สาปรักรัตติกาล

บทนำ

แสงแลบแปลบปลาบจากปลายฟ้าส่องกระทบซีกหน้าของชายหนุ่มในชุดดำ    แม้จะมีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟสีส้มบนเสาไฟฟ้า    แต่กระนั้นเด็กสาววัย 19 ที่ยืนเกาะหน้าต่างห้องนอนบนชั้นสองของบ้านก็มองเห็นดวงตาเรืองแสงสีแดงวับวาว   มือเรียวยกขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงของตนเองไม่ให้หลุดรอดออกมา       เท้าทั้งสองถูกตรึงด้วยภาพตรงหน้า           

            ‘ฆาตกรรม!’

            ชายหนุ่มยกมือขึ้นเสยผมหนักๆ เพราะน้ำฝนที่เทกระหนำใส่ร่างของเขา รู้สึกเจ็บๆ คันๆ ที่มุมปากจนเผลอแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากของตนเองเขามองร่างชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับเขาที่นอนชักกระตุกอย่างไร้ความเมตตาและใช้ปลายเท้าที่สวมรองเท้าหนังสีดำเขี่ยอีกฝ่ายอย่างไร้มารยาท  สัญชาตญาณบอกว่าร่างของชายผู้นี้ชีพจรกำลังจะหยุดเต้นและเพียงไม่นานนักก็เป็นไปตามคาด   ทว่าสัญชาตญาณอีกเช่นกันที่ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองที่หน้าต่างห้องๆ หนึ่งบนชั้นสองของบ้านหลังนี้ เขาไม่คิดว่าเลยเที่ยงคืนที่ฝนตกกระหน่ำอย่าบ้าคลั่งจะยังมีคนตื่นอยู่            และที่สำคัญ...ท่าทางจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้าเสียแล้ว

            เหมือนมีรังสีความร้อนพุ่งตรงมายังหญิงสาว เธอผงะถอยห่างจากบ้านหน้าต่างเมื่อตั้งสติได้แล้วหมุนตัวรีบก้าวไปที่ประตูทันที ในขณะที่มือเรียวเล็กที่สั่นระริกกำลังปลดกลอนเธอก็รู้สึกว่ามีหยดน้ำตกใส่แก้มเนียนสัมผัสเย็นวาบซ้อนอยู่ด้านหลัง            มือของเธอชะงักงันเธอกลั้นหายใจพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับความจริงแต่แล้วดวงตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างเมื่อดวงตาสีแดงเพลิงที่เห็นไกลๆ กลับปรากฏเบื้องหน้า       ร่างของชายหนุ่มคนนั้นช่างสูงใหญ่กว่าเธอนัก        เพียงแค่เงาของเขาก็ทาบทับร่างเธอจนมิดมันทำให้ร่างเธอสั่นระริกอย่างหวาดผวาและไม่รู้ตัวเลยว่าไหล่สองข้างถูกจับแน่นและเขายื่นหน้ามาใกล้จนเธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวของเลือดที่ปะปนในลมหายใจที่รดอยู่ปลายจมูก

            “ดึกๆ ดื่นๆ ทำไมไม่นอนละหนูน้อย”       

“ปะ...ปล่อย...”    น้ำเสียงแสนเยียบเย็นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย     แต่เธอก็ไม่รู้เสียงของตัวเองไปอยู่ไหนหมด            เธออยากหวีดร้องแต่ทำไมไม่ได้!   แล้ว...เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน! เพียงแค่ไม่กี่วินาทีเขาเข้ามาในห้องเธอได้ยังไง!!!

“ก็เธอไม่ได้ล็อกหน้าต่างนี่”          เขาหัวเราะในลำคอท่าทางหวาดกลัวของเธอทำให้เขาขำทั้งที่เธออยากจะร้องไห้            เด็กสาวเหลือบมองไปด้านหลังหน้าต่างบานนั้นเปิดอยู่จริงๆ ทั้งที่เมื่อครู่เธอปิดไว้แล้ว  ลมฝนที่พัดผ่านทำเอาผ้าม่านขยับไหวและห้องของเธอกำลังชุ่มน้ำฝน     แต่ที่น่ากลัวกว่าคือเขารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจ

“ผมจะเข้ามาไม่ได้หรอกถ้าคุณไม่อนุญาต”  ชายหนุ่มหัวเราะอีก

“ฉัน...ฉัน...ไม่ได้เรียกคุณเข้ามา....ในบ้านของฉัน...”           

เด็กสาวโต้กลับอย่างขลาดๆ  แต่แล้วคำพุดของเธอก็ถูกดูดกลืนเมื่อริมฝีปากหยักสวยทาบทับริมฝีปากอิ่มของเด็กสาวที่เผยอขึ้นเพื่อส่งเสียง         หลังของเธอถูกดันชิดบานประตูเท้าเล็กๆ ลอยขึ้นจากพื้น      ความเยียบเย็นแล่นผ่านทั่วร่างจนเหมือนเลือดจะแข็งตัวแต่เมื่อปลายลิ้นของเขาเกี่ยวกระหวัดกับเด็กสาวความร้อนรุ่มก็เข้ามาแทนที        เธอได้สติและดินร้นแต่ไม่อาจต้านทานเรียวแรงมหาศาลของอีกฝ่ายได้      ดวงตากลมโตเบิกกว้างจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละและเขาก็จ้องเธอกลับ      เธอสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงเขี้ยวแหลมคมที่เม้มริมฝีปากเธออยู่             เรี่ยวแรงของเธอค่อยๆ หมดลงพร้อมกับดวงตาที่หรี่และปิดลงช้าๆ และมือที่ทุบอยู่พัลวันเมื่อครู่ตกลงข้างลำตัว

ชายหนุ่มถอนจุมพิตเมื่อร่างบางกลายเป็นตุ๊กตาผ้าไร้เรี่ยวแรงจะทรงตัว           เขาช้อนร่างเด็กสาวขึ้นและพาเธอลงนอนบนเตียงนุ่มของเธอเอง          ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมของเด็กสาวเบาๆ ดวงตาสีแดงเมื่อครู่อ่อนโยนลงอย่างประหลาด   เขาเหลียวมองรอบข้างในห้องนอนของเด็กสาวแปลกหน้า         รูปหมู่ของครอบครัว รูปหมู่ของเพื่อนๆ และรูปเดี่ยวของเจ้าของห้อง      หนังสือเล่มหนาและโล่รางวัลต่างๆ รวมทั้งตุ๊กตาน่ารักมากมายมันทำให้เขายิ้มออกมา   เป็นรอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครเห็นบนใบหน้าคมเข้มนี้เท่าไหร่นัก

“เธอยังเด็กอยู่มาก”          เขาพึมพำขณะที่ปลายนิ้วลากจากริมฝีปากสวยลงมาที่ลำคอแล้วมือใหญ่ก็กำเข้าที่ลำคอขาวผ่อง

“จำไว้นะ...อย่าอนุญาตให้ใครเข้ามาง่ายๆ อย่างนี้อีก”

ชายหนุ่มยิ้มบางๆ แล้วก้มจุมพิตที่หน้าผากของเธออีกครั้ง     ขอให้เขาเป็นเพียงฝันข้ามคืนของเธอก็พอ