"อื้อ...ปละ ปล่อย" กระนั้น...หล่อนก็ยังขืนใจใช้แรงน้อยนิดผละกลีบปากออกห่างทั้งที่ความร้อนผ่าวยังเคลือบกลืนอยู่ในตัว
"แน่ใจเหรอ...ว่าคุณไม่ได้คิดเหมือนกัน"
"คุณมันบ้า...คุณเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย แล้วสิ่งที่คุณทำกับสิ่งที่ฉันเห็นมันก็อันตรายกับฉันทั้งนั้น ทำไมฉันต้องคิดอะไรผิดทำนองคลองธรรมแบบนั้นด้วย" น้ำเสียงสั่นตอบกลับโดยไม่มองได้มองหน้าคมสันของเขาที่จดจ่ออยู่กับหล่อนเพียงแค่ไม่ถึงคืบ
"แต่สายตาคุณมันบอก ใจของคุณ...มันเรียกหาผมทูนหัว ผมสัมผัสได้"
"ว้าย!" สองมือเล็กยกคล้องคอของชายหนุ่มอัตโนมัติเมื่อร่างของหล่อนถูกเขายกขึ้นอุ้มไว้แนบอก หญิงสาวตกใจชะงักงันและมองหน้าเคร่งขรึมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
"รู้ไหมที่รัก...เกิดอะไรขึ้นกับผมบ้างในวันที่คุณจากไป ฉะนั้นคุณควรแสดงความรับผิดชอบ หึ หึ"
"บ้า! ไม่นะ! ช่วย! อุ๊บ!!" หล่อนตะโกนก้องอยากจะร้องขอความช่วยเหลือเมื่อถ่องแท้แก่ใจแล้วว่ากำลัง
