"ฉันขอโทษ..." เป็นคำๆ เดียวที่มีอาคิดออกมาได้ในเวลานี้ เธอไม่มีความคิดว่าวอนจะตามมาเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ตอบและจ้องมองเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มแน่นิ่ง
"วอน นี่มันเรื่องอะไรกัน?" กวินถามน้องชายต่างบิดาอีกครั้ง
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่มาตามเลขาฝึกงานกลับไปทำงาน เพราะว่าเธอหนีงานมา" วอนพูดเช่นนั้นแล้วจึงรั้งข้อมือเล็กมากุมไว้ เขาดึงมือมีอาออกไปจากบริเวณนั้นโดยไม่สนใจสายตาบรรดาเพื่อนฝูงของเธอเลยแม้แต่น้อย
"พี่กวินรู้จักผู้ชายคนนี้ด้วยเหรอครับ?" เจสันหันไปถามรุ่นพี่
"เขาเป็นน้องชายของพี่เองแต่ว่าคนละพ่อ วอน วรงคกูร ประธานบริหารบริษัทในเครือหงส์กรุปที่มีอาไปฝึกงานด้วย"
"โห! คนนี้เองเหรอ ยังหนุ่มๆ อยู่เลย" ลินดาเบิกตากว้าง
"อายุยี่สิบหกปี" กวินพูดเสริม
"แต่ผมดูแล้วมันแปลกๆ นะครับ วันนี้วันเสาร์ทำไมเขาถึงมาตามีอาไปทำงานครับ" เจสันแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน
"คงไม่ใช่เพราะเรื่องงานหรอก เพรา
