เริงรักมาเฟีย

รอยสักตราตรีง 2

มิ่งขวัญทิ้งก้นนั่งบนเก้าอี้ ในห้องประชุมของทีม ผู้จัดการทีม เดินมาหยุดหัวโต๊ะ ขณะทีมงานทุกคนพร้อมหน้าครบองค์ประชุมอย่างตื่นเต้นที่จะได้ไปสนามแข่งญี่ปุ่น

“มิ้ง เป็นอะไรหน้าตาไม่ดีเลย ไหวมั้ย” ผู้จัดการทีมพาวเวอร์ เจ็ท เอ่ยถามหญิงสาว เห็นว่าหน้าเศร้าๆ เหมือนไม่ได้นอน อาจจะตื่นเต้นในการลงแข่งเป็นตัวแทนประเทศ ซึ่งต่างไปจากสนามที่ผ่านมา

“เที่ยวค่ะ พอดีเมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อย” มิ่งขวัญตอบตามตรงแต่หักมุมเลี้ยวอยู่นิดหน่อย เรื่องชายหนุ่มรูปหล่อเหยื่ออารมณ์เปลี่ยวของเธอเมื่อคืน

“เมาด้วยมั้ยน่ะเรา” แสงสิงห์ เทียมรัตน์ ผู้จัดการเอ่ยถาม ทั้งที่รู้ว่าปกติมิ่งขวัญไม่ดื่ม การดื่มเป็นอุปสรรคกับสมาธิในการบังคับรถ

“เมาค่ะเมามาก” เมาจนหน้ามืดอยากได้ผู้ชาย แถมต่างชาติอีก เวรแท้ๆ ที่คิดอยากกินผู้ชายตอนเมา

“นอนไหนละเมื่อคืน” แสงสิงห์พอจะรู้เรื่องบ้านนักแข่งของตนคนนี้ ส่วนใหญ่จากข่าวสังคม ปัดไปไม่ใส่ใจ เพราะไม่เกี่ยวกับการแข่ง ขอแค่ให้หญิงสาวทำหน้าที่ในสนามให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง “มีปัญหาอะไรไหม” ผู้จัดการเป็นห่วง เกรงจะมีผลต่อการแข่ง

“ไม่มีอะไรค่ะ อยากดื่ม” หญิงสาวปัดปัญหาที่เจอมาของเธอทิ้ง ไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วง

“มิ้ง พระเอกเธอมาแหนะ รออยู่ในห้องรับรอง”

“ใครหรือนัย” มิ่งขวัญหันไปถามคนที่เพิ่งเข้ามานั่นคือ ภัทรดนัย หนุ่มนักแข่งฝีมือฉกาจ เพื่อนร่วมทีมเดียวกับเธอคนนี้สนิทที่สุด

“แกมีพระเอกกี่คนล่ะ ไอ้นายแบบกล้ามโตซิกแพกกระจายนั่นไง”

“บอกเขาไปฉันไม่ได้มา” เธอบอกออกไปด้วยแววตานิ่งชา ผิดแผกจากหัวใจที่บรรจุความคับข้องไว้จนเกือบล้น และบางทีมันอาจทะลักหากได้รับการกระตุ้นอย่างถึงที่สุด

“อั๊ยหยา ทะเลาะกันเหรอ ถ้าทะเลาะกันฉันเสียบเลยนะ รอมานานแล้ว กล้ามแน่นๆ เห็นทีไรน้ำหมากกระจาย ” ภัทรดนัยว่าปกติมิ่งขวัญเงียบขรึมอยู่แล้ว วันนี้ยังเจือความเศร้าไว้ในน้ำเสียงอีกด้วย น่าจะอะไรแน่ๆ

“เปล่า ไม่ได้พูดกันเลยต่างหาก” ปฏิเสธเสียงเย็น ดูที่มือหมุนปากกา ด้วยการใช้ความคิด เก็บอาการไม่แสดงออกในสิ่งที่อัดแน่น เมื่อคืนเกิด แค่คืนเดียว เกิดอะไรขึ้นตั้งมากมาย ไม่น่าเชื่อว่าเธอผ่านเรื่องราวต่างๆ มาได้ โดยไม่มีใครทราบ

ไม่อยากคิด ถ้าเป็นคนอื่นเห็นแบบที่เธอเห็น ต้องขอบคุณการฝึกสมาธิ เพื่อใช้ในการลงแข่ง เธอนำมาปรับใช้ในชชีวิตประจำวันได้อย่างไม่น่าเชื่อ ตัวอย่างชัดเจนคือเมื่อคืน

“ไม่ทันแล้วล่ะ เขาเห็นรถแกจอดอยู่หน้าตึกแล้ว”

“ฉันต้องออกไปพบเขาสินะ ก็ดีจะได้จบกัน” มิ่งขวัญถอนหายใจยาวราวกับสิ่งที่เก็บกักในใจกำลังจะถูกปลดปล่อย แต่คงไม่ทั้งหมดเพราะสถานที่แห่งนี้คนรู้จักคุ้นเคยกับเธอทั้งนั้น รวมไปถึงรังสิต บุรพล หรือ เบิร์น แฟนของเธอที่กลายเป็นอดีตตั้งแต่วินาทีที่เธอเห็นเขาอยู่กับคนอื่น หน้าโง่ๆ อย่างเธอ ถ้าไม่เห็นคงเชื่อเบิร์นไม่รู้จบ

“มิ้งฉันไปเพื่อนมั้ย” เพื่อนหน้าตี๋ขี้หลีขันอาสาเป็นห่วงเพื่อน ดูสีหน้าแล้วน่าจะมีเรื่องใหญ่

“ก็ดีนะ บางทีฉันอาจต้องยืมมือแก ทำให้อะไรมันง่ายขึ้น ว่าแต่วันนี้หล่อใช้ได้อยู่นะ” พอจะเอามาใช้งานได้

“อะไรของแกวะ ฉันตามไม่ทัน” ภัทรดนัยเป็นคนเปิดเผยตรงข้ามกับมิ่งขวัญ เวลาเขาชอบหรือพอใจสาวคนไหนมักก้อล้อก้อติก ป้ออย่างไก่แจ้และส่วนใหญ่ผู้หญิงมักติดอวนเขาทุกราย ไม่เว้นแม้พริตตี้รายการโทรทัศน์รายล่าสุดที่มาถ่ายแบบยังสนามแข่งโดยมีเขาทำหน้าที่สาธิตการขับรถหวาดเสียวให้สาวพริตตี้นมโตคนนั้นนั่งข้าง หล่อนน่าฟาดขนาดนั้น แถมยังให้ท่าคนชอบเซ็กซ์ไก่แจ้เช่นเขาจะเก็บหล่อนไว้ในออมสินหรือยังไง อย่างนี้ต้องรีบกินรีบห่าง

“เดี๋ยวก็รู้” หญิงสาวคนสวย หุ่นดีวันนี้สวมกางเกงยีนสกินนีเน้นรูปร่างกลมกลึงสมส่วน เอวคอด ก้นงอน จนใครต่างลงความเห็นถ้วนทั่ว มิ่งขวัญไม่ควรเป็นนักแข่งรถที่ต้องสวมชุดนักแข่งปิดบังร่างกาย

หากแต่เหมาะกับการเป็นพริตตี้อวดสรีระที่พร้อมสรรพของเธอมากกว่า ร่างกลมกลึงน่าถนอมเดินตรงไปยังห้องรับรองที่ภัทรดนัยบอก ตามหลังไปด้วยชายหนุ่มหน้าตี๋สูงกว่าเธอไม่กี่เซนติเมตร หมอนี่หล่อใช้ได้เสียอย่างเดียวกะล่อน ป้อสาวเก่งไปหน่อย ซึ่งมิ่งขวัญไม่ชอบในฐานะแฟน เก็บไว้เป็นเพื่อนดีกว่านำมาควงให้ถูกทิ้งทีหลัง แต่บรรดาผู้หญิงมากหน้าหลายตามักหลงใหลในความป้อของภัทรดนัยจนโงหัวไม่ขึ้น

ทันทีที่ประตูถูกเปิด แขกผู้มาเยือนดีดตัวจากโซฟา ปรี่มาหาหญิงสาว ด้วยความคิดถึง คลี่รอยยิ้มหล่อมากเสน่ห์ให้กับแฟนสาว

“คิดถึงจังเลยค่ะ รู้มั้ยเมื่อวานพี่โทร.หามิ้งตั้งหลายครั้ง ทำไมไม่รับสายพี่ล่ะคะ” เมื่อคืนรังสิตว่างจากคู่ขา ย่องออกมาไปโทร.หามิ่งขวัญ ตรงระเบียงหลายครั้ง หญิงสาวไม่รับจึงเลิกโทร. ต่อให้อยากเจอเธอแค่ไหนยังไงเมื่อคืน ไม่สามารถปลีกตัวจากคู่ขากระเป๋าหนักได้ โดนซื้อเวลาทั้งคืน ต้องการฉลองวันเกิดกับมิ่งขวัญแทบแย่ แต่เชื่อว่าค่อยมาเจอวันอื่นได้ ต่อให้แฟนขี้งอนเขาก็สามารถง้อได้สบาย มิ่งขวัญเชื่อคนง่าย หัวอ่อน อ้อนนิดหน่อย เธอก็กลับมาดีกันเหมือนเดิม

“แล้วไงคะ” มิ่งขวัญถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไร้ความรู้สึกเพราะความรู้สึกของเธอที่มีต่อรังสิต หมดไปทั้งแต่เมื่อคืน หมดจริงๆ ตะกอนตกค้างช่างน่าอาเจียนกับสิ่งที่บุรุษแอบแฝงผู้นี้กระทำเสียจริงๆ

“อ้าว ก็วันเกิดพี่ เรามีนัดกันไปดินเนอร์นี่คะ” เขาพูดแบบไม่สำนึกอะไรทั้งสิ้น รู้อยู่ว่ามีนัดกับแฟน ยังไปอยู่กับคนอื่น

“พี่เบิร์น มีเวลาให้มิ้งด้วยหรือคะ ไม่ใช่...ว่า” มิ่งขวัญเว้นวรรคไล่สายตามองอีกฝ่าตั้งศีรษะจรดปลายเท้าแล้ววกกลับขึ้นไปมองหน้าอีกครั้ง ภายในใจรู้สึกสะอิดสะเอียนผู้ชายคนนี้จนจะอ้วก

“สำหรับมิ้งพี่มีเวลาเสมอค่ะ ไปกันนะครับ วันนี้พี่ขอแก้ตัว” ฝ่ามือสะอาดดุจสตรีเอื้อมมารั้งข้อมือหญิงสาว

“พี่เบิร์น ฟังมิ้งให้ดีๆ นะคะ มิ้งจะพูดครั้งเดียวจบ” มิ่งขวัญสลัดข้อมือจากการเกาะกุม ชักมือมากอดอกมองชายตรงหน้าที่ไม่รู้จริงๆ แฝงสปีชี่อะไรกันแน่

“อะไรคะมิ้งโกรธพี่เหรอคะ โอ๋...ไม่เอาน่า พี่พยายามติดต่อหามิ้งแล้วนะ แต่มิ้งปิดเครื่อง” ปกติมิ่งขวัญขี้งอนก็จริง แต่ง้อนิดเดียวหาย เมื่อวานเป็นวันสำคัญ ทำไงได้เขาติดแม่เจ้าบุญทุ่ม ปลีกตัวออกมาไม่ได้ โทรศัพท์ยังต้องปิดไป รู้นะสิว่ามิ่งขวัญต้องโทร.หาเขาจึงเลือกตัดปัญหาด้วยการปิดเครื่อง จะได้ไม่ต้องพะวง

“ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะ” เธอมีมารยาทพอที่จะไม่แฉเรื่องน่าอับอายของใคร แต่หากไม่ไหวและคุยกันไม่รู้เรื่องจริงๆ เรื่องที่เก็บงำคงต้องงัดออกมาเป็นไม้ตาย เพื่อเขี่ยสวะเกาะหัวใจให้พ้นไป

“ยังไงคะ” รังสิตแบมือข้างตัวในแบบบุคลิกส่วนตัว เขาไม่เข้าใจทำไมผู้หญิงสวยต้องเรื่องเยอะ งอนก็มาง้อน่าจะหายได้แล้ว ต้องโยงเรื่องนั้นไปเรื่องนี้ให้มันเยอะจนกลายเป็นปมผูกซับซ้อนทำไม

“เราเลิกกันเถอะ” ประโยคที่มิ่งขวัญกลั่นกรองมาทั้งคืน ถูกพ่นออกมาแบบไร้เยื่อใย และไม่มีคำว่าอ่อนข้อออกไปจนได้

“มิ้ง เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ถึงกับต้องเลิกเลยเหรอ คนเรามีผิดพลาดกันได้ พี่ขอโทษค่ะ” รังสิตเริ่มมีอาการฉุนกับการเล่นตัวของลูกสาวเศรษฐีคนสวย นี่ถ้าไม่รวยไม่มีทางง้อเด็ดขาด เพราะรู้เช่นเห็นชาติวงการมายานายแบบหากินลำบาก ไม่จีรังแต่ละวันมีนายแบบรุ่นน้องผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดถ้าไม่หาที่เกาะมีหวังอดตาย แล้วทุกวันนี้เขาก็ใช้เป้าไต่เพื่อก้าวไปสู้แนวหน้า หาคนเลี้ยงหวังสบาย ส่วนมิ่งขวัญคือกิ่งไม้กิ่งใหญ่ที่เขาหวังเกาะไปอีกนาน