"แนท..." เจค็อบขยับตัวพิงหัวเตียง เมื่อเห็นนันทิชาเดินเข้ามาในห้อง เขานอนเซ็งทั้งวันเพราะไม่มีอะไรให้ทำ เขาดูรูปของนันทิชากับจัสตินที่มีอยู่เต็มอินเตอร์เน็ตอย่างเบื่อหน่าย แทนที่จะเป็นเขากับเธอ แถมเดินมากก็ไม่ได้ เพราะจะส่งผลต่ออาการบาดเจ็บที่หัวเข่า ในใจก็คิดถึงแต่หญิงสาวที่เพิ่งก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ว่าเธอจะโกรธเคืองในสิ่งที่เขาทำลงไป จนไม่อยากมาเยี่ยมเขาหรือเปล่า
"ไง" เธอยิ้มกว้างให้เขา พร้อมกับจัสตินที่เดินตามมาติดๆ เจ้าของหัวใจของผู้หญิงคนเดียวในห้อง นั่งลงที่โซฟาโดนไม่สนใจคนเจ็บ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเงียบๆ เพื่อจะได้ตั้งใจฟังว่าเจค็อบและนันทิชาจะคุยอะไรกันบ้าง
"คิดว่าแนทจะไม่มาซะแล้ว" เจค็อบยิ้มน้อยๆ
"เรามาอยู่แล้ว เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม" เธอนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง
"ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว...” เขามองเธออย่างสื่อความหมาย ก่อนจะรีบพูดต่อเมื่อเห็นนันทิชาไม่อ่อนไหวไปกับคำหวานของเขา
“เห็น
