“ด้วยชีวิต?”
คำถามต่อมาของเหอเหยาจวงส่งผลให้หลี่ลู่ชะงัก พานให้นึกถึงคำพูดหลิวฟางซวงพูดกับเขาในวันนี้เช่นกัน
“ท่านยังมีชะตากรรมของเผ่ากิเลนอยู่บนบ่า”
ชะตากรรมของเผ่ากิเลน...
เขาเกลียดความรู้สึกนี้ เกลียดความรู้สึกที่ต้องตัดสินใจในสิ่งที่ยากเย็น ทั้งสองอย่างล้วนสำคัญกับเขาทั้งคู่ แล้วเหตุใด... เหตุใดเขาจึงต้องเลือกด้วย!
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใด ข้าจึงไม่เคยห้ามมิให้เจ้ามีความรู้สึกลึกซึ้งกับเจ้าสาม แต่ก็ไม่เคยสนับสนุนเจ้าอย่างสุดกำลังเลยสักครา” เหอเหยาจวงวางฝ่ามือลงบนไหล่หนา หลี่ลู่รู้สึกว่าน้ำหนักที่กดทับลงมาช่างหนักอึ้ง จนภายในอกรู้สึกอึดอัดยิ่ง
เพราะอะไรน่ะหรือ?
แววตาของกิเลนหนุ่มวูบไหวดั่งแสงเทียนต้องลมฝน นั่นสินะ เขาเองก็ไม่เคยไตร่ตรองถึงความเป็นจริงในข้อนี้มาก่อน
“ทำไม...” ไหล่ของหลี่ลู่สั่นนิดๆ ยังไม่ยอมเงยหน้าสบตาผู้อาวุโสกว่า
เพราะเขากลัว... กลัวเหลือเกินว่าผู้เป็นอาจารย์จ
