EP.3 : เธอคือใคร
1042 Words
ตอนนี้รรินกับวิวกำลังตามหาพี่รหัสของรริน ซึ่งตามที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นพี่นัทที่เป็นอดีตเดือนคณะ เพราะเขาตรงตามคำใบ้ที่เธอได้รับทุกอย่าง จนทั้งสองเห็นพี่เขานั่งอยู่ที่โต๊ะประจำกับกลุ่มเพื่อน ทั้งสองรีบเดินไปเข้าหาทันที
“สวัสดีค่ะ พี่นัท”
“สวัสดีครับ”
“หนูชื่อรรินคนนี้ชื่อวิวค่ะ เรากำลังตามหาพี่รหัสของรินอยู่ พี่นีทเป็นพี่รหัสรินหรือเปล่าคะ”
“หือ... คำใบว่าอะไรเหรอครับ” นัทเลิกคิ้วมองหน้าสองสาวยิ้ม ๆ ก่อนจะถามออกมาด้วยน่ำเสียงนุ่มสุภาพ
“ใจดี หล่อสุดในรุ่น ค่ะ”
“ใช่ครับ ยินดีต้อนรับเข้าสายรหัสครับ น้องรริน” นัทตอบแล้วยิ้ม
“พี่ขอเบอร์เราไว้หน่อยเผื่อมีอะไรจะได้ติดต่อกันได้แล้วถ้ามีเลี้ยงสายรหัสพี่จะได้โทรแจ้งเราได้”
“ค่ะ” รรินส่งยิ้มให้พร้อมกับบอกเบอร์โทรศัพท์ของเธอให้นัท พอเสร็จก็รีบขอตัวออกมาจากตรงนั้นทันที
“พี่นัทหล่อมาก ๆ ๆ เลยแก ฉันอยากมีพี่รหัสแบบนี้” วิวที่อยู่ในอารมณ์กำลังเคลิ้มฝันไปกับความหล่อของนัทยิ้มไปพูดไปปิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ วิวก็มีพี่รหัสแสนสวยอยู่แล้วนี่น่า”
“แต่ฉันอยากได้พี่นัทนี่น่า เออ.... รินเดินเป็นเพื่อนฉันไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อแถวคณะวิศวะหน่อยสิ แถวนั้นคนเยอะมากแถมน่ากลัวด้วยฉันไม่กล้าไปคนเดียว” วิวพูดขึ้นพร้อมกับกอดแขนรรินแล้วมองหน้าด้วยสายตาอ้อน ๆ
“ได้สิ”
“ไปกัน”
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงร้านสะดวกซื้อที่คณะวิศวกรรม รรินมองไปรอบ ๆ ก็เห็นคนเยอะมาก แต่ส่วนมากจะเป็นผู้ชายใส่เสื้อช็อปสีแดงเข้มท่าทางน่ากลัวนั่งอยู่เต็มไปหมด ระหว่างทางที่เดินมาก็มีคนอยู่แซวตลอดทาง สมกับคำที่เขาลือกันว่าที่นี่เป็นแดนเถื่อน ถ้าเป็นเธอก็ไม่กล้ามาคนเดียวเด็ดขาด
“มาซื้ออะไรเหรอ วิว”
“ฉันเป็นวันนั้นของเดือนแล้วฉันลืมเอาผ้าอนามัยมาด้วย”
“อ๋อ งั้นวิวไปเลือกเลย รินไปซื้อน้ำก่อนนะเจอกันที่หน้าร้านนะ” เธอเดินแยกออกมาหยิบน้ำที่ตู้แช่ กำลังจะจับประตูเปิดตู้แต่อยู่ ๆ ก็มีอีกมือยืนมาจับมือเธอพอดี ทำให้เธอต้องหันไปมองก็เห็น.... ผู้ชายหล่อมาก ตาดุ หน้านิ่ง ๆ ไม่ยิ้ม ที่แขนมีรอยสักยาวเต็มแขนเธอคงเผลอจ้องเขานานเกินไป เขายกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเหมือนกับถามว่าจะมองอีกนานไหม
“เออ... ขอโทษค่ะ”
“อืม” รรินรีบหยิบขวดน้ำแล้วเดินออกมาอย่างรวดเร็วไปจ่ายเงินพอจ่ายเงินเสร็จก็ออกมารอวิวหน้าร้าน
“ป่ะ ไปกัน” วิวที่เดินออกมาทีหลังพูดชวนรรินแล้วพากันเดินกลับคณะเพื่อเข้าเรียนต่อในช่วงบ่าย
สายฟ้าที่เจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้านสะดวกซื้อ เขากำลังจะเปิดตู้เพื่อหยิบขวดน้ำ แต่ดันสบจังหวะที่กำลังจะเปิดตู้ไปจับมือเธอที่กำลังจะเปิดตู้เหมือนกันเลยทำให้มือเขาจับมือจับเธอเข้าพอดี เธอหันมามองเขาท่าทางตกใจ มองเขาตาค้าง
ในระหว่างที่มองเขาอยู่เขาแอบมองพิจารณาเธอที่ใส่แว่นอันใหญ่บังเกือบครึ่งหน้า ตาโต แก้มป่อง ปากแดงอมชมพู จมูกโด่งรับกับใบหน้าพอดี โดยรวมคือสวยมากแต่ติดที่แว่นมันใหญ่ไปหน่อยจนปิดบังใบหน้าของเธอเกือบหมด พอสังเกตเธอเสร็จก็เลิกคิ้วขึ้นเพื่อถามเธอไปว่ามองเขาพอหรือยัง แบบเขามันคนไม่ค่อยพูด ดูเธอตกใจเอ่ยปากขอโทษแล้วรีบเดินออกไปทันที
ยิ่งตอนเธอเดินผ่านไปเขาได้กลิ่นหอมมาจากตัวเธอ เป็นกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่หอมมาก ๆ แต่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมเหมือนที่เขาเคยได้กลิ่นจากพวกผู้หญิง แค่พอได้สูดกลิ่นก็ติดใจกลิ่นหอมนี่เข้าแล้วสิ อยากรู้จังเธอชื่ออะไร เรียนคณะไหน ปีไหน
“โห คุณสายฟ้าครับทำไมไปซื้อของนานจังมึง หรือว่าไปเจออะไรดี ๆ มาว่ะ อารมณ์ดีมาเชียว” กายเอ่ยแซวสายฟ้าที่เพิ่งเดินกลับมาด้วยสีหน้าสายฟ้าที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดี
“เสือก”
“มึงก็ขยันกวนตีนมันจริง ไป ๆ ได้เวลาขึ้นเรียนแล้ว” พายุส่ายหัวให้กายพูดพร้อมกับลุกเดินขึ้นตึกเรียนไป
“สายแล้ว... เร็ว รีบวิ่งเลยเดียวไม่ทันจะโดนทำโทษ” วิวพูดกับรรินพร้อมพากันวิ่งไปยังลานกิจกรรมสถานที่รับน้องของคณะ สาเหตุที่ช้าเพราะอาจารย์ปล่อยช้าเกือบครึ่งชั่วโมง
“รีบอยู่”
วันนี้เป็นสุดท้ายของการรับน้องของคณะแพทยศาสตร์ มาถึงก็นั่งในแถวตามสาขา เมื่อรุ่นน้องมากับครบ พวกพี่ ๆ ก็เริ่มพูด พร้อมกับเรียกคนที่หาพี่รหัสไม่เจอ ได้ลายเซ็นไม่ครบก็โดนเรียกไปทำโทษไปตามที่เคยบอกไว้ จากนั้นรุ่นพี่พูดเรื่องการหาคนไปเป็นตัวแทนคณะประกวดดาวเดือนของมหาลัย โดยการให้เพื่อน ๆ เสนอ ชื่อขึ้นมา
ตอนนี้สรุปได้ตัวแทนมาแล้ว ผู้หญิงชื่อ ริสา เป็นผู้หญิงที่สวยมากดูหยิ่งกับท่าทางที่มีความมั่นใจมาก ๆ ส่วนผู้ชายชื่อ บอล หล่อหน้าตี๋ ๆ ขาว ๆ ท่านทางเจ้าชู้ ขี้เล่น พวกเพื่อน ๆ ปีหนึ่งพากันกรี๊ดกร๊าด จนพวกรุ่นพี่บอกให้เงียบ หลังกิจกรรมจบ รุ่นพี่ยังกล่าวทิ้งท้ายว่าแต่อย่าลืมไปเชียร์เพื่อน ตัวแทนคณะเราประกวดดาวเดือนมหาลัยในเดือนหน้าที่หอประชุมของมหาลัย เมื่อชี้แจงจบก็ปล่อยเลิกกิจกรรมรับน้อง
- Writer
