“พวกเขาขังข้าเอาไว้ในบ่อน้ำในสวนด้านหลังของจวน ข้าได้ยินเสียงท่านแม่ร้องไห้อยู่ด้านนอก จนกระทั่งตอนเช้ามีคนมาช่วยข้า แต่ท่านแม่... ท่านแม่ไร้ลมหายใจแล้ว”
“ข้าไม่รู้ว่าท่านแม่ตายได้อย่างไร ไม่รู้ว่าเป็นเพราะท่านปวดใจหรือโดนใครทำร้าย เป็นเพราะข้าในยามนั้นตาบอด หลังจากนั้นทุกอย่างดำมืดไปหมด...” น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความขมขื่น หยาดน้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินอีกครั้ง “ข้าแทบจำความรักและความอบอุ่นที่ท่านแม่เคยมอบให้ไว้ไม่ได้ แต่ว่า... ความอบอุ่นอ่อนโยนของท่าน ทำให้ข้านึกถึงท่านแม่ของข้า”
นี่เป็นครั้งแรกที่หลิวฟางซวงรู้สึกว่ามู่หรงอู่ช่างเป็นบุรุษที่ร้องไห้ได้สวยงามเหลือเกิน
“ข้าไม่ได้อ่อนโยนถึงเพียงนั้น” ปากของนางกล่าวเช่นนั้น แต่มือก็วางลงบนศีรษะของเขาอย่างนุ่มนวล “หากเจ้าไม่อยากถูกหงหยางจูบ่น ก็จงรีบเช็ดน้ำตาให้แห้งก่อนจะกลับเข้าถ้ำเสีย”
เป้าหมายของนางคือการปลอบใจเขา แต่สิ่งที่หญิงสาวนึ
