ไม่ใช่เสียงนกร้องหรอกที่ทำให้หล่อนรู้สึกตัวตื่น แต่แสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาถูกผิวกายต่างหากที่ทำให้หล่อนตื่นขึ้นมา เดือนกันยาเบิกตากว้าง กวาดตามองไปรอบๆ ความไม่คุ้นเคยแปลกตาพุ่งเข้าใส่หัวใจอย่างรุนแรง หล่อนรีบลุกขึ้นนั่ง
“ที่นี่ที่ไหน!”
มือเล็กยกขึ้นกุมศีรษะ หล่อนหลับตาลง พยายามนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
เจนสุดาให้หล่อนมาช่วยหาสร้อยข้อมือเพชรที่สวนหลังบ้าน จากนั้นก็มีอะไรเย็นๆ บางอย่างมาโปะที่จมูก ก่อนที่หล่อนจะไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
ดวงหน้างามซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
หรือว่าหล่อนจะถูกลักพาตัว?!
หญิงสาวถลาลงจากเตียง ตรงไปที่หน้าต่างบานใหญ่ของห้อง หล่อนตลบผ้าม่านแยกออกจากกัน ก่อนจะจ้องมองออกไปด้านนอกด้วยอารามตกใจ
ต้นไม้สีเขียวอยู่ไม่ไกลจากสายตานัก บรรยากาศที่เห็นทำให้รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่เมืองหลวงที่เคยอยู่
“ที่นี่มันที่ไหนกัน”
หญิงสาวกะพริบตามองไปรอบๆ ก่อนที่ความหวา
