เกมลวงล่อรัก

ตอนที่ 3.ทางเลือกที่มีไม่มาก

เสียงเพลงกับแสงไฟจากตัวคฤหาสน์ยังคงกระพิบวิบวับ แม้ใกล้จะสว่างแล้วก็ตาม เพียงออผ่อนลมหายใจ ทรงตัวลุกขึ้นยืน เธอเดินเลยไปที่ห้องครัว จัดการเสียบปลั๊กกระติกต้มน้ำร้อน หลังเทน้ำสะอาดใส่ไว้ครึ่งกระติกต้มน้ำนั่น เธอสาละวนกับการเทกาแฟสำเร็จรูปใส่แก้วเซรามิก พยายามหยุดสายตาตัวเองไว้แค่นั้น เพราะไม่อย่างนั้นความอยากรู้อยากเห็นของเธอ จะทำให้เพียงอออยากรู้ตามประสามนุษย์คนหนึ่ง

โทรศัพท์ส่วนตัวของเธอสั่นเตือน เพียงออตั้งเวลาปลุกแบบนี้ทุกวัน เพราะเธอต้องลุกมาทำมื้อเช้าให้ยายทิพย์ อาหารที่โรงพยาบาลไม่มีรสชาติ และความอร่อย เพียงออยอมเหนื่อย มันเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเธอ ยายทิพย์ลำบากเพราะเธอมาทั้งชีวิต แค่นี้ไม่หนักหนาสาหัสอะไรเลย

เธอฉวยหม้อใบเล็กแล้วเดินไปตักข้าวสารใส่ อาหารอ่อนๆ ที่คล่องคอไม่พ้นข้าวต้ม หลังจากข้าวต้มในหม้อเดือดได้ที่ เม็ดข้าวบานกำลังดีเธอก็จัดการปรุงรส เลือกรสที่พอเหมาะไม่จัดจ้านเกินไป กลิ่นกระเทียมเจียวลอยฟุ้งไปในอากาศ คนที่ดื่มโต้รุ่งและอยู่ห่างจากบ้านไม้หลังเล็กไม่น้อยก็ยังพลอยได้กลิ่น

ดัสตินสูดจมูกแรงๆ เขาพยายามดมกลิ่นที่ปนมาในอากาศ

กลิ่นหอมแบบนี้เขาจะได้กลิ่นทุกครั้ง หากแวะไปหามารดา บิดามารดาของเขา ท่านทั้งสองคนปลีกตัวกลับมาใช้ชีวิตเรียบง่ายที่ชนบท ในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ การอยู่กับธรรมชาติและล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ใบหญ้า ทิ้งให้บุตรชายคนเดียวเผชิญหน้ากับความท้าทายทางธุรกิจแบบไร้ความกังวล

เขาตัดสินใจลุกขึ้นยืน เหลือบมองบุหลันที่นอนหลับสนิทบนโซฟาตัวใหญ่ เยื้องๆ กับเก้าอี้ที่เขานั่ง ดัสตินถอนใจแรงๆ หลังจากนัวเนียกันทั้งคืน นอกนั้นไม่ได้เกินเลยอะไร ดัสตินไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน เพราะอะไรเขาถึงพยายามเพิกเฉยความกระหายในดวงตาบุหลัน เขาโอนอ่อนตามใจหล่อน แต่ไม่ยอมคล้อยตาม ต่อให้แอลกอฮอลล์ออกฤทธิ์ ตราบใดที่ยังคุมสติได้ เขาก็ไม่มีทางหลงกลบุหลัน

ตั้งแต่เป็นหนุ่ม เริ่มรู้จักรสรักระหว่างเพศ ดัสตินยังไม่เคยเพลี่ยงพล้ำให้กับสาวรายไหนมาก่อน มารยาร้อยเล่มเกวี่ยนที่บรรดาผู้หญิงใช้ผูกมัดเพศชายอ่อนหัด ดัสตินผ่านมาหลายบท แต่ก็ยังไม่เคยพลาดท่าให้สาวรายไหนสักที

ดัสตินเดินตามกลิ่นไป เขาลัดเลาะตามร่มไม้ต้นใหญ่เพื่อหลบเลี่ยงแสงแดด เขายังไม่ได้นอนมาทั้งคืน ง่วงจนเปลือกตาแทบปิด แต่ก็ยังสู้อุตส่าห์ฝืนทน

หลังตักข้าวต้มที่ปรุงจนถูกปากใส่โถเก็บความร้อน เพียงออก็ถือโอกาสใช้เวลาที่มีน้อยนิด อาบน้ำล้างตัวสักหน่อย เธอใช่เวลาชั่วแว๊บเดียวเท่านั้นแหละ และหากจับเวลาจริงจัง เพียงออแน่ใจ ไม่เกินสิบห้านาทีแน่นอน

เพียงออรีบแต่งตัว หลังชำเลืองมองนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนังบ้าน มันยังเช้าอยู่ สำหรับคนที่ไม่มีธุระ แต่สำหรับเพียงออ มันคาบเกี่ยว จวนเจียนจะสายรอมร่อ

ผ้าสีขาวผืนใหญ่ถูกพับเก็บใส่กระเป๋ารูปแบบย่าม ที่เพียงออใช้มานานเกินสามปี เธอต้องรีบเอาผ้าปักมุกผืนนี้ไปส่ง เพื่อเจ้าของร้านจะได้รีบตัดเย็บเป็นผ้าคลุมผมเจ้าสาว ที่ต้องการใช้ในวันนี้ เพียงออเดินเลยเข้าไปในครัว แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัว!!

ชายแปลกหน้า อาคันตุกะที่น่าจะสำคัญสำหรับบุหลัน นอนแผ่อยู่บนแคร่ตัวใหญ่ แคร่ที่ยายทิพย์ใช้สำหรับตำพริกหรือไม่ก็นั่งหั่นผัก เพียงออละล้าละลัง เธอแปลกใจนิดหน่อย แต่พยายามไม่ใส่ใจ

“ครืดดดดดด....” เสียงกรนดังสนั่น ชายตรงหน้าคงหลับสนิท ที่น่าแปลกใจ คือทำไมเขาถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้ละ

เพียงออถึงบางอ้อ...หม้อข้าวต้มที่ตั้งอยู่บนเตา ข้าวต้มที่เธอเหลือไว้สำหรับกินเอง...อันตรธานหายไปจนหมด มีเศษข้าวตกอยู่บนเตานิดหน่อย กับถ้วยใบใหญ่ที่มีเศษข้าวติดอยู่วางอยู่ข้างๆ เพียงออถอนใจ เหลือบมองคนที่หลับไม่รู้เรื่อง เธอย่นปลายจมูก พอจะเดาออก มีเศษเมล็ดข้าวติดอยู่ที่อกเสื้อสูทราคาแพงนั่นนิดหน่อย

“ถ้าจะหิว...” เพียงออพึมพำ พยายามจรดปลายเท้าเหยียบพื้นให้เบาที่สุด ตอนที่เดินผ่านชายแปลกหน้าเพื่อไปหยิบโถเก็บความร้อนที่เตรียมไปให้ยายทิพย์

เพียงออพยายามไม่สนใจ เธอเหลือเวลาไม่มาก และหากยังมัวโอ้เอ้อยู่ แพลนวันนี้คงได้คลาดเคลื่อนทั้งหมด

เธอปล่อยให้คนแปลกหน้านอนอยู่ในครัว ไม่คิดปลุก เพราะหากชายผู้นั้นตื่น ความยุ่งยากคงรั้งเธอไว้ จนไม่สามารถทำทุกอย่างที่ตั้งใจไว้ได้

ตอนที่ 3.ทางเลือกที่มีไม่มาก

“น้องออมาแล้ว มาทางนี้ค่ะ พี่แตงมีผ้าผืนใหม่รอปักอยู่ด้วย จะเอาไปเลย หรือจะแวะมาเอาวันหลังดีคะ?” แตงไทยสาวประเภทสอง เจ้าของร้านเช่าชุด มีทั้งวิวาห์และชุดราตรีทั่วไป กวักมือเรียก พร้อมกับรั้งเพียงออไปทางด้านหลังร้าน หลังจากส่งผ้าผืนที่เพิ่งปักเสร็จให้กับช่างตัดเย็บประจำร้านไปแล้ว

“งานเร่งหรือเปล่าคะพี่แตง ถ้าเร่งมาก ออคงไม่มีเวลา ช่วงนี้ออยุ่งมากเลยค่ะ” เพียงออแบ่งรับแบ่งสู้ เธอไม่ได้อยากบอกปัด แต่เวลาของเธอมีน้อยจนทำไม่ทัน และไม่อยากเสียคำพูด

“สักหนึ่งอาทิตย์ไหวไหมเคอะ ถ้าไม่ไหว พี่คงต้องหาคนปักรายอื่น แต่แหม...” แดงไทยบ่นอุบอิบ ฝีมืออย่างเพียงออหาคนเทียบยาก แต่หากเพียงออไม่ว่างจริงๆ ก็คงต้องจำใจ

“ต้องดูก่อนค่ะ ออต้องรีบย้ายบ้าน ถ้าหาได้ไวคงสามารถรับงานได้ค่ะ พี่แตงก็รู้ออต้องใช้เงินเยอะ”

“ย้ายบ้าน ย้ายทำไมละ ที่นั่นไม่ดีเหรอ?” แตงไทยเคยไปหาเพียงออที่บ้าน บรรยากาศที่นั่นเงียบสงบ เหมาะสำหรับคนที่ต้องใช้สมาธิสูง แถมวิวยังสวยแบบหาที่ไหนไม่ได้ด้วย

“ที่นั่นไม่ใช่บ้านออหรอกค่ะ เจ้าของที่เขาอยากใช้พื้นที่ของเขาแล้ว ออกับย่าแค่อาศัยเขาอยู่”

แตงไทยแค่นยิ้มเคยได้ยินคนรอบตัวพูดถึง แต่ไม่คิดว่าจะเป็นความจริง ยายทิพย์เคยทำงานที่บ้านพิณไพโรจน์ เป็นคนเก่าคนแก่ เป็นคนสนิทที่ได้รับอนุญาตให้ปลูกบ้าน อาศัยอยู่ในรั้วบ้านพิณไพโรจน์ได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป คนแก่ที่ทำงานไม่ได้เลยไร้ประโยชน์เสียแล้ว

“ใครที่ไหนไม่รู้ เคยเล่าให้พี่ฟัง เจ้าของเก่าเขาบอกให้อยู่ได้ยันตายไงละ?” แตงไทยอดท้วงไม่ได้

เพียงออยิ้มแหยๆ ไม่แย้งและไม่ปฏิเสธ คนที่ออกปากอนุญาต เขาจากโลกนี้ไปแล้ว คนรุ่นต่อมา ไม่ได้เมตตายายทิพย์เหมือนเดิม

“เอางี้มั้ย พี่แตงมีบ้านหลังหนึ่งริมน้ำ ไม่มีคนอยู่เพราะมันค่อนข้างลึก พี่แตงให้หนูออเช่า คิดไม่แพงหรอก แต่ช่วยดูแลบ้านแทนพี่ทีได้มั้ยล่ะ” แตงไทยเสนอตัว บ้านหลังเก่าสมัยเด็ก การเดินทางลำบาก แถมตนเองไม่ชอบที่เงียบๆ

“ขอออไปดูได้ไหมคะ ถ้าไปมาลำบากนัก ออคงไม่สะดวก ย่าต้องไปหาหมอทุกเดือนค่ะ ออไม่อยากให้ย่าลำบากเรื่องการเดินทาง”

แตงไทยทำท่าคิดก่อนตอบ “เอ...ถามว่าไกลไหม ถ้าสำหรับคนมีรถยนต์ก็ไม่ไกลหรอกนะ”

“ออมีรถยนต์ค่ะ แค่ไม่ได้เอาไปจอดที่บ้านหลังนั้น ไม่อยากขวางตาพวกเขา” คนแบบเพียงออที่ทั้งเจียมตัว และนอบน้อมแบบนี้ แตงไทยไม่เข้าใจเลย ทำไมคนในตระกูลนั้น ถึงชังน้ำหน้าเพียงออนัก

“เอาโทรศัพท์มาสิ เดี๋ยวพี่แตงปักหมุดให้ กำลังจะไปหาย่าทิพย์ใช่มั้ย กลับจากนั่นแวะไปดูสิ จะได้ไม่เสียเวลา” เพียงออยื่นโทรศัพท์ส่วนตัวให้ เธอฉวยผ้าที่แตงไทยเตรียมไว้มากอดแนบออก เพียงออไม่เคยกลัวความลำบาก ยากกว่านี้เธอก็เคยผ่านมาแล้ว

“ขอบคุณพี่แตงมากเลยค่ะ” เพียงออพนมมือไหว้ ซาบซึ้งความใจดีที่เพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งมอบให้ ความเมตตานั่น ต่อลมหายใจของเธอได้อีกหนึ่งเฮือก

“นี่กุญแจ บ้านคงสกปรกมาก พี่ไม่ได้เข้าไปดูนานแล้ว ถ้าถูกใจก็ย้ายเข้าได้เลย ออจะได้มีเวลาสำหรับการทำงานมากขึ้นอีกหน่อย” แตงไทยส่งกุญแจบ้านให้ “เฟอร์นิเจอร์ในบ้านน่ะ ใช้ได้ทุกชิ้นเลยนะ พี่ไม่หวง แม่พี่แตงคงดีใจถ้ามีคนชอบ”