บทที่ 12 ข่มขู่
แค่ได้ยินโรคที่ป่วยเขาก็นึกถึงโลงศพแล้ว ต่อให้มีเงินมากมายแค่ไหนก็มีแต่ความตายที่รออยู่ข้างหน้า แล้วคนที่ไม่มีเงินอย่างเธอ...
“แล้วได้พาพ่อไปรักษาหรือเปล่า”
“รักษาอยู่ค่ะ”
“แล้วเอาเงินที่ไหนจ่ายค่ารักษาล่ะ”
“ก็รักษาเท่าที่มีค่ะ”
“แล้วตอนนี้พ่อเธอเป็นอย่างไรบ้าง ฉันหมายถึงอยู่ที่บ้านหรือโรงพยาบาล”
“โรงพยาบาลค่ะ”
“หยุดร้องซะทีได้ไหม” เขาเริ่มหัวเสียเมื่อเห็นเธอปาดน้ำตาป้อย ๆ เพราะมันทำให้เขาหวั่นไหว “โรงพยาบาลไหน”
หญิงสาวพยายามกลั้นก้อนสะอื้นสุดความสามารถ “ทำไมคะ คุณจะไปเยี่ยมเหรอคะ ถ้าใช่ก็ไม่ต้องนะคะ พ่อฉันคงอาการทรุดถ้าต้องเจอหน้าคุณ”
“ถ้าเธอตอบฉันดี ๆ ฉันจะไม่ไปเยี่ยมเขา แต่ถ้าเธอยึกยักฉันคงต้องไปดูให้เห็นกับตา” เขาจับจุดอ่อนของเธอได้จึงเอามาขู่
สุภัครพีจำใจต้องบอกโรงพยาบาลที่รักษาตัวบิดาให้เขารู้ แล้วเบือนหน้าหนีสายตาเย็นชาที่จับจ้องไม่กะพริบ ปาดน้ำตาที่เผ
