“แด๊ดคะ แม่คะ แพรมาเยี่ยมค่ะ สบายดีหรือเปล่าคะ แพรคิดถึงแด๊ดกับแม่มากค่ะ แพรเรียนใกล้จบปริญญาโทแล้วนะคะ แม่ภูมิใจในตัวแพรไหมคะ แพรจะเป็นคนดีตั้งใจทำงานจะได้ดูแลตัวเองได้ค่ะ” แพรไหมน้ำตานองหน้าด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว แม้จะมีป้าซึ่งเป็นญาติที่เหลืออยู่ก็เหมือนไม่มี เพราะพวกเขาไม่เคยให้ความรักกับเธอเลย
โลเวลล์ดึงหญิงสาวเข้ามากอดแนบอก เธอคงเหงาและก็คิดถึงพวกท่านทั้งสองมาก
“แพรไหมต้องเข้มแข็งนะครับ แด๊ดกับแม่ของคุณจะได้สบายใจ” ชายหนุ่มพูดปลอบใจพร้อมกับใช้มือลูบแผ่นหลังบอบบางเพื่อปลอบโยนเธอให้หายจากความเศร้า ทั้งที่ได้ยินอย่างนั้นแต่เธอกลับปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นความรู้สึกไม่อยู่ หญิงสาวกอดตอบชายหนุ่มแน่นเหมือนจะยึดเอาเขาเป็นที่พักพิง เธอปล่อยให้น้ำตารินไหล ราวกับตนเองได้ย้อนกลับไปในช่วงอายุเจ็ดขวบ เธอต้องสูญเสียพ่อแม่ไปพร้อม ๆ กันและหลังจากนั้นชีวิตของเธอก็ยิ่งพลิกผัน จากที่ไม่เคยต้องลำบากเธอ
