“ท่านคิดว่าอาหารเช้าวันนี้จะเป็นอย่างไร”
คำถามของนางส่งผลให้นัยน์ตาสีทองของอีกฝ่ายเบิกกว้างขึ้น “เดิมทีเจ้าชอบนอนอยู่แล้ว พอได้มาเสพอาหารบนโลกมนุษย์ก็ติดใจ กลายเป็นคนตะกละไปเสียได้!”
“ก็มันอร่อย” ร่างอรชรยืนกรานด้วยสีหน้าจริงจัง “ฝีมือของอี้เฟิงหลงก็นับว่าไม่เลว”
“เจ้าตัวประหลาดที่มิใช่ทั้งมนุษย์และเทพนั่นน่ะหรือ” หลี่ลู่ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ เมื่อวานนี้เขาโดนเจ้าเด็กน้อยผู้นั้นพ่นเปลวไฟเข้าใส่เพื่อปกป้องเจ้าเด็กมนุษย์ แม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บแต่ก็แสบคันมิใช่น้อย ช่างเป็นเด็กที่ไร้มารยาทจริงๆ
หลิวฟางซวงไม่ถือโทษโกรธเคืองที่ศิษย์ผู้พี่ว่ากล่าวเจ้าของนัยน์ตาสีมรกต ก่อนหน้านี้พวกเขาก็แสดงท่าทีไม่ชอบขี้หน้ากันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว “ประหลาดหรือไม่ประหลาด ท่านลองกินอาหารที่เขาทำก็จะรู้เอง”
พอชายหนุ่มได้ฟังก็ยิ่งสงสัยเพิ่มขึ้นอีก เพียงแค่เด็กตัวเล็กๆ ผู้หนึ่งจะมีความสามารถมากมายถึงเพียงนั้นเชียวห
