18. BÖLÜM
Gün geceye gece güneşe kavuşmaya mecburdur. Her karanlığın aydığı ardı sıra gelir. Lila, giden adamları izlerken uyku tutmadığı için camın yanına çekilen yataktan kalan boşluğa gözleri daldı. Garip biçimde herkesin saygı duyduğu bu adam onu korkutuyordu. Ama öyle bir saçmalığın içindeydi ki korkarken bile o adama güven hissediyordu. Her gördüğünde kaşlarının çatıklığından ve sert mizacından ötürü çekinse de izlemeden de edemiyordu.
Eylem, gözünü ovarak kapının önünde dikilmeye başladığında “Lila, sen daha uyumadın mı?” dedi. Aslında yaklaşık üç saat kadar önce uyumuş olması gerektiği için bu soruya maruz kalmıştı.
Omuz silken genç kız “Uyku tutmadı. Bir de ben çok bunaldım.” derken sesi kısık çıkıyordu. Eylem dudaklarını birbirine bastırıp düşündü. Geldiklerinden beri ev
