"หากมึงรู้จริงๆว่าเมียกูอยู่ไหน ..ให้กราบตีนกูก็จะทำ"
ผมบอกออกไปแบบนั้น และมั่นใจว่า หากมันมีปัญญาบอกผมว่าคนของผมอยู่ที่ไหน ผมก็กล้าพอที่จะกราบตีนมันเช่นกัน
ไม่นานที่คำนั้นหลุดออกไป ร่างแบบบางของใครบางคนก็เดินย่างกรายเข้ามา ครู่หนึ่งที่ดวงตาของผมหยุดมองที่ใบหน้างดงาม ลินดามองมาที่ผมนิ่ง ดวงตารีสวยที่ขับคลอไปด้วยธารน้ำตาใสๆ บ่งบอกว่าสิ่งที่ผมพึ่งจะพูดออกไปเมื่อสักครู่ เธอได้ยินกับหูของตัวเองอย่างแน่นอน
"ตัดใจได้แล้วนะลิน ..สิ่งที่ไอ้ภาคย์พูด มันเป็นคำตอบที่ชัดเจน ว่าของเล่นชิ้นนั้น มีค่ากับมันมากกว่าลิน"
ผมเลือกที่จะเมินหน้าออกมาอีกทาง เมื่อสรุปเองได้ว่า เรื่องราวเมื่อสักครู่ที่เพื่อนของผมพูดออกมา คำพูดที่เหมือนจะพูดให้ผมรู้สึกมีหวัง มันไม่ได้มาจากเค้าโครงของความจริง มันแค่วัดใจผมเรื่องลินดา ก็เลยเอาฉัตรชนกมาอ้างเท่านั้นเอง
"ถ้ามึงลองใจกูพอแล้วก็กลับไป!"
ผมเอ่ยปากไล่ โดยไม่มองสบตาก
