ตอนที่ 5
1563 Words
รถเก๋งคันงามของจักรินเลี้ยวเข้าไปจอดในโรงแรมม่านรูดที่ใกล้กับสถานบันเทิงที่สุด
“ให้ผมช่วยอุ้มคุณผู้หญิงไหมครับ” พนักงานรูดม่านรีบเสนอหน้ามาสอบถามเพราะต้องการทิป
“อย่าเสือก ฉันจัดการเองได้”
“ครับ” พนักงานหน้าเจื่อนและรีบถอยออกไป
จักรินอุ้มร่างของเดือนกันยาที่ไม่มีสติออกจากรถ เดินตรงไปยังห้องที่เปิดประตูรออยู่
“แล้วห้ามให้ใครมากวนฉัน เข้าใจไหม”
พนักงานยิ้มกริ่มด้วยความดีใจที่จักรินยื่นแบงก์ร้อยให้ “ครับผม ขอบคุณครับ”
จักรินอุ้มเดือนกันยาหายเข้าไปภายในห้องแล้ว แม็กซิมัสเพิ่งจะมาถึง เขารีบวิ่งเปิดม่านหาผู้ชายคนนั้นที่เขารู้เพียงว่าชื่อจัก
“เมื่อกี้มีผู้ชายพาผู้หญิงไม่ได้สติเข้ามา สองคนนั้นอยู่ห้องไหน”
“ไม่ทราบครับ”
“งั้นนายก็จะติดคุกไปด้วย เพราะผู้ชายคนนั้นลักพาตัวเมียฉันมา”
พนักงานเริ่มหน้าเสีย
“จริงหรือครับ”
“ใช่ นายอาจจะติดคุก ข้อหาสมรู้ร่วมคิด”
แม็กซิมัสขู่เพิ่ม
“ผม...ผมไม่รู้ไม่เห็นด้วยนะครับ ผู้ชายคนนั้นพามาเอง”
“งั้นก็รีบบอกว่าห้องไหน เร็วเข้า”
ด้วยความหวาดกลัวทำให้พนักงานจำต้องชี้ไปยังห้องที่จักรินอุ้มเดือนกันยาเข้าไป
“ห้องนั้นครับ”
แม็กซิมัสมองตามนิ้วของพนักงานไป “หมดหน้าที่นายแล้ว จะไปไหนก็ไป”
“เอ่อ...ไม่ให้ผมไปช่วยหรือครับ”
“ฉันคนเดียวก็เหลือเฟือแล้วล่ะ”
ชายหนุ่มก้าวตรงไปยังห้องเป้าหมาย
ภายในห้องจักรินวางร่างของเดือนกันยาที่ถูกวางยานอนหลับลงบนเตียง จากนั้นก็ยืนมองร่างอรชรด้วยสายตาหื่นกระหาย
“วันนี้...พี่จะกินให้หนำใจเชียวน้องเดือนคนสวย”
จักรินปลดกระดุมเสื้อออกและสลัดทิ้ง ก่อนจะกระโจนขึ้นไปบนเตียง
“พี่รู้...น้องเดือนยังซิง”
ชายหนุ่มไล้นิ้วมือไปตามแก้วนวลใสของเดือนกันยาพลางมองอย่างลุ่มหลง
“พี่จักคนนี้จะเป็นคนเปิดบริสุทธิ์น้องเดือนเอง”
เสียงหัวเราะของจักรินเต็มไปด้วยความพึงพอใจ กระดุมเม็ดที่ใกล้ลำคอระหงที่สุดถูกปลด
มือของจักรินสั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น เขารอคอยที่จะได้ครอบครองเดือนกันยามานาน แต่ก็พลาดทุกรอบเพราะหญิงสาวระวังตัว แต่ครั้งนี้เขาทำสำเร็จ
“พรุ่งนี้เช้า น้องเดือนก็จะไม่ขัดใจพี่จักคนนี้อีก”
ใบหน้าเกือบจะหล่อของจักรินโน้มลงไปหา จรดปลายจมูกลงบนแก้มนวล
“แค่แก้มยังหอมขนาดนี้ แล้วที่อื่นล่ะ”
จักรินอดใจไม่ไหวอีกแล้ว เขากระชากสาบเสื้อของเดือนกันยาแรงๆ จนกระดุมสามเม็ดบนกระเด็นไปคนละทิศละทาง
เสื้อซับสีขาวสะอาดคือปราการด่านต่อไป แต่มันก็บางเกินกว่าจะปกปิดลวดลายของบราเซียร์ที่เดือนกันยาใส่ได้ มือของจักรินยกขึ้นกำลังจะแตะลงไปบนก้อนเนื้อสงวน แต่ประตูห้องถูกเคาะแรงๆ เสียก่อน
“ใครวะ”
“ผมเองครับ”
จักรินเข้าใจว่าเป็นพนักงาน
“กูสั่งมึงแล้วไงว่าอย่ามารบกวน กูจะขึ้นสวรรค์”
“พอดีมีเหล้าอภินันท์จากทางโรงแรมมามอบให้น่ะครับ”
“กูไม่เอา มึงไสหัวไปเลย แล้วอย่ามารบกวนกูอีก”
“ดื่มแล้ว เวลาขึ้นสวรรค์จะสนุกกว่าตอนไม่ได้ดื่มนะครับ”
จักรินชะงักลังเล ก่อนจะหลงกล “ไอ้นี่แม่งน่ารำคาญ” เขาก้าวลงจากเตียง เดินไปกระชากประตูให้เปิดออก
“ส่งมา...”
จักรินพูดได้แค่นั้นคำอื่นๆ ก็ชะงักติดแหง็กอยู่ที่ลำคอทั้งหมด ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้างเมื่อเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หลังบานประตูเต็มสองตา
“พี่...พี่แม็ก...!”
ไม่ใช่แค่จักรินคนเดียวหรอกที่ตกใจ เพราะแม็กซิมัสเองก็ตกใจไม่ต่างกันเลย เมื่อไอ้ผู้ชายชื่อจักที่เขาไล่ตามมาคือน้องชายต่างมารดาของตนเอง
“เป็นนายไปได้ยังไง จักริน?”
จักรินต้องรวบรวมสตินานเลยทีเดียวกว่าจะสามารถพูดคำอื่นออกมาได้
“พี่แม็กออกจากคุกมาได้ยังไง หรือว่าแหกคุกออกมา”
แม็กซิมัสแค่นยิ้มหยัน มองน้องชายด้วยสายตาดุดัน จนจักรินต้องหลบสายตา
“คุกไม่ได้มีไว้ขังฉัน นายก็รู้อยู่เต็มอกนี่ จักริน”
“เอ่อ...ผมไม่รู้”
แม็กซิมัสส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะมองข้ามศีรษะของจักรินที่ตัวเล็กกว่าเขาเกือบฟุตไปยังเตียงสีขาวสะอาดกลางห้อง ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งนอนหลับสนิทอยู่
“ครั้งนั้นนายรอดคุก แต่ครั้งนี้นายอาจไม่รอดนะจักริน ถ้านายยังไม่รีบออกไปจากที่นี่ซะ”
“ผม...ผมจะนอนกับแฟนมันผิดตรงไหนล่ะครับ”
“แฟน? แล้วทำไมต้องมอมยา”
“พี่แม็กรู้”
จักรินตกใจ หน้าตาซีดเผือด เขาไม่เคยชอบขี้หน้าแม็กซิมัส แถมยังเกลียดชังอีกต่างหาก เกลียดตามที่มารดาสั่งสอน แต่เขาไม่กล้าพอที่จะปะทะกับพี่ชายต่างมารดาคนนี้สักครั้ง
“ออกไปจากที่นี่ซะ ไปก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจแจ้งตำรวจ”
จักรินหันไปมองเดือนกันยาที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเสียดาย แต่ก็ไม่กล้าหือกับพี่ชาย
“ผมไปก็ได้ แต่พี่แม็กห้ามแตะต้องผู้หญิงของผมเด็ดขาด เพราะผมกับเธอกำลังจะแต่งงานกัน”
แม็กซิมัสไม่ได้ให้คำตอบ เขายิ้มหยันน้อยๆ ที่มุมปาก และนั่นก็ยิ่งทำให้จักรินไม่พอใจ
“ถ้าพี่แม็กแตะต้องเดือนกันยา ผมคนนี้แหละจะส่งพี่แม็กกลับเข้าไปในคุกอีกครั้ง”
“เดือนกันยา?”
แม็กซิมัสชะงัก
จะมีผู้หญิงสักกี่คนนะที่ใช้ชื่อนี้
หัวใจของแม็กซิมัสกระตุกแรงจนร่างใหญ่สั่นไหวเลยทีเดียว หล่อนอาจจะเป็นผู้หญิงคนนั้น
ชายหนุ่มถลาเข้าไปหยุดที่เตียง จ้องมองผู้หญิงที่นอนหลับใหลเพราะฤทธิ์ยาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เขาจดจำหล่อนได้ จดจำหล่อนได้เป็นอย่างดี สองมือข้างลำตัวกำแน่นเป็นหมัด กรามแกร่งที่เต็มไปด้วยหนวดเคราขบจนเป็นสันนูน เขาหันมาจ้องหน้าน้องชายด้วยสายตาลุกเป็นไฟ
“นายไม่มีสิทธิ์แตะต้องเธอ ไอ้จักริน!”
เปรี้ยง!
กำปั้นของแม็กซิมัสกระแทกเข้าเต็มเบ้าตาของจักริน ร่างของผู้เป็นน้องกระเด็นหงายหลังล้มลงไปกับพื้นอย่างหมดสภาพ แม็กซิมัสตามเข้าไปจะต่อยอีก แต่จักรินร้องขอเสียก่อน
“พี่แม็ก...อย่าทำผม...ผมน้องชายของพี่นะ พี่แม็กอย่า...”
กำปั้นที่กำลังจะซัดลงบนใบหน้าของจักรินอีกครั้งชะงักค้างอยู่กลางอากาศ
จักรินมองหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะโทสะของพี่ชายต่างมารดาด้วยความหวาดกลัว เขาไม่เคยเห็นแม็กซิมัสเกรี้ยวกราดขนาดนี้มาก่อนเลย และไม่ว่าเขาจะทำอะไรให้แม็กซิมัสเดือดร้อนแค่ไหน แม็กซิมัสก็ไม่เคยทำร้ายร่างกายของเขา แต่ครั้งนี้...มันเพราะอะไร?
“ไปให้พ้น! ไปสิไอ้จักริน!”
แม้จะเสียดายในตัวของเดือนกันยา แต่ชีวิตของเขาสำคัญกว่า จักรินรีบลุกขึ้นและวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว
แม็กซิมัสค่อยๆ หมุนตัวกลับมามองหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอีกครั้ง มองด้วยความรู้สึกมากมายที่ยากจะอธิบายออกมาได้ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้มองหล่อนเช่นนี้
ร่างสูงทรุดลงนั่งบนขอบเตียง และก็ไม่ลืมที่จะตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเกือบเปลือยให้กับหล่อน
หลังกลับจากเรียนต่อที่อเมริกาเขาก็แอบตามเดือนกันยาเงียบๆ โดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว ตามอยู่นานจนกระทั่งกำลังจะเดินเข้าไปหาและสารภาพว่าตัวเองเป็นใคร แต่โชคร้ายที่ต้องติดคุกเสียก่อน
ดวงตาคมกวาดมองไปตามดวงหน้าสวยหวานของนางฟ้าในหัวใจด้วยความชื่นชม เขายังจดจำดวงตากลมโตสีดำขลับเป็นประกายสดใสนั้นได้เป็นอย่างดี แค่ได้จองมองหัวใจแห้งแล้งของเขาก็ชุ่มฉ่ำราวกับได้รับหยาดฝน
“เดือนกันยา...”
แม็กซิมัสไล้แก้มนวลด้วยนิ้วมือใหญ่แผ่วเบา ผิวของหล่อนเนียนนุ่มน่าสัมผัส เขาหัวใจเต้นแรงจนต้องรีบชักมือกลับมา ไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ชอบผิวที่เนียนนุ่มแบบนี้หรอก และก็ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะปล่อยโอกาสแบบนี้ให้หลุดรอดเงื้อมมือไป แต่ไม่ใช่กับเขา
“เธอจะปลอดภัย เดือนกันยา”
แม้จะบอกตัวเองให้ละสายตาจากดวงหน้างามสักแค่ไหน แต่สายตาเจ้ากรรมกลับไม่เชื่อฟังเลย จากแก้มนวลตอนนี้มันเลื่อนไปหยุดนิ่งอยู่ที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อของเดือนกันยาเสียแล้ว
ความรู้สึกบางอย่างที่ขาดหายไปนานทำให้เขาอึดอัดจนต้องขยับขาออกกว้าง ไม่เคยมีริมฝีปากของผู้หญิงคนไหนน่าหลงใหลชวนให้จุมพิตอย่างนี้มาก่อนเลย
สมองที่ไม่ค่อยหมกมุ่นกับเรื่องทางเพศนัก ยามนี้ดื้อดึงสุดจะควบคุม ตัณหาราคะที่พยายามเก็บซ่อนเอาไว้ทำให้เขาอึดอัดและปวดร้าว เขาไม่เคยมีความรู้สึกทางเพศกับผู้หญิงคนไหนมากมายขนาดนี้มาก่อนเลย ต้องการหล่อนจนตัวร้อนผ่าวเจียนระเบิด
“บ้าฉิบ”
- Writer
