เกมลวงล่อรัก

ตอนที่ 2.สัญญาณอันตราย

เพียงออขยับตัวออกห่าง เธอก้มหน้า พลางส่ายหน้าแรงๆ

“แน่ใจนะ?” ดัสตินถามย้ำ

“ค่ะ” เพียงออพึมพำตอบ

“เธออยู่ที่นี่เหรอ เป็นญาติกับบุหลันเหรอไง?” ดัสตินถือวิสาสะทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกันกับที่บุหลันเพิ่งลุกไป

“ดัสตินคะ ทุกคนรอคุณอยู่นะคะ คุณบอกว่ามีเรื่องจะประกาศไม่ใช่หรือไงคะ?” บุหลันพยายามดึงความสนใจของดัสตินออกจากเพียงออ สัญญาณอันตรายนั่นบอกกับเธอหากมัวรีรอ เธออาจจะเสียเขาไปจริงๆ

ดัสตินไหวไหล่ “ไม่นี่ ผมบอกตอนไหนเหรอ?”

“คุณ บอก กับ หลันเองนะคะ!!” บุหลันพูดช้าๆ จ้องหน้าดัสตินตาวาววับ

“เหรอ” ดัสตินตอบแบบไม่ยี่หระ ทอดสายตามองหญิงตรงหน้าต่อ เพียงออรู้สึกอึดอัด แต่ต้องพยายามฝืนทน

ตอนที่ 2.สัญญาณอันตราย

“ขอโทษนะคะ ออต้องการความเป็นส่วนตัว เชิญคุณสองคนกลับไปสนุกกันต่อเถอะค่ะ” เพียงออตัดสินใจพูด ก่อนที่สงครามจะเริ่มต้นขึ้น เธอรู้จักบุหลันดี บุตรสาวคนเดียวของตระกูลพิณไพโรจน์ ถูกเลี้ยงมาอย่างคุณหนู ไม่เคยยอมให้คนอื่นขัดใจเด็ดขาด

แต่นั่นสำหรับคนธรรมดา ไม่ใช่ ดัสติน ธนา คอนเนอร์

ผู้ชายที่ประสบความสำเร็จด้วยตัวเอง ไม่เคยพึ่งพาผู้อื่น เขาตอบรับคำเชิญของบุหลัน เพราะตนเองกำลังเบื่อสุดขีด คนแปลกหน้า วัฒธรรมที่แตกต่าง อาจทำให้เขาหายเบื่อขึ้นมาได้บ้าง

ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะเจอคนที่ตัวเองสนใจที่นี่

ผู้หญิงตรงหน้าแตกต่างจากความชอบของเขานิดหน่อย หล่อนดูโทรม ดูไม่เจริญตา ไม่มีท่าทางยั่วเย้า และนั่นอาจเป็นจุดที่ทำให้ดัสตินสนใจก็ได้

“กลับกันเถอะค่ะ เจ้าของบ้านเขาไล่แล้ว เขาไม่ได้ยินดีต้อนรับเราสองคนนะคะดัสติน”

ดัสตินเลิกปลายคิ้วขึ้นสูง “เธออยากให้ฉันไปจริงๆ เหรอ?” เขาถามหญิงตรงหน้าเสียงแข็ง รู้สึกเสียหน้านิดๆ นี่เป็นครั้งแรกเชียวนะที่เขาไม่เป็นที่ต้องการของผู้หญิง

“ออมีงานต้องทำค่ะ ออไม่สะดวกต้อนรับใคร ตอนนี้” เพียงออกลั้นใจตอบ เธอรีบเสหลบสายตาคมกล้าที่กำลังมองตนเอง

“งานของเธอให้ค่าตอบแทนเท่าไหร่ละ?” ดัสตินถามเสียงกระด้าง รู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจที่รัวเร็วขึ้น ต่อมโกรธของเขากำลังสั่นสะเทือน

เพียงออถอนใจแรงๆ เธออึดอัดและกำลังเปลี่ยนเป็นรำคาญ

“จะได้เท่าไหร่ คงไม่เกี่ยวกับคนอื่นหรอกมั้งคะ”

ไรหนวดดัสตินกระตุก เขากดยิ้มมุมปากจนโค้ง “ผมให้เธอมากกว่าที่ได้รับสามเท่า ผมแค่อยากนั่งสบายๆ อยู่ตรงนี้ จนกว่าผมจะพอใจ” คำพูดยโส ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น บุหลันยิ้มเย้ย หากเป็นเช่นนี้ เพียงออก็ดูไร้ค่าในสายตาของดัสตินแล้ว

“หลันมีสถานที่ดีๆ ที่น่าจะช่วยให้คุณผ่อนคลายได้มากกว่าอยู่ตรงนี้นะคะ” บุหลันพูดแทรก เดินเข้ามาใกล้ดัสติน พร้อมกับส่งยิ้มประจบ

“น่าสนใจ แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว” ดัสตินยิ้มตอบ เขารั้งบุหลันแรงๆ เธอเลยแสร้งถลาล้มลงบนหน้าตัก และหัวเราะเสียงระริกระรี้

“อิๆ” ดัสตินยื่นหน้าไปใกล้ เขากดปลายจมูกเบาๆ บนผิวแก้มข้างซ้ายที่อยู่ใกล้ใบหน้าตนเอง เพียงออก้มหน้าหลบ ผิวแก้มร้อนวูบวาบ แววตาทรงพลังนั่น บ่งบอกบางอย่างที่ทำให้หัวใจเธอเต้นระรัว

ทั้งที่ชายตรงหน้ากำลังทำอนาจารต่อหน้าเธอ เพียงออกลับไม่รู้สึกตระหนก เธอวูบไหวเพราะแววตาของเขาจ้องมาที่ตนเอง ชายตรงหน้าทำท่าประหนึ่งกำลังลวนลามเธอ

ดัสตินยิ้มเจ้าเล่ห์ เขารู้ดีว่าหญิงแปลกหน้าเข้าใจสิ่งที่ตนเองสื่อ ผิวแก้มซับสีระเรื่อชวนมองนั่น ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาอยากผลักบุหลันให้กระเด็นออกห่าง แล้วกระชากหญิงแปลกหน้านั่น มาสานต่ออารมณ์คุกรุ่นในตัวเองเสียเหลือเกิน

“บ้าน่า เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคนนะคะ” บุหลันแสร้งปัดป้อง

เพราะหากดัสตินเดินหน้าต่อ เธอก็ไม่เคยคิดจะขัดขืน

“เธออายเหรอหลัน?” ดัสตินแสร้งถาม

ท่าทางลนลานของหญิงแปลกหน้าทำให้เขาเกือบหัวเราะ เพียงออควานมือไปรอบๆ ตัวเธอทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าตนเองควรอยู่ต่อ หรือไปให้พ้นจากตรงนี้ดี

“หลันไม่อายหรอกค่ะ คุณนั่นแหละ อายหรือเปล่า” บุหลันตอบ วางมือบนหน้าอกแน่นตึง ตอนที่เธอเริ่มแกะกระดุมสูทของดัสติน เขาก็ตัดสินใจหยุดพฤติกรรมเย้ายั่วนั่นเสียก่อน

“พอเถอะ คงไม่สะดวกนักหากต้องทำบางอย่างโดยมีบุคคลที่สามอยู่ด้วย” ดัสตินพูดเสียงแข็ง ดันบุหลันให้ลุกขึ้นยืน ทรงตัวยืนตาม พยายามไม่แสดงความสนใจที่มีต่อหญิงแปลกหน้าจนออกนอกหน้านัก

“นั่นสิคะ ไปค่ะ หลันรับรองนะคะ คุณจะชอบที่นี่” บุหลันรั้งดัสตินออกไปจากใต้หลังคาบ้านไม้โทรมๆ ของเพียงออ

“เดี๋ยว ผู้หญิงคนนั้นเป็นญาติเธอเหรอหลัน?” ดัสตินถามต่อ เขายอมตามใจบุหลัน เดินตามเธอมาติดๆ

“แค่กาฝากเท่านั่นแหละคะ อีกหน่อยเธอก็จะไปแล้ว คุณคงไม่ได้เจอเธออีก”

ดัสตินขมวดคิ้ว เขาพยายามทำความเข้าใจประโยคบอกเล่าของหญิงตรงหน้า

“ไป...”

“ค่ะ หล่อนกำลังจะไป หลันอยากได้ที่ตรงนี้สำหรับปลูกบ้านหลังเล็กๆ ไว้พักผ่อนค่ะ”

“หือ...” ดัสตินมองเลยไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่

บ้านที่สะดวกสบายเหมาะสำหรับพักผ่อน เขาไม่เข้าใจนัก บุหลันต้องการปลูกบ้านสักหลังทำไม ในเมื่อเธอมีคฤหาสน์หลังใหญ่อยู่แล้ว

“อย่างงเลยค่ะ หลันเกลียดแม่นั่น อยากกำจัดนานแล้ว”

ความริษยาที่บ่มเพาะในใจ บุหลันไม่รอช้า หากสิ่งนั้นทำให้เพียงออหายไปจากสายตาตนเอง

“เกลียด เธอคนนั้น ทำให้คุณเกลียดเหรอหลัน?” ดัสตินถามเสียงเรียบ ไม่บ่งบอกความรู้สึก

“ค่ะ แม่นั่นยโส และเย่อหยิ่ง คิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองดี” บุหลันเล่าต่ออย่างสนุกปาก

“ท่าทางเธอ ไม่น่าใช่แบบนั้นนะ” ดัสตินท้วง

“คุณก็เหมือนผู้ชายหลายคนที่หลงรูปปลอมๆ ของแม่นั่นแหละค่ะ หล่อนแสร้งทำตัวน่าสงสาร เพื่อให้คนรอบตัวเวทนา”

“ทำไมผู้หญิงคนนั้น ต้องทำแบบนั้นด้วยหะ” ดัสตินพยายามทำความเข้าใจแล้ว แต่เขากลับไม่เข้าใจอะไรเลย บุหลันอิจฉาหญิงคนนั้นเพราะอะไร ในเมื่อหล่อนมีทุกอย่างเพรียบพร้อมมากกว่า

“เพราะแม่นั่นเป็นผู้หญิงแพศยาไงคะ!!” บุหลันตอบเสียงแข็ง

ผู้ชายหลายคนที่พบเพียงออ พวกเขาเปลี่ยนความสนใจที่มีต่อตนเองไปที่หญิงผู้นั้นจนหมด แม้กระทั่งคนที่เธอสนใจที่สุด

บุหลันจดใส่สมอง ความเกลียดที่มีต่อเพียงออหยั่งรากลึก อยากที่จะถอนออกไปได้

“แพศยา?”

“ค่ะ แม่นั่นแค่อยากสนุกกับการปั่นหัวผู้ชาย และผู้ชายหน้าโง่พวกนั้นก็ชอบเสียเหลือเกิน ที่จะเป็นเหยื่อของหล่อน” บุหลันตอบเสียงกระแทก

เธอรู้ดี ดัสตินไม่ชอบให้คนอื่นมองตนเองแบบนั้น เขายโสและถือดีจะตาย อย่างน้อยเธอก็สกัดความสนใจของเขา ที่มีต่อเพียงออได้ในระดับหนึ่ง

“ช่างเถอะ กลับไปสนุกกับเพื่อนดีกว่า”

ดัสตินไม่ได้หมดความสนใจหญิงผู้นั้นเหมือนที่แสดงออก เขาแค่ซุกความกระหายไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด คงมีสักวันที่เขากับหล่อนจะโคจรมาเจอกัน ‘เหยื่อโอชะ’ แบบนี้ เขาปล่อยให้หลุดมือก็น่าเสียดายแย่

เพียงออผ่อนลมหายใจยาวเหยียดออกมา เธอหยิบเข็มและตั้งใจทำงานต่อ พยายามโฟกัสแค่งานตรงหน้า เธอเหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมง เธอต้องส่งงานตอนเช้าของวันนี้ หากงานไม่เสร็จ เธอจะไม่มีสตางค์ไปจ่ายค่ายาให้ยายทิพย์

ขนาดโรงพยาบาลรัฐ เพียงออยังต้องควักสตางคฺจ่ายไปไม่น้อยเลย

เพราะโรคที่ยายทิพย์เป็น ใช้ยาธรรมดาเอาไม่อยู่ รายการยาที่สั่งมาเฉพาะก็แพงเอาเรื่อง ทุกวันนี้เพียงออทำงานหนักเพื่อหาเงินจ่ายค่ายาโดยเฉพาะ และต้องจ่ายทุกอาทิตย์เสียด้วย ความเหนื่อยจากการทำงานหนักไม่เคยทำให้เพียงออท้อ เธอหวังอย่างเดียวเท่านั้น ให้ยายทิพย์กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่ต้องทรมานจากโรคร้ายที่เป็นอยู่

ยายทิพย์อายุเยอะแล้ว การบำบัดด้วยสารเคมีไม่ดีกับสุขภาพ เพียงออเลยเลือกให้ยายทิพย์กินยารักษา แทนการทำคีโม ที่อาจจะทำให้ยายทิพย์จากโลกนี้ไปเพราะสารเคมีเหล่านั้น

หลายชั่วโมงที่เพียงออตั้งใจปักเม็ดมุกกับผ้าผืนใหญ่ เธอปวดล้าไปทั้งตัว แต่กลับไม่สามารถหยุดพักได้ ในที่สุดเวลาที่แสนทรมานก็สิ้นสุดลง เธอปักเข็มครั้งสุดท้าย ก่อนจะมองผลงานฝีมือตัวเองด้วยความชื่นชม

“เสร็จซะที!!” เพียงออพึมพำ ยกมือชูเหนือศีรษะแล้วก็บิดตัวแก้ความเมื่อยล้า