั่นเธอจะไปไหน ฉันบอกว่ายังไง” ปฐพีถามเสียงขรึมทรงอำนาจ

“ฉันขอโทษค่ะ เดี๋ยวฉันจะให้คนอื่นมาทำหน้าที่แทนนะคะ” สุภัครพีหยุดตอบโดยไม่หันไปมอง รีบก้าวเท้ายาว ๆ ออกจากบ้าน

คิ้วเข้มขมวดมุ่น มองหญิงสาวที่ลนลานเดินจากไปอย่างไม่พอใจ และไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเป็นแบบนั้น

“เป็นบ้าอะไรของเธอน่ะ แต่หน้าตาเธอดูคุ้น ๆ นะพี่พี คล้าย ๆ ใครสักคนที่เรารู้จักเลย”

คิ้วเข้มขมวดมุ่นอีกครั้ง เรื่องการจดจำลักษณะคนต้องยกนิ้วให้น้องสาวคนนี้เลย เพราะมันเป็นพรสวรรค์ที่ดีเพียงอย่างเดียวที่เธอมี

“พี่พีจะไปไหน”

“จะไปดูให้แน่ใจว่าแกมั่วหรือเปล่า” เขาตอบคำถามน้องสาว แล้วก้าวยาว ๆ ตามพนักงานหน้าตาสวยถูกใจ ตั้งแต่แรกเห็นคนนั้นไปจนทันกัน “เดี๋ยวก่อน”

เสียงของเขาดังพอที่จะให้พนักงานคนอื่น ๆ หันมามอง แต่เขาไม่สนใจ รีบก้าวไปดักหน้าหญิงสาวแล้วเชยคางเธอขึ้นมา

เพียะ!

ความตกใจทำให้สุภัครพีมีการตอบสนองที่รวดเร็วเกินคาด เธอฟาดมือใส่แขนของเขาจนมือหลุดจากการเชยคาง

“ทำอะไรของคุณคะ” ถามเสียงสั่นอย่างหวาดหวั่น ไม่กล้าสู้สายตา เพราะกลัวเขาจะจำเธอได้เหมือนที่เธอจำเขาได้

ปฐพีอึ้งกับการกระทำอาจหาญของหญิงสาว แต่แปลกที่เขาไม่โกรธ กลับสนใจเธอมากยิ่งขึ้น เขาเชยคางของเธออีกครั้ง บีบแน่นขึ้นเมื่อเธอพยายามสะบัดหน้าหนีและเพ่งมอง

“เธอชื่ออะไร” ใจของเขาไหววูบขณะถามออกไป เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าหน้าตาเธอเหมือนใคร แม้แต่รูปร่างก็ยังเหมือน “ฉันถาม.. อ้อ! สุภัคร..” เขาอ่านป้ายชื่อได้เพียงแค่นั้นเพราะเธอรีบเอามือปิด แต่เขาก็รู้แล้วว่าเธอชื่อสุภัครพี ชื่อที่มาจากชื่อพ่อกับแม่รวมกัน

“ปล่อยฉันนะคะ” เธอสั่งเสียงสั่น รู้สึกรังเกียจจนอยากจะหนีไปให้พ้น ๆ คนใจดำพวกนี้ ถ้าเป็นบ้านหลังเก่าที่เคยอาศัยอยู่เธอคงรู้ตัวตั้งแต่มาถึงทันที คงไม่ต้องมาเผชิญหน้ากันแบบนี้

“เธอคือเด็กคนนั้นใช่ไหม... หนูครีมใช่หรือเปล่า” ถึงจะมั่นใจแต่ปากก็ถามออกไป เด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูชนิดที่น้องสาวเขาเทียบไม่ติด เธอโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว แต่ความน่ารักน่าทะนุถนอมก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

“ไม่ใช่ค่ะ คุณจำคนผิดแล้ว” เธอตัดสินใจผลักเขาขณะเผลอสุดแรงจนหลุด แล้วรีบวิ่งหนีไปหลบด้านหลังวรวุธที่เดินเข้ามาพอดี

“เกิดอะไรขึ้นครับ พนักงานของเราทำอะไรให้ไม่พอใจบอกผมได้เลยนะครับ” วรวุธทำใจเย็นรับหน้า

“มาคุยกับฉันก่อน” ปฐพีไม่สนใจชายหนุ่ม แต่พูดกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

“พี่ว่านคะ วันนี้ครีมขอกลับก่อนได้ไหมคะ” หญิงสาวไม่ตอบคำถามของเจ้าภาพในค่ำคืนนี้ แต่กระซิบกระซาบขอความเห็นใจจากหัวหน้างานด้วยเสียงที่สั่นเครือ

วรวุธไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แต่ดูจากอาการตื่นตระหนกตกใจของหญิงสาวแล้วเธอคงทำงานต่อไม่ได้แน่

“ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปส่งขึ้นรถแท็กซี่นะ”

“ถ้าเธอกล้ากลับออกไปตอนนี้ ฉันจะเอาเรื่องกับทางโรงแรมเธอให้ถึงที่สุด” ชายหนุ่มผู้ไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครกล่าวเสียงกร้าว กะขู่ให้เธอกลัว

“เรามีสิทธิ์ฟ้องคุณกลับข้อหาลวนลามนะครับ พวกเราทุกคนเป็นพยานได้”

“อะไรกัน จะฟ้องร้องอะไรกัน”