*****ท่านอาพาเที่ยวแดนมนุษย์
ทิวเขากว้างใหญ่โอบอุ้มด้วยพฤกษานานาพันธุ์ หลานฮวา[1] เบ่งบานแข่งขันส่งกลิ่นหอมประหลาดระเรื่อมากับความชุ่มชื่นของน้ำค้างบนยอดหญ้า
ช่วงเวลาบนโลกมนุษย์มักจะผ่านไปไวเสมอ เผลอไปครู่เดียวก็จวนจะเข้าเซี่ยเทียนแล้ว
อุณหภูมิที่เริ่มสูงขึ้นส่งผลให้บรรยากาศค่อนข้างอบอุ่น เสียงไหลรินของสายน้ำในสระเหลียนฮวากลางถ้ำประดุจเพลงบรรเลงกล่อมนอน
หลิวฟางซวงนั่งเท้าคางอยู่บนโต๊ะอาหาร สีหน้าง่วงงุนแต่ก็ฝืนลืมตา ราวกับกำลังรอคอยใครบางคน
“ท่านอาซวง” เสียงเรียกเล็กๆ ดังขึ้นจากด้านหน้า เจ้าของร่างอรชรจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของมู่หรงอู่
“ว่าอย่างไร”
“ข้า...” เด็กชายเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลังพร้อมกับก้มหน้างุด “ข้าไม่มีอะไรทำเลยขอรับ”
มู่หรงอู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าซึม นับตั้งแต่ได้มาอยู่ภายใต้ความดูแลของท่านอาหญิงแล้ว เขาก็แทบไม่มีอะไรทำเลย
...จะโทษว่าหญิงสาวเกียจคร้านก็คงไม่ผิด เอ๊
