ตอนที่2
980 Words
ตอนที่ 2 เหนืออินทรี
อินทรีอ่านบทสนทนาในกลุ่มเพื่อนพลางส่ายหน้าเล็กน้อย เขาคงพลาดเองที่ปล่อยให้ทิวเขาได้เจอกับหญิงสาว ลืมไปเลยว่าถ้าดีแลนเจอ มันจะกลายเป็นเรื่องวุ่นวาย
“จะเลือกได้ยัง”
เสียงหวานเอ่ยถาม แม้น้ำเสียงเธอจะหวานน่าฟังแต่ก็แฝงไปด้วยความหงุดหงิด อีกทั้งใบหน้าสวยนั่นยังฉายแววหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง ความหยิ่งยโสของเธอนั่นเลยทำให้อินทรีสนใจในตัวเธอ เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำแบบนี้กับเขา
“เธอเป็นคนเลือก” อินทรีเอ่ยบอก
“ทำไมฉันต้องเลือก คุณเลือกมาสิเดี๋ยวฉันจ่ายเงินเอง” ยี่หวาบอกพลางเดินลงไปนั่งลงบนโซฟาสีแดงกลางห้อง
ขาเรียวยกขึ้นไขว่ห้าง เธอกอดอก นั่งตัวตรง และมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางสง่างามราวกับนางพญาอย่างที่เธอชอบทำ
อินทรีมองสาวสวยตรงหน้า แล้วยกยิ้มมุมปาก นอกจากท่าทางของเธอที่ไม่เหมือนใครแล้ว เธอยังเอ่ยปากจะจ่ายเงินค่าเสื้อให้เขาอย่างนั้นหรือ
ปกติแล้วอินทรีจะเป็นคนจ่ายทุกอย่าง หากอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง เรียกได้ว่าเขาเป็นสายเปย์อันดับหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่ตอนนี้สายเปย์อย่างเขากำลังจะโดนเปย์โดยสาวสวยคนนี้ พูดอย่างนี้ถูกรึเปล่านะ
“น่าสนใจดีนะ” อินทรียกยิ้ม
“นี่ คุณช่วยเร็ว….” พูดไม่ทันจบ ยี่หวาถึงกับต้องอ้าปากค้างเมื่ออยู่ ๆ ชายหนุ่มก็ถอดเสื้อเชิ้ตตัวที่เลอะกาแฟออก เผยให้เห็นหุ่นกำยำของเขา
ยี่หวาพยายามห้ามสายตาตัวเองไม่ให้มองแต่ไม่รู้ทำไมมันยากเหลือเกิน สายตาของเธอหยุดอยู่ตรงรอยสักรูปนกอินทรีตรงอกด้านซ้ายของเขา และเธอรู้สึกได้ว่านกอินทรีตัวนั้นค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันอยู่ตรงหน้าเธอ
พรึบ
ยี่หวาผงะถอยหลัง หลุดมาดนางพญาของตัวเองไปชั่วขณะเมื่อใบหน้าหล่อโน้มลงมาใกล้
“ไปเลือกเสื้อสิ”
“เอ่อ อืม”
ครั้งนี้ยี่หวายอมทำแต่โดยดี ไม่ใช่เพราะเธอยอมเขาแต่เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้นานเกินไปต่างหาก
อินทรีมองตามร่างบางที่วิ่งไปอีกฝั่งของห้อง แล้วยิ้มขำเล็กน้อย ท่าทางชีวิตน่าเบื่อของเขาช่วงนี้เริ่มจะสนุกแล้วสิ
อินทรีนั่งมองร่างบางที่กำลังเลือกเสื้อเชิ้ตบนราวที่พนักงานคัดมาให้ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า น่าแปลกที่อินทรีไว้ใจผู้หญิงคนนี้ถึงขั้นให้เข้ามาในห้องลองชุดส่วนตัวของเขา ทั้งที่พึ่งเจอเธอครั้งแรกอีกทั้งยังไม่รู้จักชื่อเธอด้วยซ้ำ
“คุณอยากได้สีขาวเหมือนเดิมใช่ไหม”
ยี่หวาเอี้ยวตัวหันมาถามชายหนุ่ม แล้วรีบหันกลับไปเมื่อสายตาปะทะเข้ากับท่อนบนเปลือยเปล่าของเขา เธอพยายามหายใจเข้าออก แล้วบอกตัวเองไม่ให้ประหม่าซึ่งการกระทำของเธออยู่ในสายตาของคนเจ้าเล่ห์ทั้งหมด
อินทรีนึกสนุก ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเข้าไปยืนซ้อนทางด้านหลังหญิงสาว “แล้วแต่เธอเลย”
เสียงทุ้มข้างใบหูทำเอายี่หวาสะดุ้ง เธอถอยหลังหนีด้วยความตกใจ ตัวเธอเลยชนเข้ากับราวแขวนผ้า แขนแกร่งรีบคว้าเอวเธอไว้ ส่วนอีกมือ อินทรีใช้จับราวแขวนผ้าไว้ได้อย่างทันท่วงที
ดวงตากลมโตเบิกกว้างทั้งตกใจที่ชายหนุ่มโอบเธอ และตกใจในความแข็งแรงของเขาที่สามารถจับราวแขวนผ้าแล้วดึงมันกลับมาตั้งดังเดิมได้ด้วยมือเดียว
“ระวังหน่อยสิ”
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน เธอเบือนสายตาออกจากรอยสักรูปนกอินทรีแล้วดันอกเขาห่างจากตัว
“ฉันว่าคุณควรใส่สีเข้มบ้าง เดี๋ยวฉันไปเลือกมาให้ละกัน”
“หึ ดูแลดีเชียว คิดอะไรรึเปล่า?”
ยี่หวาชักสีหน้าใส่ เธอรีบอธิบายรัวเร็วด้วยท่าทางไม่พอใจนัก
“ฉันไม่ได้ดูแล ฉันแค่รับผิดชอบสิ่งที่ฉันทำ”
“อ๋อ”
“อย่าคิดอะไรบ้า ๆ แบบนั้นเด็ดขาด”
พูดจบยี่หวาก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องลองไป โดยไม่รู้เลยว่าคนที่มองตามเธอกำลังอมยิ้มกับท่าทางของเธอเมื่อครู่
วันนี้คนยิ้มยากอย่างอินทรี ยิ้มไปกี่ครั้งแล้วนะ
“คุณอินทรี เราจับตัวนายอนุชาได้แล้วครับ”
เฉียง ลูกน้องคนสนิทของอินทรีเดินเข้ามาบอก ถึงข่าวล่าสุดที่พึ่งได้รับรายงานมา
ได้ยินอย่างนั้น อินทรีจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยื่นมือไปรับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนกาแฟตัวเก่ามาใส่
“เดี๋ยวผมไปเอาเสื้อตัวใหม่มาให้คุณอินทรีดีไหมครับ”
“ไม่ต้อง นายคอยรับเสื้อจากผู้หญิงคนนั้นและเอาเสื้อที่เธอเลือกกลับไปให้ฉันด้วย”
“ได้ครับ รถพร้อมแล้วครับ”
“ขอบใจ”
เฉียงผายมือให้อินทรีเดินออกไปยังรถที่คนขับรถเตรียมพร้อมอยู่ทางด้านหลังก่อนแล้ว
อินทรีจำเป็นต้องกลับไปก่อนเพราะเขาอยากจัดการเรื่องของ อนุชา ด้วยตัวเอง ซึ่งอนุชานั้นถือเป็นคนงานที่ทำงานกับเขามานาน ฉะนั้นเขาจึงอยากรู้เรื่องทุกอย่างจากปากอนุชาเพื่อให้โอกาส และป้องกันความเข้าใจผิดทั้งหมด
อย่างที่รู้กันว่าคนอย่างอินทรี ไม่เคยทำร้ายใครก่อน การที่เขาจะเอาคืนคนคนหนึ่งนั้น เขาต้องมั่นใจว่าคนคนนั้นทำความผิดจริงซึ่งการลงโทษของเขานั้นค่อนข้างเด็ดขาด เนื่องจากเขาต้องดูแลคนเยอะ ทำให้เขาต้องรักษาความน่าเชื่อถือของตัวเองเอาไว้ การจะกระทำอะไรสักอย่างจึงต้องรอบคอบอยู่เสมอ
——————
- Writer
