EP.4 : บังเอิญ
1272 Words
สามหนุ่มที่กำลังเดินลงมาจากตึกเรียนหลังจากเลิกคลาส ระหว่างเดินกายพูดบอกเพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินนำไปโดยไม่รอฟังคำตอบ
“เฮ้ย วันนี้ไปกินข้าวคณะแพทย์กัน”
“ทำไมต้องไปที่นั่นด้วยว่ะ” พายุเอ่ยถามด้วยความสงสัยคณะตัวเองก็มีโรงอาหารทำไมต้องไปถึงคณะอื่นด้วยแต่ก็เดินตามกายไปอีกคน
“กูจะไปส่องสาว ได้ยินมาว่าปีนี้คณะแพทย์ มีแต่สาวสวย ๆ เด็ด ๆ ทั้งนั้นเลย”
“แล้วมึงจะไปไหมไอ้สายฟ้า”
“อืม”
“สัสส พูดเยอะ ๆ ก็ได้ คนห่าอะไรประหยัดคำพูดฉิบหายกูละอยากจะรู้จริง ๆ จะมีใครทำให้มึงพูดเยอะ ๆ ได้บ้างวะ”
“.....” สายฟ้ามองหน้ากายพร้อมยกยิ้มมุมปาก โดยไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากเขาเหมือนเคย
เมื่อกลุ่มของสายฟ้าเดินเข้ามาที่โรงอาหารก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าด และเสียงพูดคุยของสาว ๆ ในโรงอาหารดังขึ้น สายฟ้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้ผิดกับเพื่อนทั้งสองคนของเขาที่ส่งยิ้มหว่านเสน่ห์ไปทั่วจนสาว ๆ ต่างพากันกรี๊ดเสียงดังไปทั้งโรงอาหาร
“แก ๆ ๆ พวกพี่สายฟ้าคณะวิศวะมา กรี๊ดดด”
“กรี๊ดดดดด แกฉันอยากได้แฟนแบบนี้”
“สามีในอนาคต พ่อของลูก”
“ฉันก็อยากได้ ใครก็ได้ในกลุ่มนี้”
หลังอาจารย์ปล่อยเลิกคลาสสองสาวรรินและวิวก็รีบพากันมาโรงอาหารคณะทันที แต่เมื่อมาถึงก็เห็นคนเยอะกว่าปกติจนแทบไม่มีที่นั่ง
“หิว ๆ ๆ ๆ ไปกินข้าวกัน”
“คนเยอะจัง ไปหาที่นั่งกันก่อนริน” ทั้งสองมองหาที่นั่งจนเห็นโต๊ะที่ว่างจึงรีบเดินไปวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ
“วิวจะไปซื้อข้าว รรินกินอะไร”
“อะไรก็ได้ เดี๋ยวรินไปซื้อน้ำ วิวเอาน้ำอะไร”
“วิวเอาน้ำเปล่านะ”
“ได้จ้า” เธอตอบรับแล้วเดินแยกจะไปต่อแถวซื้อน้ำที่ร้านน้ำ แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงร้านขายน้ำก็มีคนเดินมาชนเธอจนเซล้มลงไปในอ้อมกอดใครบางคน
ขณะที่สายฟ้ากับเพื่อนกำลังเดินมองหาที่นั่งอยู่ ๆ ก็มีคนเซเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง เขาอ้าแขนตามสัญชาตญาณรับร่างนั้นไว้ได้ทันก่อนที่ร่างนั้นจะล้มลงไปกองที่พื้น เขาก้มลงมองหน้าคนในอ้อมแขนจังหวะเดียวกับคนในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาพอดี เขาจำหน้าได้ในทันที เธอนั้นเอง พร้อมกับได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอเป็นกลิ่นที่เขาคิดว่าหอมที่สุดเท่าที่เคยได้กลิ่นมาและเป็นกลิ่นที่ติดตรึงตาตรึงใจเขาตั้งแต่ครั้งที่เจอกันตอนนั้น
“ขอบคุณนะคะที่ช่วย” รรินพูดขึ้นทำลายความเงียบพร้อมกับผละตัวออกจากอ้อมแขนเขา ตอนนี้เธอไม่ได้ใส่แว่นอยู่อาจเป็นเพราะแว่นตาเธอตกลงไปอยู่ที่พื้นใต้เท้าของพายุ
“อืม”
“เฮ้ย ขอโทษนะที่เหยียบแว่นเธอ” พายุพูดขึ้นพร้อมกับยกเท้าออกจากแว่นแล้วก้มลงหยิบแว่นตาที่แตกแล้วยื่นกลับให้เธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบยิ้ม ๆ พร้อมกับหยิบแว่นที่พายุส่งคืนมาใส่ มองจากสภาพแล้วคงซ่อมไม่ได้แล้ว เพราะมันเลนส์มันแตกทั้งสองข้าง
“นี่ ๆ เอาเบอร์เธอมาเดี๋ยวฉันจะชดใช้ค่าแว่นตาให้ ฉันเป็นคนเหยียบเดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง”
“ไม่ต้องรับผิดชอบหรอกค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ พี่เองก็ไม่ได้ตั้งใจจะเหยียบมัน”
“เอาเบอร์มา” สายฟ้าพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้า เธอทำหน้างง ๆ พร้อมกับเงยหน้ามองเขาด้วยหน้าตาที่แสดงออกว่ากำลังสงสัย
“ไม่เป็น...”
“เบอร์!!!” รรินพูดยังไม่ทันจบเขาก็พูดขัดขึ้นเสียงดุ ๆ เธอเลยต้องรับโทรศัพท์เขามากดเบอร์โทรของตัวเองลงไปแล้วส่งคืนให้เขา
“แค่นี้” เขาพูดจบก็เดินจากไปพร้อมกับเพื่อนเขาทันที ทิ้งให้เธอยืนงงมองเขาเดินจากไป
หลังจากซื้อน้ำเสร็จแล้วรรินก็เดินกลับมาที่โต๊ะเพื่อนั่งรอวิวที่กำลังเดินถือจานข้าวกลับมาพอดี
“เกิดอะไรขึ้นริน เมื่อกี้ฉันเห็นใครทำอะไรแก” วิวถามพร้อมกับนั่งลงวางจานข้าวและเริ่มลงมือทานข้าวและถามเธอไปด้วย
“เปล่า แค่มีคนชนรินล้มไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งและบังเอิญที่แว่นตกจนโดนเพื่อนเขาเหยียบแว่นตารินพังนะ”
“อ้าว แบบนี้แกจะมองเห็นเหรอ”
“ไม่เป็นไรมันไม่ใช่แว่นสายตานะ รินสายตาปกติดีไม่ได้สั้นอะไร”
“อ้าว แล้วใส่ไว้ทำไม”
“ใส่เอาไว้เฉย ๆ” เธอตอบยิ้ม ๆ พร้อมกับถอดแว่นที่แตกออก วิวที่มองหน้ารรินที่ถอดแว่นตาออกแล้วถึงกับร้องขึ้นเสียงดัง
“เห้ยยย แกโคตร...” รรินรีบเอามือปิดปากวิวที่ร้องเสียงดังก่อนที่จะพูดจบ จนทำให้คนรอบ ๆ ข้างหันมามองแค่แว๊บเดียวก็เลิกสนใจ
“จะเสียงดังทำไม รินจะปล่อยมือแล้วนะ” วิวพยักหน้า ก่อนจะเธอปล่อยมือออกจากปากวิว
“ริน แกโคตรสวยเลยแล้วใส่แว่นทำไมในเมื่อไม่ได้สายตาสั้น ไหนจะการแต่งตัวเชย ๆ แบบป้าเรียกพี่ของแกอีกเนี่ย”
“รินไม่ชอบเป็นจุดเด่น”
“นี่ถ้าแกไม่ได้ใส่แว่นนะฉันว่าแกได้เข้าประกวดดาวมหาลัยแน่ ๆ”
“แบบนี้ไงถึงได้ใส่แว่น เพราะไม่อยากทำอะไรแบบนี้”
“อืม ฉันเข้าใจแหละ” หลังจากนั้นทั้งสองก็หันมาสนใจข้าวในจานแทน เมื่อกินเสร็จก็พากันไปนั่งที่โต๊ะเพื่อรอเวลาเข้าเรียนต่อในช่วงบ่าย
สายฟ้าและเพื่อนที่เดินแยกตัวออกมาจากรรินแล้ว กายก็พูดขึ้นมาทันทีด้วยความสวยของรรินนั้นถูกอกถูกใจเขาอย่างมาก
“เชี้ยยย คนอะไรวะโคตรสวย ตอนใส่แว่นดูธรรมดาแต่พอไม่ใส่แว่น แม่งนางฟ้าชัด ๆ คนนี้กูจองกูจะจีบ”
พลั๊วะ สายฟ้าตบหัวแล้วมองหน้ากายด้วยสายไม่พอใจกับคำพูดอีกอีกฝ่าย พอโดนตยหัวกายก็โวยวายออกมาเสียงดัง
“มึงตบหัวกูทำไมว่ะ ไอ้ห่าสายฟ้า”
“หวงด้วยไอ้สัสส” พายุที่สังเกตเห็นอาการของสายฟ้าก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดออกมา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า/ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พวกเพื่อนทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างรู้ความหมายแล้วหัวเราะเสียงดัง
“ดูท่าไอ้สายฟ้าจะเจอของถูกใจ”
“รู้จักกันเหรอวะ”
“เคยเจอ”
“ที่ไหน ยังไง เล่ามาเลยมึง”
“เสือก” เพื่อนทั้งสองยังเซ้าซี้ถามเรื่องราวจากสายฟ้าไม่หยุด จนเขารำคาญต้องเดินหนีไปหาที่นั่งเพื่อกินข้าวก่อนจะไปเรียนต่อในช่วงบ่าย
สายฟ้าที่กำลังใช้ความคิดเรื่องหญิงสาวอยู่ เรียนอยู่คณะแพทย์นี่เองถึงว่าไม่เคยเจอเธอเลย แต่หลังจากนี้เราจะเจอกันบ่อยขึ้น เขาจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน คนนี้ต้องเป็นของเขาเท่านั้นคนอื่นอย่ายุ่ง แล้วเจอกันนะสาวน้อย
- Writer
