ริมฝีปากหล่อนสั่นระริกเค้นคำนั้นออกมายากเย็น หมุนกายกลับมาหลั่งน้ำตาของความอ่อนแอต่อหน้าผู้ชายที่ใจร้ายกับตัวเองมากกว่าบุคคลใดในโลกใบนี้ ท่านดูภูมิฐานแต่งกายด้วยชุดหรูหราแล้วดูสภาพของหล่อนซิเสื้อผ้าบางตัวเป็นของมือสองด้วยซ้ำไปแทบไม่มีเงินใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ทนใช้ชีวิตลำบากลำบนมาหลายสิบปีก็เพราะผู้ชายคนนี้
“ไหมโกรธพ่อเหรอ...”
“เข้าใจผิดแล้วค่ะ ไหมไม่มีพ่อ... จำไม่ได้เลยว่าเคยมี”
“ไหม... พ่อขอโทษพ่อรู้ว่าทำผิดต่อไหมไว้มาก”
“พอเถอะค่ะ คุณมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้ทำไมในเมื่อครอบครัวของคนก็อยู่ในร้านนี้คุณไม่กลัวพวกเขาบังเอิญมาได้ยินเหรอ ไม่อายเหรอที่ลดตัวสูงส่งของคุณมาคุยกับผู้หญิงข้างถนนอย่างไหม ฮือ...” พยายามเข้มแข็งแค่ไหนสุดท้ายม่านไหมก็ยังเป็นคนอ่อนแออยู่วันยันค่ำ “คุณทิ้งไหมยี่สิบกว่าปีแล้วจะมาพูดดีด้วยทำไม ทำทั้งหมดไปเพื่ออะไรหรือคิดจะตอกย้ำให้ไหมรู้สถานะภาพของตัวเองว่า ‘ต่ำ’ แค่ไหน!”
“ไหม
