ตอนที่่ 6
1129 Words
ขากำยำตวัดลงจากเตียงและถอยออกห่างอย่างรวดเร็ว หากยิ่งอยู่นาน เขาอาจจะทำอะไรบ้าๆ ลงไป แต่เมื่อเดินถึงประตู กลับฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
หากจักรินย้อนกลับมาอีกจะทำยังไง เดือนกันยาจะไม่ปลอดภัย ใช่ เขายอมให้หล่อนเสี่ยงอีกไม่ได้
ในที่สุดก็ต้องถอยหลังกลับมา และแม้จะรู้ว่ามันคือหายนะกับการที่เหลือบตามองเดือนกันยาอีกครั้ง แต่เขาก็ทำมันลงไปเสียแล้ว
แม็กซิมัสรู้สึกคล้ายกับถูกมนตร์สะกด ความต้านทานต่อเสน่ห์นางของเดือนกันยาสลายหายไปจนหมดสิ้น เขาก้าวมาหยุดที่เตียงอีกครั้ง โน้มตัวลงมาหา
ริมฝีปากอิ่มเต็มสีสวยของหญิงสาวช่างยั่วยวนให้คลั่งเหลือเกิน เขาควรจะถอยออกห่าง ควรยับยั้งความปรารถนาที่อัดแน่นอยู่ล้นอกให้ได้ หรือถ้าทำไม่ได้ก็ควรจะไสหัวไปจากห้องนี้ซะ แต่สิ่งที่เขากระทำกลับตรงข้ามกับสิ่งดีๆ ที่สมองสั่งเหลือเกิน
ฝ่ามือของเขาโอบประคองใบหน้าสวยหวานเอาไว้ ก่อนที่ริมฝีปากแห้งผากของเขาจะแนบชิดลงไปหา จูบหวานแฝงไปด้วยความหิวกระหายคลั่งไคล้ อนุสติร้องเตือนว่าเขาควรจะหยุดได้แล้ว แต่ริมฝีปากของเดือนกันยาหวานเหลือเกิน และเขาก็ติดใจจนไม่อาจจะผละหนีออกมาได้ รสจูบเริ่มเข้มข้นขึ้น จากแตะแผ่วเบาเปลี่ยนเป็นบดขยี้ด้วยความลืมตัว นิ้วแกร่งตรึงที่ปลายคางมนของสาวไร้สติ ความหิวกระหายผลักดันให้เขาล้วงลิ้นเข้าไปภายในอุ้งปากของหล่อน
โอ้...มันคือสวรรค์ชัดๆ
แม้ว่าเดือนกันยาจะไม่ได้ตอบสนองเลย แต่รสชาติจากอุ้งปากสาวช่างหวานหอมชวนให้คลั่งเสียเหลือเกิน สติที่เคยฉุดรั้งเอาไว้แตกซ่าน ปากกระด้างบดแนบแน่นลงกับกลีบปากนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความหิวกระหายดุดัน และเขายังจะจูบหล่อนจนปากช้ำไปข้างเลยทีเดียว หากเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือไม่กรีดร้องขึ้นเสียก่อน
แม็กซิมัสถอนจุมพิตและสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดรับ
“ว่าไงลีโอ”
“นายหายหัวไปไหนแม็ก ฉันนั่งรอนายมาจะครบชั่วโมงแล้วนะโว้ย”
เสียงอ้อแอ้เมามายของลีโอนาโดดังมาตามสาย
“ไม่ต้องรอฉันหรอก นายกลับไปเถอะ”
แม็กซิมัสพยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงของตัวเองให้ได้มากที่สุด แต่ลีโอนาโดที่ถึงจะเมาก็ยังจับพิรุธได้
“นั่นนายกำลังอยู่กับผู้หญิงใช่ไหมเนี่ย เสียงพร่าเชียว”
“ไม่ใช่” แม็กซิมัสรีบปฏิเสธ “ฉัน...ฉันอยู่ในวัดน่ะ”
“วัด?”
ลีโอนาโดทวนคำพูดของเพื่อนรัก ก่อนจะหัวเราะร่วนอย่างรู้ทัน
“โอเค งั้นฉันไม่กวนนายแล้วก็ได้ พรุ่งนี้เจอกัน อ้อ แล้วอย่าปิดเครื่องหนีนะโว้ย”
“ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก แค่นี้นะ”
“เดี๋ยวๆ นี่รู้ไหมว่าน้องประกายดาวโกรธนายขนาดไหน”
แม็กซิมัสไม่ตอบ และตัดสายทิ้งทันที
“ขอบใจนายนะลีโอ ขอบใจมากที่โทรมาหาฉันตอนนี้”
ชายหนุ่มลนลานถอยออกห่างจากเตียง สีหน้าเต็มไปด้วยความสำนึกผิด
“พี่ขอโทษนะเดือนกันยา...พี่ไม่ควรฉวยโอกาสทั้งๆ ที่เธอไร้สติ”
แม็กซิมัสขยับตัวไปทรุดนั่งบนโซฟาริมห้อง พลางมองร่างอรชรของเดือนกันยาอีกครั้งอย่างตัดใจ
“เธอจะปลอดภัย...ทั้งจากคนอื่น รวมถึงพี่ด้วย”
เขาหลับตาลงช้าๆ พยายามห้ามปรามความคิดของตัวเอง แต่ความร้อนชุ่มฉ่ำจากอุ้งปากของเดือนกันยาก่อกวนจนแทบเป็นบ้า เขาต้องขยับตัวไปมา พลิกซ้ายขวาไม่รู้กี่ตลบกว่าจะสามารถข่มตาให้หลับลงได้ แต่กระนั้นในฝัน เดือนกันยาก็ยังไม่วายตามเข้าไปหลอกหลอน
หรือบางทีเขาควรจะสละคำว่าสุภาพบุรุษทิ้งไปซะและสวมคราบคนเถื่อนดูสักครั้งดีนะ
แม็กซิมัสเพ่งพิศมองสตรีที่ยังคงนอนหลับใหลอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกชื่นชมและอัศจรรย์ใจ จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่น่ามองแม้กระทั่งยามนอนหลับ หล่อนทำให้เขาอยากตื่นขึ้นมาเจอในทุกๆ เช้า
คนตัวโตขยับมาหยุดใกล้ขอบเตียง เขาสูดลมหายใจเข้าไปภายในปอดลึกล้ำเพื่อควบคุมความร้อนผะผ่าวที่กัดกินเรือนกายมาตลอดทั้งค่ำคืนอย่างสุดความสามารถ
เมื่อคืนความต้องการที่มีต่อตัวของเดือนกันยาว่ามากมายแล้ว แต่ในตอนเช้านี้ไอ้ความรู้สึกนั้นกลับเพิ่มปริมาณมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว จนเขาอึดอัดแทบระเบิด สมองไม่รักดีวาดภาพการเคลื่อนเข้าสู่ภายในกายสาวอย่างล้ำลึก
“บ้าเอ๊ย”
เขาสบถอย่างโมโห เกลียดตัวเองที่คิดเรื่องหยาบคายพรรค์นั้นกับเดือนกันยา
กรามแกร่งที่มีไรหนวดเคราล้อมรอบขบกันแน่นจนเป็นสันนูน ดวงตาคมกริบที่ทั้งหวานทั้งดุดันจับจ้องมองดวงหน้าหวาน มองเส้นผมสีดำขลับยุ่งๆ ที่สยายอยู่บนหมอนใบใหญ่ ก่อนจะตัดใจละสายตามองออกไปนอกกระจกหน้าต่าง
หน้าอกกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและเส้นขนดกหนากระเพื่อมตามแรงหายใจ
เขาควรจะรีบไปเสียเดี๋ยวนี้ ไปก่อนที่เดือนกันยาจะตื่นขึ้นมา และได้เห็นว่าเขาอยู่กับหล่อนตลอดทั้งคืน
มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าตาของตัวเอง
และหล่อนก็จะตกใจมาก ถ้าได้เห็นผู้ชายหน้าตาดุดัน มีหนวดเครารุงรังตรงหน้า
แม็กซิมัสคว้าเสื้อคลุมขึ้นมาพาดบ่า ถลากลับไปที่ขอบเตียงอีกครั้ง และมองเดือนกันยาอีกครั้งอย่างตัดใจ
“เราจะได้พบกันอีกเดือนกันยา พี่สัญญา”
หล่อนเป็นผู้หญิงของเขา ฟ้ากำหนดมาแล้ว ใครหน้าไหนก็มาเปลี่ยนแปลงลิขิตสวรรค์นี้ไม่ได้
ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปหา อดใจไม่ไหวจึงจุมพิตลงบนกลีบปากอิ่มเต็มที่ตัวเองได้พิสูจน์มาแล้วว่าหวานฉ่ำแค่ไหนอย่างอ่อนโยน เขาตั้งใจจะจูบลาเพียงแผ่วเบา แต่ความหวานจากเรียวปากสาวน้อยกลับดึงดูดให้เขาบดเคล้าต่อไป หนึ่งจูบไม่เพียงพอ รสชาติหวานล้ำก่อกองไฟให้ลุกโชนขึ้นภายในกายแกร่ง แม็กซิมัสต้องใช้ความพยายามมากล้นที่จะหยุดมัน หยุดมันก่อนที่เขาจะครอบครองหล่อน
“โอ้...”
ชายหนุ่มถอนจุมพิต ยืดตัวตรง และหอบหายใจระรัว เขาไม่อาจจะต้านทานเดือนกันยาได้
แม็กซิมัสมองเดือนกันยาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจก้าวออกไปจากห้องพักของโรงแรมม่านรูด
- Writer
