CHAPTER 1

1019 Words

CHAPTER 1 Maprang’s part ใคร ๆ ก็อยากมีความรักกันทั้งนั้นแหละ ฉันเชื่อแบบนั้น… หน้าจอสมาร์ตทีวีกำลังฉายซีรีส์เรื่องที่กำลังเป็นกระแสอยู่ในขณะนี้ ทุกเพจรีวิวซีรีส์ต่างพากันกล่าวถึง แม้แต่เพจที่ออกมาพิทักษ์ความถูกต้องยังโพสต์ถึงซีรีส์เรื่องนี้ ส่วนมากก็จะแซวกันเป็นเรื่องขบขัน แต่เมื่ออ่านคอมเมนต์ดูแล้วก็จะพบว่าใคร ๆ ก็ดูเรื่องนี้กันทั้งนั้น ก็แหม ซีรีส์ที่ร้อนฉ่าเรียก ‘น้ำ’ อื้อ น้ำอะไรก็ไม่รู้นะ แต่นั่นแหละฉันเชื่อว่าใคร ๆ ก็ต้องดูด้วยเหตุผลเดียวกัน แต่ใช่ว่าซีรีส์เรื่องนี้จะชูจุดเด่นจากฉากเลิฟซีนเพียงอย่างเดียว ยังมีเรื่องราวความรักที่น่าติดตามของพระนางอยู่ด้วยเพียงแต่ปมความรักถูกกลบด้วยฉากพวกนั้นไปจนหมด ทั้งแสงสีของภาพและใบหน้าของนักแสดงที่สื่อออกมาอย่างชัดเจน ใครดูก็ฟินตามไปด้วย แม้แต่ฉันเองก็มักจะต้องเอาผ้าห่มมากัดไปพลาง ๆ ระหว่างที่เปิดจอดู อีกทั้งยังพยายามชะโงกหน้ามองหากถูกปิดบังบางส่วนด้วยมุมกล้อง ทั้งที่ชะโงกหน้าไปก็ไม่เห็นอะไร แต่ฉันก็ไม่ได้ลดละความพยายามที่จะดู ตลกตัวเองชะมัด “อยากมีแฟนบ้างอ่า” ฉันเข้าปีหนึ่งมาได้สักสองเดือนแล้วแต่ยังไม่มีใครสักคนเข้ามาจีบแบบจริงจัง อย่างมากก็แค่มาหยอดแล้วก็จากไปกันเสียงั้นแหละ ทิ้งไว้ให้ฉันแห้งเหี่ยวอยู่อย่างโดดเดี่ยวแบบนี้ วัน ๆ ก็ได้แต่ดูซีรีส์เสพความฟินไปเรื่อยเปื่อย เพื่อนรักก็มีกับเขาอยู่หนึ่งคนซึ่งยายนั่นก็ต้องทำงานดูแลคนตัวโตอายุมากกว่าตัวเองตั้ง 8-9 ปี เอาจริงฉันเคยเห็นแต่คนอายุมากกว่าดูแลคนอายุน้อยกว่านะ “อะไรกัน จบแล้วเหรอ” ฉันบ่นอุบ ตัดจบได้อารมณ์ค้างมาก ยังไม่ทันได้ดูอะไรมากมายแค่เล้าโลมกันอย่างมีชั้นเชิง แต่กลับตัดจบไปเสียดื้อ ๆ ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย กดปิดหน้าจอโทรทัศน์ลงแล้วตวัดเรียวขาลงจากเตียง นอนหมักหมมอยู่แบบนี้ตั้งแต่เช้าไม่ได้อาบน้ำอาบท่าให้สดชื่นสักที หากไม่ใช่ว่าตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไร ในตอนนี้ฉันคงนอนแช่ฟองนุ่ม ๆ อยู่ในอ่างอาบ ทว่าท้องที่ร้องด้วยความหิวโหยทำให้ฉันต้องรีบอาบด้วยความรวดเร็ว ตอนดูไม่เห็นจะหิวขนาดนี้เลย!!! ฉันบ่นตัวเองอยู่ในใจแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวให้ไวที่สุดเท่าที่จะสามารถทำให้ไวได้แล้วออกมาที่ห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากนัก แต่ก็เป็นห้างใหญ่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน ยิ่งในวันหยุดแบบนี้จะมีทั้งนักศึกษาและคนวัยทำงานที่หยุดมาเดินเล่น บ้างก็มากับเพื่อน บ้างก็มากับครอบครัว และบางคนก็มากับคนรัก แต่ฉันนี่สิ คนเดียวเลยจ้า! ครั้นจะโทรชวนตันหยงให้มาด้วยกัน รายนั้นก็ต้องดูแลคุณกร และหากจะชวนพี่ชายแท้ ๆ อย่างพี่ป้อง ก็ต้องได้คำตอบปฏิเสธกลับมาเหมือนทุกที ฉันถึงขี้เกียจจะชวนแล้วเลือกที่จะออกมาคนเดียวแบบนี้ มองเห็นคู่รักที่เดินคุยกันกระหนุงกระหนิงแล้วยิ่งอยากมีบ้าง จะได้ไม่ต้องรู้สึกอ้างว้างมากขนาดนี้ ฉันส่งข้าวหน้าหมูเข้าปากไปเคี้ยวตุ้ย ๆ พยายามที่จะไม่มองออกไปด้านนอกเพราะยิ่งเห็นคนอื่นยิ่งรู้สึกว่าความเหงามันเกาะกินหัวใจ ทว่าก็ไม่พ้นเห็นในร้านอยู่ดี ฉันคงทำได้แค่ปลง… ทำใจเถอะอิปราง ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่แกจะมีแฟน! “แต่มีคนคุยสักคนสองคนก็ยังดีปะวะ” ฉันพึมพำค้านกับความคิดปลอบใจของตัวเอง เอากระจกขนาดเล็กออกมาส่อง หน้าตาก็ไม่ได้แย่ ผิวพรรณก็ดี รูปร่างนี่เป๊ะทุกสัดส่วน ทำไมไม่มีใครเหลียวแล ‘โหลดแอปนี้มาเล่นผู้งานดีเวอร์’ ‘ในแอปมันจะมีเหรอวะคนที่รักจริง ๆ อะ กลัวจะโดนหลอกฟันซะมากกว่า’ ‘ไม่รู้อะไรซะละ บางคนก็แต่งงานเพราะเจอกันในแอปนะจ๊ะ’ ‘ส่วนน้อยปะ’ ‘แต่ไม่ลองก็ไม่รู้ปะ’ หูฉันผึ่งเมื่อได้ยินโต๊ะข้าง ๆ กำลังคุยกัน เกลี่ยเส้นผมทัดหูเพื่อให้ได้ฟังชัด ๆ ว่าแอปที่ว่านั้นชื่อแอปอะไร ทว่าพวกเขาดันหยุดพูดกันเสียงั้น มีแคค่หันหน้าจอให้ดูกันแล้วหัวเราะคิกคัก กระตุ้นต่อมเผือกของฉันมาก ฉันกำลังคิดว่าจะเอายังไงดี ในเมื่ออยากรู้ขนาดนี้แล้วถ้าถามเขา เขาจะว่าอะไรไหมนะ แต่แล้วเวลาก็กดดันฉันมาก เพราะพวกเธอกำลังจะออกไปชำระเงินกันแล้ว ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกแล้วคว้าแขนของคนที่พูดถึงแอปหาคู่เอาไว้ อีกฝ่ายมองฉันด้วยความตกใจปนงุนงงว่าฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่ “แอปอะไรเหรอคะ” ฉันถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง คนถูกถามผลิยิ้มเอ็นดูฉันแล้วเอาสมาร์ตโฟนออกมาเปิดให้ฉันดูหน้าแอป ฉันรีบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดค้นหาแอปแล้วโหลดเอาไว้ในทันที “แนะนำให้สมัครแบบพรีเมียมนะคะ ผู้งานดีเวอร์” คนแนะนำหัวเราะคิกคัก ยิ่งสร้างความอยากรู้อยากลองของฉันมาก “ขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยออกไปแล้วปล่อยมือที่คว้าเธอไว้ออก หันกลับมามองหน้าจอสมาร์ตโฟนที่โหลดแอปเอาไว้เรียบร้อยแล้ว กดสมัครสมาชิกและจ่ายแบบพรีเมียมในทันที คราวนี้แหละ อิมะปรางคนนี้ก็จะไม่เหงาแล้ว!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more