ฉันหันขวับไปมองที่โทรศัพท์ วางเถอะ วางแม่งไปเลยจะได้ไม่ต้องทำอะไรแบบนี้ แต่เมื่อฉันพยายามยื่นมือไปหยิบมันอีกที
ฝ่ามือที่ไวกว่าก็รีบรวบข้อมือฉันขึ้นเหนือหัว หมับ!
“ยะ อย่ากัปตัน... ไม่เอาแบบนี้” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธน้ำตาคลอเบ้า
“ทำไมไม่พูดเหมือนวันนั้น หรือ... ต้องเมา” และเมื่อถูกจองจำขยับไม่ได้แม้แต่ขา คนที่คุกคามก็ฉวยโอกาสทำสิ่งไม่คาดคิด
เขาจุมพิตที่ริมฝีปากฉันหนัก ๆ ก่อนจะลากเรียวลิ้นร้อนไปที่ปลายคางจนฉันต้องเชิดหน้าขึ้น ไออุ่น ๆ มันกดฉันอย่างตราตรึง และตอนนี้ก็ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยให้คนที่ปากว่ามือถึงหยุดการกระทำได้
“อื้อ...”
‘ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง’
ขอบคุณ! เสียงเคาะประตูหนัก ๆ รัว ๆ ช่วยชีวิตฉันไว้เพราะเจ้าของริมฝีปากร้ายชะงัก แล้วหันไปที่ประตูห้องอย่างไม่สบอารมณ์
“นั่นไงยัยนั่นมาแล้ว อย่าลืมแสดงละครต่อล่ะ”
ฆ่ากูเถอะ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วนะ ไหนบอกไม่อยากกินของเก่า
ไหนบอกว่า
