มู่หรงอู่กับหงหยางจูยังนอนหลับอยู่ วันนี้ถือเป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยและยาวนานนัก และนางเองก็เริ่มขี้เกียจที่จะรับแขก
“อี้เฟิงหลง”
นางส่งเสียงเรียกผู้ที่นั่งเหม่ออยู่ใกล้ๆ เด็กชายเจ้าของนัยน์ตาสีมรกตซึ่งกำลังจมอยู่ในห้วงคำนึงของตนเองได้สติผินใบหน้ากลับมา
“รบกวนเจ้าออกไปบอกแขกข้างนอกทีว่าข้าไม่อยู่”
อี้เฟิงหลงกลอกตาไปมาเล็กน้อย
ไม่ได้... ถ้าหากว่าอีกฝ่ายคือจิ้งฉาย ราชบุตรเขยแห่งวังมังกรตงไห่ผู้นั้น เขาจะพบกันไม่ได้เด็ดขาด!
“ท่านอาให้คนอีกไปบอกเถิด” เด็กชายม้วนตำราไม้ไผ่พร้อมกับใช้แถบผ้ามามัดอย่างละเอียดลออ “ข้าไม่ว่าง”
เจ้าของร่างอรชรเลิกคิ้ว เขาจะไม่ว่างได้อย่างไร หรือว่าแท้จริงแล้ว...
“เจ้าติดโรคขี้คร้านมาจากข้าหรือ”
ผู้ถูกแซวหน้าตึง “ท่านรู้ตัวด้วยหรือว่าตนขี้คร้าน”
“รู้สิ” หลิวฟางซวงพยักหน้าน้อยๆ “ข้าคือท่านอาซวงของพวกเจ้า เรื่องแค่นี้จะไม่รู้ได้อย่างไร”
อี้เฟิงหลงลอบถอนหายใจ เห
