EP.7 : ที่ทำงานใหม่
1262 Words
ช่วงเช้าขณะที่รรินกำลังทำอาหารอยู่ในครัวก็ได้ยินเสียงรถยนต์มาจอดที่หน้าบ้าน พร้อมกับเสียงกริ่งหน้าบ้านที่ดังขึ้น ทำให้เธอต้องวางมือแล้วรีบเดินออกไปดู
“อ้าว พี่สายฟ้ามาแต่เช้าเลยนะคะ เข้าบ้านก่อนค่ะ พี่ทานอาหารเช้ามาหรือยัง รินกำลังทำอาหารอยู่พอดี พี่ทานด้วยกันไหมคะ”
“อืม”
“งั้นนั่งรอรินแป๊บหนึ่งนะคะใกล้เสร็จแล้ว” รรินเดินกลับเข้าไปทำอาหารในครัวต่อส่วนสายฟ้านั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาในโซนรับแขกหน้าทีวี
ผ่านไปสักพักรรินก็เดินกลับมาพร้อมถ้วยข้าวต้มสองชามที่ส่งกลิ่นหอมชวนหิวก่อนที่เธอจะวางถ้วยข้าวลงที่โต๊ะเล็ก ๆ สำหรับใช้นั่งทานอาหาร
“พี่สายฟ้าค่ะ อาหารเสร็จแล้วค่ะมากินได้เลย”
“...” สายฟ้าไม่ตอบรับแต่เดินมานั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับลงมือทานอาหารทันที
“พอทานได้ไหมคะ” รรินยิ้มพร้อมกับถามเขาออกไป เธอกลัวว่าอาหารที่เธอทำจะไม่ถูกปากเขาเอามาก อาหารพื้น ๆ เธอไม่รู้ว่าเขาจะทานได้ไหมเพราะคนรวย ๆ แบบเขาคงจะทานอาหารดีดีเป็นประจำ
“อืม” เมื่อทั้งสองทานอาหารเสร็จรรินก็รับหน้าที่เก็บกวาดโต๊ะและล้างจาน พอเธอเดินออกมาสายฟ้าก็พูดกับเธอ
“ไป”
“พี่สายฟ้าจะพารินไปไหนคะ”
“ไปลาออกและไปคอนโดพี่”
“ไปคอนโดพี่ ไปทำไมคะ”
“ทำงาน”
“ค่ะ”
หลังจากที่สายฟ้าพารรินไปลาออกจากงานที่ค่าเฟ่เสร็จแล้วเขาก็ขับรถพารรินมายังคอนโดหรูของเขาที่อยู่ใกล้มหาลัยทันที
จอดรถเสร็จก็พารรินเดินเข้ามาภายในอาคารที่มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีเยี่ยมและทันสมัยที่สุด สายฟ้าใช้คีย์การ์ดแตะที่ลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักชั้นบนสุด พอลิฟท์เปิดออกก็เห็นห้องพักที่มีห้องเดียวทั้งชั้น ซึ่งดูแล้วมันใหญ่กว่าบ้านหลังเล็กของเธออีก ทำให้เธออดที่จะเดินสำรวจไม่ได้ภายในห้องตกแต่งออกโทนสีดำเทา ภายในมีห้องแยกออกเป็นห้องนอน 2 ห้อง ห้องรับแขกที่มีโซฟาและทีวีขนาดใหญ่ติดอยู่ข้างผนังและมีห้องดูหนัง ห้องครัว และฟิตเนส และด้านนอกมีสระว่ายน้ำส่วนตัว พอเดินสำรวจทั่วทั้งชั้นแล้ว รรินก็เดิมมากลับมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก
“เป็นไง”
“ห้องสวยมากค่ะ ใหญ่กว่าบ้านรินอีก” รรินยิ้มให้สายฟ้า
“ทำความสะอาดอาทิตย์ละ 3 วันพอ” ที่จริงแล้วห้องเขามีแม่บ้านมาทำความสะอาดประจำอยู่แล้ว แต่ด้วยเพราะเขาไม่อยากให้เธอไปทำงานที่ร้านคาเฟ่นั้นแล้วกลับบ้านดึก ๆ แต่เขายังให้แม่บ้านมาทำความสะอาดเหมือนเดิมเพียงแต่ให้มาไม่ตรงกับวันที่รรินมาเขาไม่อยากให้เธอเหนื่อยมากจนเกินไป
“ค่ะ”
สายฟ้ายื่นคีย์การ์ดห้องให้รริน เพื่อที่เวลาที่เธอมาที่นี่จะได้เข้าออกได้อย่างสะดวกโดยไม่ต้องรอเขา ซึ่งเขาได้แจ้งกับเจ้าหน้าที่ด้านล่างไว้แล้วทำให้ไม่มีปัญหาเรื่องการเข้าออก เพราะคอนโดนี้ห้ามบุคคลภายนอกเข้า ถ้าจะเข้ามาต้องรอให้เจ้าของห้องลงมารับด้านล่าง
“หิวหรือยัง” สายฟ้าที่มองดูเวลาก็เห็นว่าบ่ายแล้วเขามองคนข้าง ๆ ที่นั่งดูทีวีเงียบ ๆ น่าจะหิวแล้วจึงเอ่ยถามขึ้นมา
“หิวแล้วค่ะ ที่ห้องพี่มีอะไรพอที่จะทำได้บ้างไหมคะ” เมื่อพูดจบรรินก็เดินไปเปิดตู้เย็นขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในห้องครัว ‘ไม่เห็นมีอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่ากับเบียร์นี่แหละนะห้องผู้ชาย’ รรินได้แต่บ่นคนเดียวในใจ
“พี่สายฟ้า ในห้องพี่ไม่มีอะไรให้ทำกินได้เลย”
“ปกติพี่กินมาจากข้างนอก”
“ค่ะ”
“ไป”
“ไปไหนคะ”
“หาอะไรกิน” พูดจบสายฟ้าก็เดินนำไปที่ลิฟท์เพื่อลงไปยังที่ลานจอดรถ ทั้งสองคนขึ้นรถแล้วขับไปยังห้างใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดเขามากนัก เมื่อมาห้างถึงสายฟ้าเดินจับมือรรินไปยังโซนร้านอาหารทันที
“กินอะไร”
“แล้วแต่พี่เลยค่ะ”
“งั้นอาหารญี่ปุ่น กินได้ไหม”
“ค่ะ”
ขณะที่ทั้งสองกำลังทานอาหารกันอยู่นั้น ก็มีคนเดินเข้ามาที่โต๊ะที่ทั้งสองนั่งอยู่ก่อนจะมีเสียงทักทายจากคนมาใหม่
“สวัสดีค่ะ พี่สายฟ้ามาทานข้าวเหรอคะ ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกันที่นี่เลยนะคะ ขอสานั่งด้วยคนได้ไหมคะ สานัดกับเพื่อนไว้แต่เพื่อนยังไม่มาเลย” ริสาถือวิสาสะนั่งลงข้าง ๆ สายฟ้าทันทีโดยไม่รอฟังคำอนุญาตพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดแขนเขาไว้อย่างคนสนิทสนมกัน
“ใครคะเนี่ย ไม่คิดจะแนะนำให้สารู้จักบ้างเหรอ” สายฟ้ามองหน้าผู้หญิงที่นั่งข้างเขาอย่างถือวิสาสะโดยไม่ได้รับอนุญาตพร้อมกับสะบัดแขนออกอย่างแรงจนหลุดก่อนที่เขาจะถามออกมาเสียงเย็นชา
“เธอเป็นใคร”
“ริสาไงคะ พี่สายฟ้าจำไม่ได้เหรอคะเราคนคุ้นเคยกันไง”
“ฉันไม่รู้จักเธอ”
“พูดแบบนี้สาเสียใจแย่เลยนะคะ”
สายฟ้าไม่ตอบแต่ลุกขึ้นยืนหยิบเงินในกระเป๋าวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับจับมือรรินเดินออกจากร้านทันทีโดยไม่สนใจฟังเสียงโว้ยวายของผู้หญิงคนนั้นแม้แต่น้อย
“ผู้หญิงคนนั้นใครเหรอคะ ทำไมพี่พูดกับเธอแบบนั้น” รรินอดไม่ได้ที่จะถามเพราะดูท่าทางเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นจะรู้จักสายฟ้าเป็นอย่างดีเธอถึงได้กล้าแสดงออกมาแบบนั้น
“พี่ไม่รู้จัก จำไม่ได้ ไม่ต้องสนใจ”
“แต่...”
“อิ่มหรือยัง” สายฟ้าไม่ตอบแต่เปลี่ยนมาเป็นถามเธอแทนเพราะเมื่อกี้พวกเขาทานอาหารยังไม่หมดก็มีคนมาขัดจังหวะทำให้หมดอารมณ์จะกินต่อเสียก่อน
“อิ่มแล้วค่ะ”
“อืม”
“พี่สายฟ้ารินขอไปซื้อของเข้าบ้านหน่อยได้ไหมคะ ของที่บ้านใกล้หมดแล้ว”
“ไปสิ”
ทั้งคู่พากันมาเดินอยู่ที่ซุปเปอร์มาเก็ตชั้นล่างของห้าง สายฟ้าทำหน้าที่เข็นรถเข็นเดินตามรรินที่ทำหน้าที่เลือกพวกเนื้อสัตว์ ผัก ผลไม้ และของใช้อื่น ๆ ใส่ในรถเข็น
“ซื้อเนื้อปลาไปด้วย พี่ชอบกิน”
“ค่ะ”
รรินตอบรับและหันไปยิ้มกับสายฟ้าพอเลือกซื้ออาหารสดเสร็จก็พากันเดินไปดูของใช้ส่วนตัวสายฟ้าหยิบของที่เขาใช้ประจำหลายอย่างลงในรถเข็นจนเต็มเมื่อทั้งคู่เลือกซื้อเสร็จก็เดินไปคิดเงินที่แคชเชียร์
“3,580 บาทค่ะ” หลังคิดเงินเสร็จพนักงานแจ้งยอดเงินขณะรรินกำลังหยิบเงินจากกระเป๋าเพื่อจะจ่ายแต่สายฟ้ายื่นบัตรเครดิตของตนให้พนักงานก่อน
“พี่จ่ายเอง”
“แต่....”
“ไม่มีแต่”
“ค่ะ” รรินทำอะไรไม่ได้นอกจากจำยอมให้เขาเป็นคนจ่ายเงินเองทั้งหมดเมื่อจ่ายเงินเสร็จก็พากันเดินกลับมาที่รถเพื่อกลับบ้านของรริน
- Writer
