ตอนที่ 1 (3)
1131 Words
ป้าพิมยืนรอบริเวณประตูหน้าบ้านในมือมีจานใส่ใบกะเพราเขียวสดน่าจะเพิ่งเก็บมาจากสวนข้างบ้านเตรียมเอาไปประกอบอาหารมื้อเย็นวันนี้ พืชผักสวนครัวเล็กๆ น้อยๆ บ้านเขาชอบปลูกกินเองเพราะปลอดภัยและปลอดสารพิษ นอกนั้นก็สั่งคนสวนเข้าไปเก็บจากแปลงผักขนาดใหญ่ในไร่จอมธรรม เรียกได้ว่าอยู่บ้านนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะขาดสารอาหารจากผักใบเขียว สีหราชหลบหน้าหลบตาไม่กล้ามองป้าพิม เดินเข้ามาใกล้เท่าไหร่ก็ต้องเฉไฉมองไปทางอื่นไม่ให้ป้าพิมสังเกตเห็นรอยแผลบนใบหน้า
“ใครมาส่งเหรอคะคุณสิงห์ทำไมไม่ขับรถเข้ามาส่งในบ้าน”
“เพื่อนน่ะครับ มันรีบผมก็เลยไม่อยากรบกวน”
“ทำไมต้องหลบหน้าป้าด้วยคะ ว้าย! นั่น... นั่นหน้าไปโดนใครทำร้ายมาคะ” ป้าพิมตกใจเผลอปล่อยจานล่วงหล่นลงพื้น สีหราชย่อกายลงมาช่วยเก็บในตอนนั้นเองป้าพิมเห็นหน้าเขาชัดมากขึ้น ใจจะขาดรอนๆ ยกมือขึ้นลูบไล้เจ็บแทนชายหนุ่มที่ตนเองเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ
“พ่อคุณคนดีของป้า เจ็บมากไหมคะ”
“เจ็บนิดหน่อยครับพอทนได้ เย็นนี้ป้าพิมทำอะไรให้ผมกินเอ่ย ชักจะหิวข้าวแล้ว”
“มีหลายเมนูเลยค่ะคุณนายท่านมีแขก โธ่... คุณสิงห์ของป้า”
“ผมยังไม่ตายสักหน่อยอย่าทำหน้าอมทุกข์แบบนั้นสิครับ”
“ทำเป็นพูดเล่นไปได้”
หญิงสูงวัยหยิกท่อนแขนสีแทนทีหนึ่งเป็นการลงโทษ แววตาป้าพิมอ่อนโยนมากเพราะรักสีหราชราวกับลูกหลานของตัวเอง “เข้าบ้านเถอะค่ะคุณนายรออยู่ข้างใน อ้อ... ขอกระซิบบอกก่อนว่าข้างในมีพายุขนาดย่อมๆ กำลังก่อตัวเตรียมทำลายล้างทุกคนที่เข้าใกล้ค่ะ”
“คุณแม่คงโกรธที่ผมไม่ได้ไปรับเด็กของท่าน”
“ท่าทางจะเป็นอย่างนั้นค่ะ” รับจานใบกะเพรามาถือไว้มั่นคงมากกว่าเดิม เป็นห่วงแต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าไปส่งสีหราชข้างในจงใจใช้ทางอ้อมเดินย้อนกลับมาเข้าครัวทางประตูด้านหลัง
“เมื่อวานไม่น่าแคะหูเลยแฮะ” คนตัวโตยืนหลบมุมมองเข้าไปในตัวบ้านเห็นมารดานั่งกอดอกบนโซฟาไม่พูดไม่จากับใครจึงบ่นถึงความผิดพลาดตัวเอง ลองเดินเข้าไปให้ท่านเห็นสิรับรองโดนบ่นยาว แต่ก็เอาเถอะยังไงก็หลบไม่ได้หนีไม่พ้นอยู่แล้ว สีหราชสูดลมหายใจลึกเตรียมใจพร้อมฟังคำบ่นรุดกายเข้าไปในห้องรับแขก “ขอโทษที่กลับบ้านช้าครับคุณแม่ หนูไหมของคุณแม่มาถึงบ้านหรือยังครับ”
หางตาเกรี้ยวกราดปรายมามองแว้บเดียวสีหน้าท่านเปลี่ยนเป็นสีแดง “หนูไหมนั่งรถสองแถวมาถึงหน้าไร่แล้วเดินลากขาบนถนนเปียกแฉะเข้ามาถึงบ้านเรา สมใจสิงห์แล้วสินะที่ได้แกล้งน้อง!”
“เปล่านะครับผมไม่ได้ตั้งใจแกล้ง” เขาหยุดตอบตรงทางเข้า
“ไม่ต้องมาโกหก แม่รู้ว่าสิงห์ไม่อยากให้น้องมาอยู่บ้านเราถึงจงใจทำแบบนี้ ไปหาแม่เพลงมาใช่ไหม!”
ถึงจะอยู่ติดบ้านเกือบจะตลอดเวลาแต่หูตาคุณนายกว้างไกลรู้หมดว่าลูกชายคั่วใครอยู่บ้าง เพลงพฤกษาคือหนึ่งในนั้นแถมยังเป็นคนโปรดของพ่อลูกชายอีกด้วย นัดกันไปสังสรรค์บ่อยกว่ากินข้าวกับแม่ซะอีก คุณนายคงรับไม่ได้หากลูกชายจะไปคว้าเอาผู้หญิงประเภทนั้นมาเป็นสะใภ้ประดับตระกูลจอมธรรม ตระกูลของสามีตนเองมีชื่อเสียงมาตั้งแต่สมัยรุ่นคุณปู่คุณทวดเป็นที่นับหน้าถือตาของคนในท้องถิ่น ถ้าหากข่าวแพร่งพรายออกไปว่าสะใภ้แห่งตระกูลจอมธรรมเคยเป็นผู้หญิงขายตัวมาก่อนท่านคงไม่มีหน้าไปพบกับผู้ใหญ่ทุกคนในโลกหน้า ดังนั้นจึงต้องทำทุกวิธีทางให้ลูกชายได้มีอนาคตกับผู้หญิงที่ท่านคิดว่าดี
“เปล่าครับคุณแม่ ผมไม่ได้เจอเพลงมาหลายวันแล้ว”
“แล้วทำไมสิงห์ถึงไม่ยอมไปรับหนูไหม”
“ผมขอโทษครับ”
“เหตุผลล่ะ?”
“พอดีมีเรื่องนิดหน่อยครับ”
คุณนายกำลังจะอ้าปากดุเสริมแต่พอเห็นลูกชายเดินเข้ามาใกล้ปรากฏรอยแผลฟกช้ำบนใบหน้า ใจแทบหล่นลงตาตุ่ม อารมณ์จากโกรธเคืองเปลี่ยนเป็นเห็นใจรวดเร็วราวกับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ โอ๋อ้อนเข้าไปประคองลูกมานั่งลงข้างตัวเอง
“ทำไมสภาพยับเยินแบบนี้ล่ะลูกไปมีเรื่องกับใครมา”
“เบาๆ สิครับคุณแม่”
ร้องซี๊ดแรงมากเพราะท่านแตะบนแก้มสากแรงไป
“ขอโทษจ้ะ เจ็บตรงไหนอีกไหมลูกขอแม่ดูหน่อยนะ” คุณนายสำรวจเนื้อตัวลูกชายแล้วใจจะขาด
“ทำไมเนื้อตัวฟกช้ำเยอะแบบนี้ล่ะลูก ไปมีเรื่องกับใครมาหรือเปล่าเล่าให้แม่ฟังได้ไหม”
“ไม่ใช่หรอกครับแค่โดนรุมนิดหน่อย”
“ใครมันกล้าทำลูกชายแม่!”
“หลายคนครับ ผมไม่สนใจจำหน้า”
บอกเล่าพลางกลั้นหัวเราะสีหน้าท่าทางโอเวอร์แอคติ้งของมารดา รู้ว่าท่านรักเขามากแต่ที่อยากหัวเราะเพราะเห็นถึงความแตกต่างระหว่างตอนนี้กับเมื่อสามนาทีก่อน
“บอกแม่แค่สถานที่เกิดเรื่องก็ได้เดี๋ยวแม่ส่งคนไปควานหาตัวคนลงมือเอง” แววตาท่านเคียดแค้นเอาใจลูกชายออกนอกหน้านอกตา รักมากเพราะมีกันอยู่แค่สองคนแม่ลูก
“หน็อย! กล้ามารุมลูกชายโทนของคุณนายพราวมุก เอ่อ... จะว่าไปแล้ววันนี้หนูไหมก็เล่าให้แม่ฟังว่าถูกโรคจิตเข้ามาจับเนื้อต้องตัว น้องเขากลัวมากตอนมาถึงบ้านเราตัวสั่นไปหมด แม่กอดแล้วกอดอีก ปลอบตั้งนานกว่าจะหยุดร้องไห้แล้วยอมขึ้นห้องไปพักผ่อน เพราะแบบนี้ไงแม่ถึงโกรธสิงห์ที่ไม่รีบไปรับน้องจนเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับน้อง”
“เฮ้อ เสียงอ่อนเสียงหวานเชียวนะครับ ดูท่าผมคงกลายเป็นหมาหัวเน่า” กลอกตามองไฟระย้าบนเพดานไม้เหน็บแหนมมารดา เป็นแบบนี้ตลอดเลย เห็นเด็กผู้หญิงสวยๆ ทีไรชอบเอ็นดูออกนอกหน้า ป่วยการจะโยนความผิดให้ยัยตัวแสบสีหราชเลือกจะไม่เล่าถึงเหตุการณ์ในวันนี้สาเหตุที่ถูกรุมกระทืบ
“สามสิบหกแล้วนะจ๊ะไม่ใช่สิบหกที่แม่จะต้องโอ๋อ้อน หึหึ ตัวจริงหนูไหมของแม่น่ารักมากเลยนะลองได้เห็นกันซึ่งๆ หน้าสิรับรองว่าสิงห์ต้องชอบน้องจนเผลอมองตาค้างเก็บอาการไม่อยู่แน่ๆ”
- Writer
