EP.6 : เผด็จการ
998 Words
ผ่านมาหลายวันแล้วที่รรินกับสายฟ้าคุยกันผ่านช่องทางแชทในโทรศัพท์ ซึ่งไม่ได้เจอกันเลยเนื่องจากเขาบอกว่าติดงานรับน้องของคณะเพราะเขาพวกเป็นพี่ว๊าก ซึ่งต้องคอยอยู่ดูแลเรื่องการรับน้อง
คณะวิศวะขึ้นชื่อความโหดในการรับน้องมากมีการรับน้องทั้งในและนอกสถานที่ ผิดกับคณะของแพทย์เธอเพราะคณะนี้รับน้องสบาย ๆ และไม่นานมากเพราะเน้นเรื่องเรียนมากกว่าแค่เรียนคณะเธอก็หนักกว่าคณะอื่นแล้ว
จากวันแรกจนถึงวันนี้รรินที่คุยกันผ่านแชทในโทรศัพท์เขาดูพูดเยอะกว่าตอนเจอกันตัวเป็น ๆ อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนไม่ชอบพูดแต่ชอบพิมพ์มากกว่าละมั้ง
ณ ร้านคาเฟ่ข้างมหาลัย XXX ที่รรินทำงานอยู่
“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับ”
เสียงทักทายของพนักงานทุกคนดังขึ้นพร้อมกันเมื่อมีคนเปิดประตูร้านเข้ามา และจะต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาในร้านเพราะเป็นระเบียบที่ทุกคนต้องปฏิบัติตามของทางร้าน
“รับอะไรดีคะ” รรินที่ยืนประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์เอ่ยถามลูกค้าก่อนที่จะเงยหน้าสบตาคนตรงหน้าพร้อมกับส่งยิ้มไปให้
“อเมริกาโน่เย็น” สายฟ้าตอบพร้อมกับกดยิ้มตรงมุมปาก
“ค่ะ อย่างเดียวนะคะ”
“อืม”
“นั่งรอที่โต๊ะนะคะเดียวมีพนักงานไปเสิร์ฟค่ะ” สายฟ้าจ่ายเงินเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะว่างภายในร้าน
“แกพี่สายฟ้าตัวจริงหล่อมาก กรี๊ดดดด”
“แกฉันไปเสิร์ฟเองนะอยากมองใกล้ ๆ เผื่อเขาจะสนใจฉันบ้าง” พนักงานสาว ๆ ภายในร้านต่างพากันกรี๊ดกร๊าดให้กับความหล่อแบบฟ้าประทานของชายหนุ่มคนดังของมหาลัย
“แต่ฉันได้ยินมาว่าเขาไม่สนใจใครเลยนะแก สาว ๆ สวย ๆ ระดับดาวคณะดาวมหาลัยมาตามจีบตามอ่อยพี่เขายังไม่เคยชายตาแล” เพื่อนพนักงานอีกคนตอบ
“ฉันก็ได้ยินแบบนั้นมาเหมือนกัน”
สองทุ่มเวลาเลิกงานของรริน เธอกำลังเตรียมตัวเพื่อกลับบ้าน แต่ไม่วายหันไปมองยังโต๊ะที่สายฟ้าเคยนั่งแต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว
‘น่าจะกลับไปแล้วมั้ง นี่เธอคาดหวังอะไรอยู่ หวังว่าเขาจะมานั่งรอเธอเพื่อกลับบ้านพร้อมกันอย่างงั้นหรือเขาไม่ได้เป็นแฟนเธอนิ’ รรินได้แค่คิดในใจแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวให้กับความคิดของตัวเอง ก็แค่พี่เขาบอกว่าจะจีบอย่าคาดหวังอะไรมากมายกับคนที่เพียบพร้อมทุกอย่างแบบเขา แต่พอเดินออกมาหน้าร้านรรินกลับเห็นสายฟ้ายืนพิงอยู่ที่รถหรูของตัวเองพร้อมกับหันหน้ามามองเธอ เขากดยิ้มมุมปากพร้อมกับเรียกชื่อเธอ ทำให้เธอต้องเดินไปหาเขา
“ริน”
“คะ”
“ขึ้นรถ” สายฟ้าเปิดประตูรถให้รรินขึ้นพร้อมปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่งและขับออกไปทันที
“กลับมืดแบบนี้ทุกวัน??”
“ค่ะ”
“มันอันตรายนะ”
“แต่รินต้องทำงานนะคะ ถ้าไม่ทำงานรินจะเอาเงินที่ไหนใช้”
“ออกจากที่นี่แล้วไปทำงานกับพี่”
“งานอะไรคะ”
“ทำความสะอาดคอนโด พี่จ่ายให้อาทิตย์ละหมื่น”
“ห๊ะ...ทำไมค่าจ้างสูงจังค่ะ แบบนี้จะไม่เป็นการเอาเปรียบกันเกินไปเหรอคะ”
“ไม่หรอก พี่ไม่อยากให้เรากลับดึกพี่เป็นห่วง พรุ่งนี้ไปลาออกซะ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ ทำตามที่พี่บอก” ยังไม่ทันที่รรินจะได้พูดอะไรต่อ สายฟ้าพูดตัดบทกลับมาเสียงดุ
“ค่ะ” รรินตอบกลับเสียงเบาเธอจะทำอะไรได้ในเมื่อเขาพูดออกมาขนาดนี้แล้วก็ต้องทำตามที่เขาบอกเท่านั้น
“แล้วจะให้รินเริ่มงานวันไหนคะ”
“เริ่มงานมะรืน แล้วพรุ่งนี้เช้าพี่จะพาเรามาลาออกเอง”
“ค่ะ” สุดท้ายรรินก็ต้องยอมทำตามความต้องการของชายหนุ่ม เพราะไม่มีทางปฏิเสธเขาได้เลย ได้แต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เมื่อสังเกตเห็นว่าไม่ใช่ทางกลับบ้านจึงเอ่ยถามขึ้นมา
“จะไปไหนคะ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านรินนี่ค่ะ”
“ไปกินข้าวไม่หิวเหรอ” เมื่อสายฟ้าพูดจบก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ภายในร้านบรรยากาศดีมากทั้งสองพากันเดินเข้าไปในร้านนั่งโต๊ะในร้านตามที่พนักงานต้อนรับพามา
“จะสั่งอาหารเลยไหมคะ”
“รินจะกินอะไรก็สั่งเลย”
“พี่สายฟ้าสั่งเลยค่ะ รินกินอะไรก็ได้” สายฟ้าสั่งอาหารเสร็จก็เอ่ยถามรรินที่กำลังมองบรรยากาศรอบ ๆ ร้านด้วยความตื่นตาตื่นใจ
“ทำไมต้องใส่แว่นในเมื่อไม่ได้สายตาสั้น”
“เออ... รินชินแล้วค่ะที่ต้องใส่แว่น” รรินตอบคำถามแบบเลี่ยง ๆ พร้อมกับยิ้มให้ชายหนุ่ม
“พี่ไม่อยากให้เราใส่แล้ว”
“แต่”
“ไม่มีแต่”
“เอ่อ...”
“ตามนั้น หวังว่าพรุ่งนี้พี่จะไม่เห็นเราใส่แว่นอีก”
“เฮ้อ...” สั่ง สั่ง แล้วก็สั่ง จอมเผด็จการที่สุดไม่ทำก็ไม่ได้เขาออกจะดุขนาดนั้น รรินได้แต่ทำหน้าบึ้งไม่พอใจจนพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ ทำให้ต่างคนต่างนั่งทานอาหารกันเงียบ ๆ ไม่มีการสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นระหว่างมื้ออาหารนั้น หลังจากจบมื้ออาหารสายฟ้าก็ขับรถมาส่งรรินที่บ้าน เมื่อรถคันหรูของสายฟ้ามาจอดหน้าบ้านของรริน เขาก็เอ่ยขึ้น
“พรุ่งนี้จะมารับตอนเช้า”
“ค่ะ” รรินตอบรับแล้วลงจากรถเดินเข้าบ้านทันที ด้านสายฟ้าที่เห็นรรินปิดบ้านเรียบร้อยเขาก็ขับรถออกไป
- Writer
